seslenmeseydin kuytulara sen
kalbi kýrýk o çocuk
unutulmuþ ninniler gibi
yankýlanýp duracaktý meleklerin yüzünde
uzanmasaydý köþelere ellerin
bir saka ölecekti içini çeke çeke
moraracaktý çocuðun elleri, ayaklarý
býrakýlmýþlýðý üþüyüp duracaktý

senin þehirden kaçýþlarýn olmasaydý
çirkef ve çýkmaz sokaklardan
o baþka dünyalarý özleyen yanýn olmasaydý
olmasaydý gül kokulu kanatlarýnla çýrpýnýþlarýn
gece, ýslak topraklarý bürünecekti çocuk
pencerende tükenen soluðunun buðusu kalacaktý
alýþkýn olmadýðýn bir keder gezecekti yüzünde
her heyecanlý arzularýnýn ardýnda
huzursuz bir yaðmur öncesi karanlýðý duracaktý
bilinen hiçbir ayrýlýða benzemedi bizimkisi
ayný anda ürpertiler biriktirdik seninle
ben unutulan hisli bir þarký gibiydim daðlarda
sen þehrin gürültüsünde bir pýnar sesi
kaybolsaydýn kibirli asvalt caddelerde
ölüm olacaktý bu þarkýnýn bestecisi
açmadan solacaktý bütün çoçukluðum
annemin 'mürüvvetin oðlum' diyen sesinde

o kadar dýþýndasýn ki dünyanýn ve her þeyin
abartmakla bile mümkün deðil seni kavramak
nasýl tanýmlanýr aþkýn içinde kaybolduðu bu duygu
mesih dokunuþu gibi bir þey seni tanýmak
odalarýný geziyorum senin gizlendiðin köþeleri
ellerin gibi beyaz duvarlarýn, ýþýldýyor
çocuklar oynuyor bahçende öyle sevecen öyle sýcak
gökyüzüne yeni düþen yýldýzlar gibi her biri

sensizlik, ýsrarsýz bir direniþti hayata,
sahteliðe, yalana, düzenbazlýða,
saman alevi içi boþ sevdalara
sözde mertliklere
yeminlerle büyütülmüþ kalleþliðe
sensizlik yalnýz kalmaktý kalabalýklar içinde
kayýp bir çocuk baðýþlamak gibiydi kimsesizliðe

ýssýz kuytularýmda þimdi panayýrlar kurulu
gelip tüm ýþýklarýmý yaktýn sen
görebilsen içimdeki sevinci ve huzuru
kaç bahar sokulu yüreðimde bilsen
ey! boynumun borcu
ey! akýl almaz zamanlardan çýkýp gelen
apansýz açan çiçeklerimin burcu.