ï¿½zEdebiyat - Gï¿½len Ay

Her siyah, uzun saçlý kadýný görüþümde içim acýyordu. Hemen kýyaslamaya baþlýyordum, kendimi ve o kadýný.. Yüzünü, gözünü, kaþlarýný, bacaklarýný, mini eteðini, ayakkabýlarýný, rujunu, küpelerini.. Onun evinin en güzel odasýnda siyah uzun saçlý, gülümseyen bir kadýn fotoðrafý vardý çünkü. Ve o kadýnda o evin anahtarý vardý. 1 yýlý aþkýndýr birlikteydiler. Birlikte gülmüþ, birlikte aðlamýþ, birlikte tatile gitmiþ, birlikte uyumuþ ve belki her gün seviþmiþlerdi.

Sürekli yaþadýklarýný hayal etmeye çalýþýyordum. Çünkü onlarýn ikisi de benim hayatýmdaydý. Ben kadýnýn hayatýnda deðildim ama kadýn benim hayatýmdaydý. Nefret etmiyordum ondan. Ne hissettiðimi bilmiyordum. Acaba nasýl biriydi? Ne konuþur, neye güler, nasýl hareket ederdi, merak eder dururdum. Hasta mýydým bilmiyorum. Bunlarý hissetmemem mi yoksa hissetmem mi daha normal olurdu bilmiyorum.

Sonra onun diþ fýrçasý vardý banyoda. Pijamalarý dolapta. Tokalarý komidinlerin üzerinde. Terliklerini ise ben bile giyiyordum. Hayatýmdaydý iþte, sevdiðim adamýn sevgilisi olarak.

Hiçbiri olmasa o hiç, ondan bahsetmekten çekinmezdi. O gelecek derdi, senin firar etmen gerek. Ben geleceðim diye kadýnýn resmini kaldýrmazdý, onun hediye ettiði üzerinde “seni seviyorum” yazan minderi de. Beni apar topar evden yollardý. Sonra belki haftalarca aramamak üzere. Bakireydim hala ama orospu gibiydim. Seviþ ve ortadan kaybol denilen biri gibi. Sonra nasýl olduðu sorulmayan. Bir derdi olup olmadýðý düþünülmeyen.

Hüsnü kuruntumdu büyük ihtimalle, o eve her çaðýrýldýðýmda bana ihtiyaç duyulduðunu hissediyor olmam. En azýndan çaðýrýldýðým saniye, bir þeylerin karþýlýklý olduðunu düþünmem. Benim onlarýn arasýnda ne iþim vardý bilmiyorum. Sorduðumda cevap; “seni özledim” ya da “seni seviyorum” olmazdý hiçbir zaman. Biblo gibiydim (çok güzel filan deðildim ha), huzur doluydum bütün bunlarýn bende býraktýðý hastalýklý duruma raðmen, çýtý pýtýydým. Kýrýlgandým belki bu sonuncusunun anlamý.. Ama beni kýrmamak için en ufak bir çaba göstermezdi. Sanki bir kastý vardý bana. Bir türlü gidememesi deðil, bir türlü gitmemesi ve hep uzak olmasý, sanki çýtý pýtýnýn içindeki gücü yok etme becerisini gösterebilmeliydi büyük bir insan olarak...

Ama ben hiç ama hiç güçlü deðildim. Sadece ölemiyordum iþte. Hepsi bu. Sadece ölemiyordum. Hayatýmýn katlanacak hiçbir tarafý kalmamýþtý.