Senin pencerelerinden bakarak geçiriyorum bir ömrü. Bütün bir zamaný tercüme edemediðimiz balkonsuz metropol evlerinden, köþebaþýndaki kilisenin önündeki yaþlý dilenciyi, karþý balkona gecelikle çýkan Madame Elize’yi, bir tek EAGLES dinleyen emekli Agop’u, itiþ kakýþ caddede yaþamaya savaþan insanlarý bile görebiliyorum. Ama senin pencerelerinde, kara bir bulut kaplýyor sanki gözlerimin üzerini. Ötesini göremeyecekmiþiz gibi geliyor bazý þeylerin. Bazý þeylerden zevk almasýný beceremiyormuþuz gibi geliyor. Farzedelim - farazalara kaptýralým kendimizi - endiþeli ve beklemeli bir yolculuða çýkýyormuþuz þimdi ve beraberce düþlüyormuþuz:
Düz ve kaygan bir yolda, anlamsýz bir haziran yaðmuru yaðarken, kafam otobüsün camýnda ve bir gece yolculuðu þiddetinde gidiyoruz. Omzuma yaslanmýþsýn - ilk baþbaþa kaldýðýmýz zamanki gibi- uyuyorsun öylece. Bu þehri terkediyorum yine her gece yaptýðým gibi, yanýmda tek anlamýný da götürüyorum. Anlam; anlamaný saðlayan söylevlerde gizlidir diyorum her zaman. Bir kamyon geçiyor yanýmýzdan, sen omzumu daha da yastýklaþtýrýyorsun. Demek ki senin de hayatýndaki belirsizlik keskin! Demek senin de benim gibi ruhun var! Demek birbirimize o denli benziyoruz. Otobüs hýzlanýyor, zaman geçiyor... Bense - otobüse inat - kedi gözlerinden asfalt yapýyorum; barikatlardan yol çizgisi: (hepimizin hayatýndaki ince belirsizlik!!! Ýntihar süsü verilen bir cinayet!!! Süratli araba kullananlarýn felaketi!!! Yol çizgileri!!! Yol çizgileri!!! Yol çizgileri!!! Ölü bir otoyol!!!!!!!!!!!) Öldürülmesi gereken aslýnda ne? Yaþamasý gereken? Aðlamak? Bu Çocuk neden aðlýyor þimdi? Onun da mý kangren yaralarý var kapanmasý mümkün olmayan?
Otobüs mola veriyor, ben seni uyandýrmamak için yerimden bile kýpýrdamýyorum. Arka 5lide oturanlarla tek kalýyoruz otobüste...Zaman sürekli yürüyor!!! Yeniden kalkýyor otobüs; ben de uyuyorum senin güzel yüzüne bakarken. Bir kabus görüyorum, anlayamýyorum:
“yatakta yatýyoruz birlikte... Ben, çizgili pijamamla kalkýp duþa giriyorum: SOÐUK!!!! Çok soðuk... Üzerimdekileri çýkarmadan, kurulanmadan tutup, bu kez pencereyi açýp orada oturuyorum. Rüzgâr? Evet, derinden, ayazdan, soðuktan!!! Rüzgâr uðultusu ve ben kardeþ, - ölümle burun buruna bir intihar komandosu - kendimi býrakacakmýþ gibi oluyorum aþaðýya. Birden bir yaðmur baþlýyor, üzerini ýslatýyor. Rüzgâr ahlaksýzca üzerini açýyor ve çýplak bedenin ortaya çýkýyor... Üþüyorsun... Donuyorsun... Bir battaniye oluyorum o vakit. Býrakamýyorum kendimi aþaðýlara doðru.
Bir damla yaðmur düþüyor hep üzerime, sýrýlsýklam oluyor her yaným! Üstünü açýyor gelip ahlâksýz rüzgâr düþlerimin. Derinden esiyor þimdi rüzgâr; bir fýrtýna!!! Fýrtýna alýp götürüyor seni. Varlýðýn siliniyor yataðýmdan, hiçliðin geliyor gözlerimin önüne. Daktilonun paslý tuþlarý, yine bunalým edebiyatý yapýyor.
