Gecenin esrarýna yüreðimi yazýyorum bu gece.Kalemle kaðýt nicedir ihtirasla hasretti birbirine , böylesi acýmtýrak naðmeleri dökmezdi hiç kaðýda .... Böylesi kelimelerle konuþmazdý yüreðim, yazmazdý hiç! Ýstemezdi yazmak acýný mý hafifletecek derdi içinin farklý tarafýndan gelen bir bezginliðe maðlup olup, çekilirdi bir kenara... Susardý yorum yapmazdý hiç. Sanki küsmüþtü hayata beklentisi yok ümidi yok... Standart Hayatlar Hapishanesinin mahkumu olduðunu düþünen sýradan bir acizdi iþte. Kafasýný kumlara gömen bir kuþ gibi kitaplara gömmüþtü . Dýþarýda ki hayat cazip deðildi hani. Sana göre miydi gece birlere kadar oturup hayallere dalmak. Deðiþiyor muydun yoksa... Bir ümit mi belirmiþti? Hem böyle derinlere dalmak hem de böylesi sosyal olmak sen miydin bu?

     Ilýk bir meltem selamlýyor gecenin bir vakti yüzünü, esrarengiz sýcaðýn arkasýndan gelen mayhoþ tatlý bir meltem.Çehresinde uzak bir yorgunluðun garip bir ihtirasýn ezikliðini saklayamamanýn verdiði hezimet ile. Bir þeyler sormak istiyorum sanki birilerinden bir haber! Bir nida kopuyor gönlümün derinlerinden... Dalýyorum serseri karanlýða odaklanýyor gözlerim. Bende dile getiremediðim kelimeler, meltemin tükenmez sabrý.....

     Kuþatýldýðýmý hissediyorum. Ýstanbul’ un fethi gibi , karanlýk þehrimin bir kapýsýný taarruza kanat geremediðini görüyorum. Müdahale etmek istiyorum yapamýyorum. bir kadýna çabucak bütün gönlümle bütün etimle teslim olduðumu çok sonra fark ediyorum. Kendime geldiðimde ise bütün kalelerim çoktan bozguna uðramýþ. Görmenin hazin, bir þey yapamamanýn acizliði ile baþ baþa olduðumu anlýyorum.

     "Oysa sen çok güçlüydün sen baðlanmazdýn " diye cesaret aþýlamak gelip içimden sual sorsam da güçlülük eylemlerimden çoktan feragat ettiðimi vücudum söylüyor. . Boðazýma kadar bataklýktaydým iþte . Yüzüme gölgesini býrakan bir çehre daha yapmýþtý yapacaðýný ." Oysa " demek istiyorum yine faydasýz. Her gelen bir þeyler alýp götürmüþtü benden iþte bir yenisi daha dedim içimden . Ýþte bir yenisi daha.....Neyim kalmýþtý daha alýnacak söylesenize neyim?

     Saadetin kapýsýný mý çaldým, hüznün mü kapýsýný bilmiyorum. Sürüklendiðimi hissediyorum.Kopuyorum bir yaprak gibi savruluyorum soðuk kaldýrýmlara.... Canýmýn yandýðýný hissediyorum ama soramýyorum kimselere Neden ayrýldým dalýmdan niye ? Yoksa cevabýný biliyorum da kabullenmek mi istemiyor gönlüm. Evet böylesi duygulara sokup , benliðini sanýk koltuðunda köþeye sýkýþmýþ bir suçlu gibi hissettiren meltem mi kabahatli olan yoksa hala ben mi ? Böyle fütursuzca düþüncelerin adamý mýydým ben. Önüne katýp saða sola savuran meltem mi suçlu olan... Yoksa ben miyim suçlu, böylesi güçsüz davranýp ona eþlik ettiðim için. Onun arkasýndan ona hasret kalmanýn ihtirasýný kaldýramayýp da yanýna iliþtiðim için ben miyim suçlu olan?