Lisedeyken zamaný ikiye ayýrýrdýk felsefe derslerinde.
Hocamýz elini kaldýrýp:
"Objektif ve subjektif zaman vardýr" derdi.
Þu geçen 22 yýl subjektif olarak nasýl deðerlendirilir þimdi...
Hiçbir þeyden piþman olmadan, gardiyanlar, isyanlar, mahkemeler ve kara duvarlar arasýnda geçen yirmi iki yýl nasýl tarif edilir þimdi...
Bunun bilimsel açýklamasý var mý?
Töre kurbaný gençlerin yazýsýný okudum az önce. Resimlerde köylü kentli demeden yapýþtýrýlmýþ birer maske...
Kendimi gördüm bir ara sanki... O resimlerde ben de vardým. Kan davasýna yirmi iki yýlýný veren ben...

Savcý:
"Piþman mýsýn?" diye sorduðunda ,
"Hayýr" demiþtim yirmi iki yýl önce.
Peki ya þimdi neden piþmaným? Subjektif zaman dilimini boþa geçirdiðim için mi? Yoksa yirmi iki yýlda beton döktüðüm kalbimi çaktýðý çivilerle çözen menekþe gözlü kýz için mi?
Nasýl da deli gibi vurulmuþtum sana karþý pencereden!!! Þiir bile yazmýþtým sana..
Bilmiyordun ki yýllar sonra ilk kez birine þiir yazýyordum...
Zaten sevmiyordum dýþarýsýný. Alýþamamýþtým hapisten haricine... Bir kez daha yýkýldým senin yüzünden...
O menekþe gözlerinle yüreðime batýrdýðýn çivilerin ve sen orada bir çiçek açtýrdýnýz kendi adýnýza.
Gönülçiçeðimi...
Þimdi soldururken onu, son bir kez bakýyorum hayalimde yüzüne.
Önce gençliðimi sonra ruhumu çalan bu þehirden hiçbir þey almýyorum aslýnda.
Yalnýzca, çivilerle büyüyen bir kalp ve sevdasýný çoktan unuttuðum(!) çok güzel bir kýz býrakýyorum.
Temmuz 2002