Yaþanmýþ olan bir trajedik aný...

''Karýmý 1998'in sonbaharýnda kaybettim. Yedi senelik evliliðimizin iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiþtik.
karým her evlilik yýldönümüzde ikimizin fotoðrafýný çerçeveler, '' bunlar bizim hayatýmýzýn gölgeleri '' derdi. öldüðünde yedi tane resmimiz vardý.
97'nin bir gecesinde onu aldattým. oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiðimi ve sonsuza kadar sadýk kalýcaðýmý söylerdim.
Ölmeden iki hafta önce yine ayný þeyi tekrarladým.
tuhaf bir gülümsemeyle baktý bana, ve sadece ''biliyorum'' dedi...
Ýzmir'de kar yaðdýðý gün, yani bir ay önce evdeydim.
Fotoðraflarýmýza bakýyordum yine ...
Her çerçevenin altýnda bir harf olduðunu o gün farkettim.
A.
R.
K.
A.
S.
I.
N.
Gerisi için yýllarý yetmemiþti...
Ama ''sanýrým arkasýna bak '' falan yazmaya niyetlenmiþti...
Hemen çerçevenin arkasýna baktým. Hiçbir þey yoktu. Sonra bir þey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm.
Ýnanabiliyor musunuz? Her birinin arkasýndan bir mektup çýktý! geçirdiðimiz her sene için sevgi dolu sözler yazmýþtý 1997'deki resmimizin içinden çýkan zarf ise simsiyahtý. ve içinden þu sözler çýktý. '' 14 Mart 1997 / Gözlerin bana baþka birine dokunmuþ gibi baktý/ Söylemene gerek yok biliyorum...
2002'deyiz onu kaybedeli 4, aldatalý 5 yýl oluyor. Ýçim acýyor þimdi...
Çünkü kadýnlar biliyor, hissediyor...''

Bu yazýyý Hürriyet gazetesi Ayþe Arman'ýn köþesinden almýþtým. Okuduðumda çok etkilenmiþtim. Ýnsanýn içini ürpertiyor.
Hala saklýyorum...

11-Mart-2002