Sýrtýmdan ittiren bir adamýn suretinde yürüdüm arkama bakmadan:
-     Sen misin Jean Paul?
-     Evet, benim.
-     Ne güzel! Birlikteyiz demek bu aðacýn tepesinde.
-     Birlikteyiz ama tepede olan sensin.
-     Samsun’a gitmeliyim.
-     Biliyorum.
-     Bu ip niye?
-     Ýyi bir yolculuða ihtiyacýn var!
Ýlk defa, evet ilk defa son defa olmayacaðýný düþündüðümden midir bilinmez ama yeni aþý olmuþ gibi hissettim kendimi. Kendim, yani benliðim, yürüdüðüm her yol, attýðým her adým ve gölgesinde sabahlanabilecek kadar aðaçlar... Sentez nasýl? Tam bir karmaþa!!! Ýþte sentez dediðin böyle olur!!! Evin çatýsýndan - ki evim 16 katlý - aþaðýya doðru bakmaya bile korkuyorken uçmayý nasýl baþarabilirim? Uçmak ne kadar zordur? Yüksekten korkarým, uçaktan zaten tiksinirim ama yolculuk... Yolculuða bayýlýrým iþte... Trenle ya da otobüsle... Hiç tanýmadýðýn bir adam oturacak yanýnda ve sen bütün yol boyunca konuþmamaya yeminli olacaksýn. Ama adam, tam otururken sevimli bir yüz ifadesiyle “iyi yolculuklar” diyecek; yelkenleri suya indireceksin hemen. Alabildiðine bir yolculuk arkadaþlýðý doðacak ama onun indiði durakta bitiverecek “her þey”. (ZÝRA BENÝ YOLUM SON DURAÐA KADAR) Ýþte yollarý belki bu yüzden seviyorum ben: Hiç kimse, sana bir kötülük yapmadan yanýndan ayrýlýyor. Hiç kimsenin kötü yönlerini göremiyorsun!!!
     Aslýnda bir borudan içeri girip, tüm uçaðýn kontrolünü ele geçirebilecek kadar kuvvetli olsam; (yani buradaki kasýt küçük, kemirgen bir yaratýktýr) acaba uçaðýn içindekileri ölüme sürükleyecek kadar cani olabilir miydim? Ýçimde böyle bir sadistlik, canilik yatýyor olabilir mi? Hep beni yanýtsýz býrakýyorsunuz... Size soruyorum!!!!!!! Bana hep yapamazmýþým gibi geliyor ama o uçaktaki birisi bana bir þey yapmýþ olsa, diðerlerini de hiç acýmadan yok edebilir miyim? “Her þey” acýmasýzsa ben de acýmasýzlaþabilir miyim?
     “kaygýsýz bir adam olmak mý önemli yoksa her þeyden kaygý duymak mý?” Her ikisi de deðil... Sýnýrlarý bilen bir adam her ikisi de olmayacaðýný bilir. Kadýn bilmez mi? Evet, kadýn da bilir. Bilen iki taraftan da olabilir ama biri diðerinin bildiðini hazmetmelidir!
     Samsun’a giden Ankara ekspresine bindim hiçbir þeye aldýrýþ etmeden. Her þey ve hiçbir þey arasýnda ince çizgilerim vardýr zaten. Nerede kalacaðým? Hangi parayla? Ne farkeder... Hiçbir þiir küt diye çýkmýyor insanýn karþýsýna. Ýstediðin an bir þiir patlatamýyorsun iþte. Biraz istem dýþý, biraz da akýl dýþý düþünmek gerekiyor. Þiire nereden geldiðimiz sizi meraklandýrmýyor mu? Her soru yeni bir þiir olabilir; her “ne farkeder” de öyle...
     Raylarýn parlama zamaný geçmiþ ve oksitli bir hal almýþ. Nasýl mý görüyorum? Daha trene binmedim belki de. Ama binmiþ de olabilirim ve içinde hayal ettiklerim beni uçurumlarýn kardeþi yapýyor olabilir. Ýþte burada “her þey”i anlayabiliyorum: Olasýlýklarý hayal gücüyle paralel yarýþtýrýp, onlarý yaþýyormuþ gibi hissetmek; “hiçbir þey!” “Her þey” eþittir gerçek! Þu an, nerede olduðumu bilip de bilmemezlikten gelme isteði duyduðumu bilmem. Kendimdeyim, yaþýyorum, düþünüyorum... O halde varým!
      Yanýmda bir adam oturuyor. Hayýr, oturmanýn dýþýnda yaptýðý eylemler var: Karþýsýnda oturan kadýnýn bacaklarýný dikizliyor! Kadýnýn kocasý olduðunu hayallediðim adam uyuyor. Benim karþýmdaki kadýn ise, yüzü cama dönük, gözyaþlarýný tutamýyor. (Gözyaþlarý bütün yolculuk öykülerinin deðiþilmezi gibi sanki) Elinde tuttuðu tek bir mendil parçasý ve iki parmaðýnýn arasýnda sürekli eklediði sigaralar... Topu topu 5 kiþi- ben dahil –
     Kimsesiz bir çocuk gibiyim; kalkýp trenin içinde bir yolculuk yapýyorum. Ama trene binmemiþ de olabilirim daha! O zaman bu yolculuðu nerede yapýyorum? Uçakta olabilir mi? Belki de uçaktan korktuðum için bir tren hayali yarattým kafamda ve onu tatbik ediyorum. Bazen, uydurduðu þeylere bile inanabiliyor insan. Ama eðer uydurduðuma inanýyorsam yokum! Ama düþünüyorum... Karmaþa!!! Karmaþýklýk!!! Karamsarlýk!!! Hepsi birbirinin kardeþi...
