Nasýl bir hayattýr ki en acýmasýz bakýþýný fýrlatýr sana yaþanmaz kýlar bedenini, kanatýr ömrünü, çýkarýp atmak istersin bedeninden ruhunu...
Etrafýnda ne kadar yapmacýk surat vardýr inanmak istemezsin; hepsi yaþamak zorundadýr senin gibi güvenmek istersin onlara; aldýðýn nefes, yattýðýn uyku, umutlarýn, hayallerin hariç herþeyini paylaþmak istersin kendileriyle, hepsi kendi mutlu olmak ister oysa...
Yaþam bir çeþit rüzgardýr ayný zamanda; umut denizinden esen...
Salýnýrsýn rüzgarda; býrakýrsýn kendini dalgalý umut denizine, kýpýrdamadan bakarsýn gökyüzüne, yaðar yaðmur üzerine deniz seyrelir dilinde, tutulmayan sözler uçuþuyordur havada; yakalarsýn birtanesini inandýrmak istersin baþkasýna...
Sonra utanç duyarsýn ödün verdiðin için doðrudan, uçup gitmiþtir hep doðruyu þakýyan kanaryan sonunda azat etmiþsindir onu...
Onlara benzemiþsindir sonunda, umutlarýný harcamýþsýndýr bir bir...
Günden güne çöker aynadaki yüzün, bir yenisi eklenir ayna kýrýklarýna yüzündeki çizgilerden, dolaþa dolaþa dünyayý sýðdýrmýþsýndýr odana, sýkýlýrsýn bakmak istersin pencereden dostun yýldýzlara, onlar asýlmýþtýr gökyüzüne umarsýzca kendilerine bakan binlerce çift göze aldýrmadan, keþke, keþke dersin onlarýn gözüyle bakabilsem dünyaya...
Aslýnda onlarý görmüyorsundur, göremediðin hayatýn diðer gerçekleri gibi; sana söyledikleri yalan bir þarkýdýr baktýðýn...
Öleceðini düþünürsün zaman zaman mutlu olursun,
toprak içeceksindir doya doya yaþama susamamak için...
Belki, belki tekrar geleceksin dünyaya, belki bir orman kuþunun ötüþünde var olacaksýn; belki daha bir insan olacaksýn, belki...