Göl yeþili gözlerine rengini verdi nenemin Çaybaþý’ ndaki yaþlý ceviz aðacý...
Sincaplarýn kaþla göz arasýnda yaptýklarý sevimli hýrsýzlýklara, yamaçlardaki bodur çalý diplerinin toprak altlarý ve henüz büyümekte olan ceviz fideleri þahittir!
Nenemin gözlerinin yeþili, sincaplarýn söðüþleyip gömdükleri ceviz kabuklarýnýn tetrine dönerdi zaman zaman...
Yine de severdi sincaplarý... Görmezdi hýrsýzlýklarýný, yaramazlýklarýný...

O, çalýþmayý severdi! ..

Elindeki kazmayý savururken topraða; dövercesine deðil severcesine dokundururdu...

Nenem yaþatmayý daha çok severdi!

Elleriyle piþirip sunarken özel fincanýyla ellerine buram buram Yemen kokulu kahvesini dedemin; biricik aþkýnýn o kahve bakýþlarýndaki telvesini görme hakký bile yoktu nenemin...

Nenem yaþamayý seviyordu, yaþatmayý seviyordu...

Ve dedemi taparcasýna seviyordu lâkin bakýþlarýna vurulan prangayý açma þansýný, sýrf kadýn olduðu için daha doðar doðmaz kaybetmemiþ miydi? ..
Ýncecik vücudundan yayýlan o inanýlmaz enerjinin sýcaklýðý ve yine, kalbinden yüzüne yansýyan aþkýnýn, gözlerine kadar ulaþýp da gözlerinden, pýrýl pýrýl bir ýþýk halesinin; dedemin önce yüreðine –asla gözlerine deðil-, oradan beynindeki bir labirente tutsak olup; dedeme, “ bu kadýn bende ne bulur anlamýyorum? ! . “ dedirttiðine yürekten inandýðým “aþkýnýn bilmem hangi hali” ile hemhâlini görüyordum nenemde...
Sarýlmak istiyordum...
Boynuna sarýlmak ve sinesinde yapýþýp kalmak! ...

Nenemi daha mý çok seviyordum ne? ..

..................................................

Ya dedem? ..
O umursuz lâkin hiç eksik etmediði mûzip bakýþlarýný; görmese bile hissettiðini mutlaka biliyordu nenemin...
Yaþlý bir ceviz ve yaþlý bir dut aðacýnýn duldasýndaki “padiþah sofrasý” na sabah namazý vakti oturur, sadece vakit namazlarý için kalkar, akþama kadar kahvesini yudumlayýp, gümüþ tabakasýndan çýkardýðý altýn sarýsý, ince kýyýlmýþ Bitlis tütünü’ nü itina ile sararak içer ve akþam gün batarken aðýr aðýr, yamaçtaki baðýn hemen üzerindeki kalýn duvarlý taþ köþküne doðru yürürdü...
Ha! .. Arada bir bahçenin suyunu çevirirdi; neneme yardým olsun diye sanýrým

Dedim ya! .. Dedem nenemi çok sever! ..

Dedemin dizlerinin dibinde oturmak bir ayrýcalýktý ve ben, o sýcacýk ve sevecen “diz dibi” ne çok meftundum...
-Unutabilir miyim hiç; bakýr, lâkin pýrýl pýrýl kalaylý bir tasla su içerken, bir elimi de baþýma koymam gerektiðini vurgulayýp, uygulayarak öðrettiðini? ! .-
Hele bir de beni dizlerine oturtarak anlattýðý “Yemen Harbi” hatýralarýný pür dikkat kesilerek dinlemem vardý ki...
Hâlâ içim sýzlar ve hüzün, artan bir yoðunlukla süzülerek iner gelir; oturuverir boðazýmda bir yerlere de, oracýkta düðümlenir kalýr....
Araplarýn yaptýklarý vahþetlere tanýk bir eski askerin, anlatýrken nasýl uzaklara dalýp gittiðini, korkunun ve nefretin, gözlerinden belirsiz bir noktaya doðru giderken, nasýl gözlerime doðru yönelip, ruhumun derinliklerine kadar inerek, içimde onlara karþý bir öfke birikimine yol açtýðýný eklememe gerek var mý? ..

Dedemi de çok seviyorum... Hattâ nenem kadar belki! ...

..................................................

Nenemin gözlerindeki gölün kýyýsýnda küçük bir kahve molasý verdim dedemin dizlerinin dibinde...
Sonra dedemi ve nenemi, gözlerimdeki gölün kýyýsýnda konuk ettim...
Odun ateþinde piþirdiðim kahveyi önce neneme ikram etmek istedim göz ucumla dedemi yoklayarak...
Nenem cezveyi kapýverdi elimden! ..
Dedemin özel fincanýna döküp kahveyi, elleriyle sundu dedemin kahve bakýþlarýndaki telveyi göremeden yine, ellerine....
Dedem ilk kez umursadý... (Öyle yakýþtýlar ki! ..)

Sahi! Öfke mi dediniz? ....
Hiç tanýmýyorum? ! .

(Aradan geçen o çok uzun yýllar, sizi unutmam için bir neden olabilir mi Ayþe nenem? ... Ya sen Mehmet dedeciðim? ... Çok özlüyorum sizleri... Sevgili babacýðýmla birlikte olduðunuzu biliyorum ve babama gýpta ediyorum... Size de elbette! .. Ha! .. Aklýma takýlýverdi iþte! .. Acaba babam mý þanslý yoksa ben mi þanssýzým bu kadar? ... Tanrý' nýn rahmeti üzerinize olsun!)