     Ellerimi baðladým ve çözemeyeceðim kadar uzakta olduðunu anladým “O”nun. Ama yanýnda olacaðým! O, bunu bilmese bile birkaç metre öteden izleyeceðim “O”nu.
     Tren durdu. Belki de aslýnda uçak... Ama “kemerelerimizi baðlamamýþýz”! Ýniþe geçmedik mi? Belki de çoktan indik de haberim yok. Bu uçaðýn içinde de kimse yok! Aslýnda uçak da yok, ben de Samsun’da deðilim. Düþlemeye devam ediyorum. Okulun kantinine gidiyorum... Çoktan gitmiþim... Ruhum oradaymýþ meðer. Kaçmýþ da ben onu bulmak için buralara kadar gelmiþim. Yani geliþimin “O”nunla bir alakasý yok! Yalanlardan hoþlanmýyorum; dürüst olalým: Ben “O”nun için geldim buraya! Ben, aslýnda “O”yum çünkü! Bütün bu yazdýklarým sevgili okur; bir karmaþýk düþten öteye gidemiyor. Hatta birkaç...
     Kantinde oturuyorum ama kimse beni görmüyor. Sonra “O” geliyor, yanýndaki kýzýn boynuna sarýlýyor, ve... “ve”si karmaþýk; beni görüyor:
-     Sen burada ne yapýyorsun?
-     Sen beni nasýl görüyorsun; bedenim burada deðil ki!!! Sadece ruhum köþebaþýnda konaklýyor!
-     Benim ruhum da oralarda kalmýþ herhalde.
-     Ne güzel! Ama bedenin hala ruhuna sahip.
-     Senin kadar çok yere yetiþemiyorum; Senin gibi bölünemiyorum ben. Ýstersen yaparsýn!
-     ...
-     ...
-     Artýk git buradan, ruhumu daha fazla karýþtýrma!
-     Hakkým diye düþünüyorum.
-     Hakkýn olan hiçbir þeyi almadýn benden daha önce.
-     Herþeyin zamaný var! Ama hiçbirþeysek eðer “SEN ve BEN” o zaman iþ deðiþir.
-     Aslýnda herþeyiz; ama ne olur git þimdi. Gözümden uzaktayken ruhum sana paradoks düþlerde yaþýyor. Seni görünce hiçbirþey olan burasý baþka bir düþle herþey oluyor.
-     Ýstiyor musun gitmemi?
-     Ruhunun bir karakteri olmalý...
-     Sen istersen ruhum hiçbirþeydir! Tek bir cevap: herþeyim sensin; git ya da kal?
-     Git ve beni benle baþbaþa býrak!
Karmaþanýn içine daha bir karmaþa ekleyerek gidiyorum. “Herþey”; aslýnda bir kadýn saçý deðil mi adamým? “Hiçbirþey” de bir kadýn saçýnýn olmamasý... Hepsi olur, geçer, gider; bir tek þey kalýr: YAÞAM!!! Hepsini ben yazýyorum; uyduruyorum. Hayatýmý kendim yazmam garip deðil mi? Korkunç mu? Belki de “herþey” ben’im. Evet evet BENim! “Hiçbirþey” de benim karþýmda olan! Adamým? Orda mýsýn? Herþey BENim dedim; sen hiçbirþeysin! Çok bencil deðilim emin ol! Kendime sevgi vermedikçe baþka insanlara nasýl verebilirim? Belki, baþka insanlar için de hayatýmý verebilirim; ama onlar benim için ayný þeyi yapýyorlar mý bakalým? HAYIR!!! Büyük harflerle HAYIR!!! Cevabýn “HAYIR” olduðunu bilsem de bunu yaparým; ama senin gölgende deðil adamým! O zaman tek bir þey düþlemekten baþka çarem yok: ADAM GÝBÝ YAÞAMAYI...
Sýrtýmdan ittiren adamýn sureti kayboldu avuçlarýmýn içinden. Sehpayý ayaklarýmýn altýndan aldýlar; ama ben, daraðacýna tutundum:
-     Haydi Jean Paul! Kolaysa þimdi öldür beni!!!
-     Nasýl yenebiliyorsun? Nasýl yenebiliyorsun?
-     Sen neden beni öldürmeye çalýþýyorsun?
-     O kadar karýþtýrdým kafaný, o kadar zorladým, sevdiðin kadýnýn yanýna götürdüm... ama sen, yenilmedin! Oysa ne kadar kolaydý seni yenmek!
-     Demek sendin beni zorla uçaða bindiren. Onun önünde bir ruh olarak görünmemi saðlayan... hep sendin demek! “O” benim gitmemi istemezdi ama sen bana öyle gösterdin!
-     Uçakta yanýnda oturan adamý hatýrladýn mý? Hani kadýnýn bacaklarýný dikizleyen...
-     Evet ama trende...
-     Ne treni? Uçaktaydýk biz!
-     Evet, uçaktaydýk ama ben korkularýmý yenmesini çoktan öðrendim Paul.
-     Nasýl?
-     Yeni bir düþ... Trende olduðumu düþledim uçak yerine. Yeni bir düþü, korkunun boyutunda kesiyorum ve üzerine yerleþtiriyorum! Korkularý örtmeye yetiyor düþler!!!
-     Sen bir aziz olabilirsin ancak, ancak bir AZÝZ!!!
-     Sen de Azrail deðil mi?
Yaþam sevincimin bir kadýn saçýndan daha deðerli olduðunu gördü, ipi kesti, korkuyla uzaklaþtý.

“gün gelecek, geri dönecek ve ben daha da güçlü olacaðým!”