Yýllar öncesinden hayatýmýza giren biri vardý...
Onu ilk gördüðümüz de önyargýsýz sevmiþ, benimsemiþtik...
Hele ben, yanýndan bir an bile ayrýlmazdým...
Yýllar yýlý kovaladý...
Bir gün geldi ki, bir çatý altýnda yaþamaya baþladýk...
Bir kaç sene çok iyi anlaþýp, birbirimizle uyumlu yaþarken;
Öyle bir zaman geldi ki birbirimizle zýtlaþmaya baþladýk...
Benim sevgim ve saygým uzun yýllar devam etti...
Bir gün bir baktým ona olan saygým bitmiþ...
Saygýmla birlikte sevgimde yok olmuþ...
Þimdi mi;
evlerimizi ayýrdýk...
Yollarýmýzý ayýrdýk...
Gönüllerimizi birbirimizden arýndýrdýk...

Çünkü!...
Sevgi ve saygýyý bitirdik...
Paylaþabileceðimiz ortak noktalarý tükettik...
Zaman zaman küstük, konuþmadýk...
Birbirimize tahammül edemez olduk...
Birbirimizden rahatsýz olmaya baþladýk...
Birbirimizin üstüne öfkeyle yürüdük...
Birbirimizle iletiþim kuramaz olduk.

Çünkü!...

Birbirimize sevgi ve saygýmýzý yitirmiþtik...
Bir zamanlar can ciðer olanlar
Gün gelir yollarýný ayýrýrlar
Gün gelir can düþmaný olurlar...

Bana bir gün demiþti ki;
"Sen bana saygý duymuyorsun!..."

"Neden duyayým ki?
Benim sana saygým da, sevgim de vardý, bir zamanlar...
Bunlarý sen kendin yok ettin!...
Ben deðil!...
Sen bana saygý duymazken
Sen beni sevmezken
Benden ne saygýsý, ne sevgisi bekliyorsun?!..."

Sevgi ve saygý görmek isteyen
Sevgi ve saygý duymasýný bilmelidir...

Kiþi; baþkalarýný suçlamadan evvel hatayý kendisinde aramalýdýr.

Çünkü;

Sevgiyi de saygýyýda tüketen kiþinin kendisidir.

31.01.2005