O sýrýlsýklam halimle çýkýp seni arýyorum koca bir metropolün düþlerinde. Sýnýr tanýmaz bir hayat için, sýnýrsýz bir þehir mi arýyorsun? Öyle bir yer yok!!! Seni sýnýr kapýsýnda buluyorum þehrin: Býrakmýyorlar bir türlü dýþarý. Sen sýnýrý aþmýþsýn, erimiþ asfaltýn üzerinde kendinden geçmiþ bir vaziyette üç beþ serseri gelip tecavüz ediyorlar. Gözlerin kör, sesin duyulmuyor, kulaklarýn duymuyor, kokusunu alamýyorsun kötülüðün. Bir tek etin var, etin var, etin var!!! Et için seninle yatýyorlar. Yürekleriyle hissedemiyorlar hiçbirþeyi. Çünkü hissetmek, sana çok þeyler verebilmek demektir aslýnda. Herþeyimi sana verirken, senin sýnýrlarda sabahlaman senin kahpeliðindir!”
     (Bu bir rüya veya düþ deðil; olamayacak kadar kötü!!! Ben bir yalancýyým böyle bir þey olmadý! Söylediðim herþeyin arkasýnda dururum ama bu týrnak içindeki kýsmýn deðil!!! Sevgili okur, bu kýsmý herhangi bir insan gibi düþün; çünkü “o” bana asla böyle bir þey yapmaz; kimse de “o”na yapamaz!”)
-     Ulaþ...
-     Efendim...
-     Bana kahpe mi dedin þimdi sen?
-     Hayýr, bir aþký anlatýrken omzuma yaslanmanýn, benim için ne kadar önemli olduðunu belirtiyorum!
-     Bunun bu kadar önemli olduðunu bilmiyordum.
Bilmiyordun tabii... Belki sen de ders alýyorsun durmadan. Senin de benden öðreneceðin çok þey var (!), benim senden öðrendiðim gibi. (ne öðrendiðimi sorma; bu, gerçek aþký üç gecede bulup, kalan üçünde kaybetmemek için çýrpýnmaktan baþka bir þey deðil çünkü!!!) Sana, “bazý þeyler” için deðer veren bir herifin peþinde geçirdiðin zamanýn ne kadar haybeye geçmiþ olduðunu görüyorsun. Aslolanýn “herþeyi vermek” olduðunu öðreniyorsun. Bu dünya üzerinde yaþadýkça sürekli olarak, her yaþta yapacaðýn eylemi tekrarlýyorsun sevgilim: Öðreniyorsun.
Bak, Otobüs yeni bir þehrin otogarýna doðru yanaþýyor. Her garda benim için yeni bir hayat baþlýyor! Kaybedecek bir þey yok ki... Çünkü yollara ömür boyu biletler taþýyorum ben; öyle parayla pulla ölçülemeyecek kadar çok! Belki yeniden baþlayabiliriz biz de bazý þeylere... dostluða baþlayabiliriz en azýndan diye umuyorum... Yeniden... Her otogarda benim yeniden yaptýðým gibi... Belki sen de inebilirsin bu durakta. Ama þimdi deðil! Bu þehirde deðil! Bu durakta deðil sevgilim, bu durakta olmamalý!!! Biraz zaman geçmeli üzerinden, zamansýzlýk üzerimizden atýlmalý ikimizin de. Bu zamanda deðil sevgilim, bu zamansýzlýkta olmamalý!!! Çünkü, bu zamansýz pencerelerden baktýðýnda sen hep, ulaþýlmaz bir karanlýk ormanýn gizemine bürünüyorsun...
-     Kapat artýk þu pencereyi Ulaþ.