Seninle her gün gelirdik, bu sahile.
Çamlarýn altýnda oturur, kýyýyý okþayan dalgalarýn ritmik türkülerini dinlerdik.
Bazan ben senin, bazan da sen benim dizime baþýný koyarak, yatardýk.
Dizimde yatarken kocaman kar yumaklarýný andýran bulutlarýn üstünden inmiþ, uçmaktan yorularak, dinlenmeye baþlayan, ak kanatlý, tatlý bir melek gibiydin.
Pembe dudaklarýn içinde binbir büyüyü saklayan kapalý bitr kutuyu andýrýrdý. O kutunun açýlarak, içinden dökülecek sözleri tutkuyla beklerdim.
Hiç bir beste senin sözlerin kadar duygulu, hoþ ve büyüleyici olamazdý.
Enginde yelkenliler süzülür, sularda kayan virgüller gibi. Kayýklarda sevgililer dolaþýr, þen kahkahalarý bize kadar ulaþýrdý.
O aðacýn altýnda, gözlerin gözlerime dikilmiþ, ikiz mermer heykeller gibi sonsuza kadar kalmak isterdim.
Þu karþýdaki yaþlý iskeleye bir vapur yanaþtý, birgün. Seni aldý, götürdü.
Birlikte gelmiþtik, bu sahile.
Yalnýz döndüm. Hüzünlerle yüklü olarak...
Saymadým. Kaç yýl geçti aradan...
Ben her günbatýmýnda bu aðacýn altýndayým.
Ýçiyor, kýzaran ufuklarýn ötesini gözlüyor, senin geri dönmeni bekliyorum.
Sensiz hüzün dalgalarý vuruyor, bu sahile.
Sensiz yaþam boþ.
Benim gibi bir bekleyen daha var. Yaþlý ve sarhoþ. Her akþam kulübesinin önünde oturur. Her akþam ayný þarkýyý dinler, taþ plaktan.
''Beklerim hergün bu sahillerde mahzun böyle ben,
Gün batar, kuþlar döner, dönmez bu yoldan beklenen...''
Neden bekletiyorsun?
Niçin gelmiyorsun?
Söyle.
Neredesin sen?..

Mehmet Nacar