KAN VERMENÝN DAYANILMAZ HAFÝFLÝÐÝ...


Bir gün ofis de arkadaþlarla bir yandan iþlerle ilgilenirken bir yandan da ordan burdan laflýyoruz...

Bir taraftan da kulaðýmýz radyo açýk, yerel frekansýn da.

Arkadaþýmýzdan biri birden dikkat kesildi, radyodan yapýlan acele aranan kan anonsunu dinlemeye baþladý...Aradýðý fýrsatý yakalamýþ olmanýn verdiði mutlu bir edayla bize döndü;

-Ben kan vermeye gideceðim, deyiverdi...

-Ben de vermek isterim.:)

-Ayy!...Hemen izin alýp hastahaneye gidelim, bu fýrsatý kaçýrmak istemiyorum...

Ýkimiz de heyecanlanmýþtýk.

Diðer arkadaþlarý tebessümle bizleri izliyorlardý.

Ýki arkadaþ hemen idareden izin aldýk.

Sevgili Müdürümüz, kan vermeye gitmek için izin istediðimi görünce dönüp uzun uzun bana baktý, küçük bir tebessüm yayýldý yüzüne...

-Sen mi kan vereceksin?... Sen de kan mý var ki, neyi vereceksin?..)))

Müdür haklýydý...

Çok zayýftým. Farkýnda deðildim ama biraz da kansýzlýk vardý sanýrým.)))

Ben, yine de kendimden emindim.

-Belli olmaz. Hele bir hastahaneye gidelim de or da belli olur verip veremeyeceðim. Gitmeden bilemem ki...

Müdürümüz sadece hafifçe tebessüm etti.

-Hadi gidin de gelin bakalým.)))

Biz diðer arkadaþlarýmýzýn da teþvik ve temennileriyle hastahanenin yolunu tuttuk.

Ýki arkadaþ konuþa konuþa hastahneye geldik ve kan verme bölümüne girdik. Görevlilere radyo da duyduðumuz kan onunsu için geldiðimizi belirttik.

Ýkimizden de tetkik için önce kan örnekleri aldýlar.

-Öncelikle kan verip veremeyeceðinize bakmamýz lazým. O nedenle kan sayýmýnýzý ölçmemiz gerekiyor.

Arkadaþýmýn kan vermesin de bir sakýnca görülmediðinden hemen gerekli kan alma iþlemine baþlamýþlardý. Sedyelerden birine uzanmýþ, koluna kan serumunu takmýþlar, ha bire küçük kan torbasýna kan doluyordu.

Ben kan veremiyordum. Neden olarak da;

"Kan sayýmýmýn düþük olmasý, kan vermeye kalktýðým takdirde hayatýmýn tehlikeye düþebileceði" idi...

Yanýma yaklaþan laborant kýz bana hitaben;

-Ama sakýn bu sizi korkutmasýn, yani kanýnýz ancak size yetebilecek kadar...Sizden kan almaya kalkarsak size zararý olabilir...

Kendince bana açýklama yapmaya çalýþtý...

Ben kan veremeyeceðime gerçekten de üzülmüþtüm...Halbuki ne kadar çok kan vermeyi istiyordum...Ben veremesem de en azýndan arkadaþýmýn kan verebiliyor olmasý da beni sevindirmiþrti.

Arkadaþým hala kan veriyordu...

Hasta sahibi bana yaklaþarak büyük bir minnet ve sevinçle teþekkür ediyordu.

Hasta sahibi sýradan, yoksul, ürkek ve çaresiz biri... Konuþurken çekiniyor...Gözlerin de, ümit ve mutluðun ýþýðý vardý...

Bize duyduðu minneti anlattýrken, ne yapabileceðini soruyordu...

-Bir þey yapmanýza gerek yok, biz üzerimize düþen görevi yapýyoruz...

-Bu iyiliðinizin karþýlýðýne istersiniz?... Size yemek ýsmarlamak istiyorum, kabul ederseniz...

Ben ne söyleyeceðimi þaþýrmýþtým. Bir hasta sahibine bir arkadaþýma baktým...Arkadaþým hala daha kan veriyordu... Neredeyse bitmek üzereydi kan verme iþlemi...

Arkadaþým da ben de kesinlikle kanýmýzý satmak düþüncesiyle kan vermek için gelmemiþtik...Aklýmýzdan dahi geçmemiþti...Bu adam ne diyordu böyle?...Allah'ýn bize bahþettiði kaný biz bir avuç paraya mý satacaktýk?...

Çok þaþýrmýþtým...Hasta sahibine döndüm;

-Kusura bakmayýn ama biz para için kan vermeye gelmedik, anlamadým ne parasý bu?.. Arkadaþýmý da tanýrým, para alacaðýný sanmýyorum...

-Kusura bakmayýn, sizden önce birisi geldi... " Bu kadar para verirseniz kan veririm, yoksa vermeyeceðim" dedi... Bizden çok fazla para istedi... Biz de yoksul olduðumuzu, o kadar çok miktarý vermemizin imkansýz olduðunu söyleyince vermeden çekip gitti...

-Biz öyle bir þey yapamayýz. Arkadaþým da kesinlikle kabul etmez.

-Sizin bu yaptýðýný baþkasý yapmadý. Her gelen bir karþýlýk istedi. Allah razý olsun sizden!...

Nihayet arkadaþým kalkmýþ ve oturmuþtu. Biraz kendine gelmeye çalýþtý. Kendini toparlayýnca yine konuþarak ofise döndük.

Hasta sahibinin teklifinden bahsediyordum. Tahmin ettiðim gibi arkadaþým da hemen itiraz etmiþ ve kesinlikle öyle bir þeyin olmasýnýn mükün olamayacaðýný söylüyordu...

Yol da þakalaþýp gülüþüyorduk...

-Arkadaþlara þaka yapalým mý, ne dersin?

Ofistekiler heyecanla bizi bekliyorlardý.

-Ne yaptýnýz, kan verebildiniz mi?

Ben kanýmýn yetersizliði nedeniyle kan veremediðimi, ama arkadaþýmýzýn verdiðini ve hasta sahibinin çok sevindiðini; baþka vericilerin önce para pazarlýðýna girdiðini ve karþýlýk bulamayýnca vermekten vaz geçip gitmiþ olduklarýný anlattýk.

-Evet yaaa!...Bir görseniz, çok da ihtiyaçlý, yoksul biriydi...Çok sevindiler...Bizden önce birileri gitmiþ ama karþýlýðýn da çok para istemiþler, olmayýnca da vermeden çekip gitmiþler... Bize de ne istediðimizi sordular. Para istemediðimizi söyleyince çok duygulandýlar..En azýndan bir yemek parasý olsun teklif ediler, ama biz onu da kabul etmedik...

-Ayy!..Caným, yazýk ya!...Ýyi yapmýþsýnýz...

Arkadaþlarýmýzdan biri saðlýkçýydý. Hemen yiyecek bir þeyler verdi bize...

-Aman dikkat edin... Alýn yiyin,gücünüzü toplayýn...

O gün hepimiz için çok güzel bir aný olmuþtu..Harika bir gündü...

Kimbilir belki de, bir torba kanla bir hayatýn kurtuluþuna yardýmcý olmuþtuk...

Bazen hiç düþünmeden yaptýðýmýz küçük bir yardým giriþimi, karþýlýksýz uzatabildiðimiz ellerimiz nice canlarýn kurtulmasýna, yaralý ve çaresiz yüreklere umut tohumlarýnýn serpilmesine, hayata büyük bir þevk ve inançla sarýlmalara vesile olmaktadýr...


29.06.2005