KONSER

Sahne parkelerinin kokusu daha caddeden salona ilk adýmýmý attýðýmda burnuma geliyor acýktýðýmda burnuma elli metreden vuran çorba kokusu gibi... Nede olsa uzun zaman oldu bir konsere veya tiyatroya gitmeyeli; bir hayli acýkmýþým.

Duvarlar, yarýn, ertesi gün, sanki sonsuza kadar hergün yapýlacak etkinliklerin afiþleri ile dolu. Ve öyle bir acýkmýþým ki hepsini görmek, hepsini yaþamak istiyorum.

Küçük sayýlabilecek giriþ bölümünde biletlerimizi hazýrlýyoruz. Bu konsere beni belkide zorla götüren dostum, eþi, arkadaþlarý ve eþim ile beraber giriyoruz küçük oyun salonuna. Akordeon, ud, gitar, keman, def yerlerini almýþ ve misafirleri aðýrlýyorlar. Üzerlerine vuran loþ ýþýk ve o parkeler, hepsini sanki yüzyýldýr kapalý duran bir sandýktan yeni çýkarýlmýþ gibi gösteriyor. Konser ve enstrümanlarýn sahipleri henüz sahneye gelmeden bizler bindokuzyüzlerin baþlarýna gitmiþ oluyoruz.

Koltuklar neredeyse tamamen doluyor, ýþýklarýn þiddeti , seyircilerin sesleri dahada azalýyor ve sahneye çýkýyor müzik insanlarý. Sahneye çok yakýným; udun tellerine sürten parmaklarýn çýkarttýðý gýcýrtý, solistin bileziklerinden yayýlan çýnlamalarda karýþýyor müziðe. Bir daha hafýzamdan baþka hiçbir cihazdan dinleyemeyeceðim bir versiyonda dinliyorum ilk rum türküsünü. Aðýzýmla eþlik edemesemde, ritim tutuyorum kalbimle davul misali... Rumca epey þarký bilmeme raðmen Ketencoðlu’nun arþivi o kadar geniþ ki bu þarkýlarý ezberlesem de diðer konserde yine davulumdan baþka yolum olmayacak eþlik etmek için.

Þarkýlar bir rumdan, bir türkten ama hep Ege’den kopuyor, ayaklarýmýzýn tabanýndaki ritme vuruyor. Sahnedeki tüm ekibin sandalyelerindeki duruþlarýyla çalgýlarýndan çýkan sesler arasýnda insana huzur veren bir tezat var. Kýyafetleri sade, bakýþlarý yumuþak, müzikleri heyecanlý...

Hayatýmda dinlediðim en iyi ud, en iyi akordeon, en iyi keman ve belki en iyi gitar týnýlarýný hayatýmdaki en ucuz konser biletiyle izliyorum. Rebetikaya, zeybeðe doyuyorum enfiye kutusundan çýkmýþ þarkýlarý dinlerken. Açlýðým yatýþýyor...

Ýki saat böyle geçiyor Kadýköy’ün þirin bir caddesine serilmiþ Oyun Atölyesi’nin koltuklarýnda.

Hep beraber ayný atölyenin koltuklarýndan kalkýp kafeteryasýna geçiyoruz. Konserin etkisi hiçbirimizden ayrýlmamýþ henüz, gözlerimizden belli. Çaylarýmýzý, kahvelerimizi yudumlarken bir süre konserden, bir süre hayattan bahsediyoruz. Kafamý biraz çevirdiðimde konseri verenlerden bazýlarýnýn bizim hemen yanýmýzdaki masada çay içtiðini, bazýlarýnýn ise izleyiciler ile ayný kapýdan çýkýp sýrtlarýnda enstrümanlarý ile yürüyerek gittiklerini görüyorum. Ve kendi kendime “iyiki buradayým” diyorum. Ýyiki beni bu konsere gelmem için zorlamýþ sevgili dostum. Kendim gibi insanlardan müzik dinliyor, kendim gibi insanlarla beraber oluyordum onun sayesinde.

Birdahaki konsere ben tutup götüreceðim onu, belki Ege belki Karadeniz kokan bir Anadolu konserine...aç kalmaya fazla tahammülüm yok çünkü...