Sabaha biriktirdiklerini düþündü gülümseyince. Dün gece, ne kadar yürümüþlerdi hatýrlanmýyor. Saat, ayaklarý soðuðu ve ýslaklýðý hissetmediðini vuruncaya kadar... Ýzliyordu, raftan yeni inmiþ bakýþlarla. Oysa, bu ne ilk kar görüþü, ne de izlediði ilk tiyatro oyunuydu. Caddeden kayan ýþýktan satýrlar mýydý? Yoksa sökük kalbine iðne iplik olacak gibi duran hoþbeþ miydi? Neydi günlerden sonra onu böylesine içten gülümseten? Yoksa sadece bir sanrý mýydý? Kaç zamandýr iþ arýyordu... “Hepinizi çok özledim, anne.”
Çizmelerinin hâlâ ýslak olduðunu gördü uyandýðýnda. Saçlarýný da kurulamadan yatmýþtý. Radyo geceden açýk kalmýþtý. Yorgunluktan deðildi bu dalgýnlýk. Yaþlýlýktan hiç deðil. Niye süzüldün, aþýk mýsýn, diye sorarlar adama. Yaðan kara mý, ýþýklara mý?.. Bu þehrin caddelerini ne kadar aþýndýrsa da kendisi aþýnmazdý. Aþýnýr mýydý yoksa?... Dünkü tiyatro oyununa koþarak gitmiþlerdi. Tokasýný çözmüþ saçlarýnýn, rüzgâr da varmýþ üstelik, kaldýrýmlardaki su birikintilerinin içine hoplamýþ; aldýrmadan... Birinci perdenin sonunda dýþarý baktýklarýnda gördüler mevsimin ilk karýný. Hemen annesine telefon edip anlattý. Kadýn, gökyüzünü de, kýzýnýn yüzünü de görmüþ kadar oldu. Kar haberi vermek bahanesiydi “Anne bak, çok iyiyim, meraklanmayýn” demek için ve duymak için “Aman kýzým hastalanma oralarda!”.
Zaten hastaydým; telefonda konuþurken nefesimi tutuyordum öksürmeyim diye. Yýllarýn özlemini sýrtýma yükleyip geldiðim bu þehir bana yeni özlemler yükledi. Modern insanýn çeliþkilerini sundu tabaðýma. Metro camýndaki yansýmamý izlerken düþünmem gereken iþ görüþmeleri oturdu masama. Yansýmanýn sahibinin düþündüðü, bir yemekti, tüm aile bir arada. Þimdi yerini ayak üstü atýþtýrmalarýn aldýðý koþmacalarýn ortasýnda. “Anne, ilk kez tiyatroya gittim!”
Anneannesinin baharý beklerken saydýðý cemrelerdi. Elif ise, çekmecedeki otobüs biletini sayýyordu cemre yerine, yolun habercisi. Hem ilk, hem de son cemre... Hevesini içine saklayamadý, balkona çýkýp dün akþamki tiyatro oyununu anlattý kuþlara. Her sabah kahvaltý sofrasýný toplayýp, ekmek kýrýntýlarýný onlara býrakýrdý. Alýþmýþtý serçeler de, güvercinler de ona. Komþularýyla pek konuþmazdý. Ne de olsa büyük þehir, büyük apartmanlar... Ve insanlar öyle küçük kalmýþ ki bu kocaman betonlarýn arasýnda... Avuntular, küçük bakkal dükkaný olmuþ, sokaðýn köþesinde hala ayakta durmaya çalýþan... “Anne, babamým da ellerinden öpüyorum. Herkese çok selam söyle.”
Serçe, annemin yaptýðý aþure nasýl güzel olur bilmezsin sen! Hele tavada yaptýðý piþi! Babamýn Pazar günleri gazete keyfi pek meþhurdur. Aman kimse ona dokunmasýn! Aa! Güvercin, þu serçeye bakar mýsýn, beni dinlemiyor. Aþk olsun!.. Dünkü tiyatro oyununda, kýz her þeye yeniden baþlamaya karar veriyordu. Bir bebeðin kokusu gibi çocukluðum geldi, annem geldi aklýma... “Kendine dikkat et, kara gözlü kýzým. Çok özledik seni!”
Kendisi bile farkýnda deðildi bu kadar heyecanlý olduðunun. Bavulunu hazýrlamaya baþlayýnca anladý, elinin ayaðýnýn nasýl da birbirine dolandýðýný. Ýstem dýþý bir gamze konuþlanmýþtý yanaðýnýn hemen kenarýna, o gülümsedikçe. Gülümsediðini bilmiyordu; odasýnda bir o yana bir bu yana dönerken, aynayla göz göze gelesiye kadar. Sonra kafasýný birden boyasý yer yer soyulmuþ duvara çevirdi. Sanki bir þeylerle yüzleþmek istemiyormuþ gibi. Bir korku mu vardý içinde? Odanýn soluk, sarý renkli, rutubetli duvarýna bakmayý daha cesurca buldu belki de. Kalan eþyalar, kargoyla gidecekti. Karton kolilere sýðmayan; sabah kahvelerinin kokusu, sokaktaki çocuk sesleri, bulaþýk yýkarken çaldýðý ýslýk, geride kalacaktý.
Bazý þarkýlar, iliðine büyük gelen düðmeler gibi . Düðmeyi geniþletmeden iki yakasýný bir araya getiremezsiniz o þarkýnýn. Bir þehre saygýmdan ceketimin önü ilikli gezerim, iþte bu yüzden þarkým bitiyor burada. Hayýr pes etmek deðil ki benimki! Ayakkabýlarýmý kim çalmýþ, iðneleri yollara kim serpmiþ bilmiyorum. Tek bildiðim; çakýl taþlarý çoktu, koltuk deðneklerim yoktu. Koþmak zorundaydým. Vazgeçmek deðil benimki, mola veriyorum sadece... “Yarýn bu saatlerde evde olacaðým anne!”
Elif’ in kafasýndaki sorular elim sende oynuyordu onunla. Alçak bir duvarýn üstüne oturup gün boyu bir çocuk parkýný izlemek geçti aklýndan. Salýncaklar, pamuk þekerler...Otobüs saati gelmiþti. Ayakkabýsýnýn baðcýklarýný bir daha hiç açýlmayacakmýþ gibi düðümledi. Hava serindi. Yerde kardan adam yapacak kadar kar birikmiþti. Çocuk bayramýndan arta kalan sevinçler eteðinde, otobüse bindi. Bisikletle yokuþ aþaðý hýzla gider gibi bir þeydi bu....Hayatýnda , tüm söküklere iðne iplik olmak için çýka gelmiþti sözlükten “sevmek” sözcüðü. Biraz kar tanesi, bir tiyatro oyunu, anne sütü, bebek kokusu, balkondaki serçe olarak... Çýka geldi sevgi! Ona tekrar hatýrlatmak için yolculuklara çýkabilmenin cesaretini ve umudu...

Yasemin Cankaya .2005