Çýplak Ruhlarýmýz

Seval Deniz Karahaliloðlu

Çýrýlçýplak soyunsak,
Bedenlerimize de yandaki portmantoya assak,
Eskimiþ pejmürde paltolar misali taþýdýðýmýz,
Zamanýn eskittiði.
Ama sadece dokunamadýðý yüreklerimizi yanýmýza alsak,
Bir de az hasarlý, her silleye dayanýklý ruhlarýmýzý.
Bakmaya yüreðin dayanýr mýydý?
Çýrýlçýplak ruhlarýmýza,
Utanmadan hasarlarýna, koyu grilere çalan örselenmiþliklerine bakabilir miydin ayný cesaretle?
Tavan arasýna kaldýrdýðýmýz zýrvalar arasýnda arama umutlarýmýzý,
Unuttun mu onlarý iki leðen bir de hamam tasý karþýlýðýnda vermemiþler miydi eskiciye,
‘O kadar da etmez be!’ diye homurdanan Jan Val Jan kýlýklý o sefile?
Neden bu kadar ucuza gitmesin umutlar,
Beþ para etmezken hayatlarýmýz.
Bize kalan iki çatlak dudaktan akan usaresiyse yüreklerimizin,
O bile yeter bunca zaman damýttýðýmýz.
Sahi, ruhumu görebiliyor musun?
Bak, portmantoya astým bedenimi,
O büklüm büklüm olmuþ paltonun hemen yanýna.
Geride soluk bir sureti kaldý yüreðimin,
Bir de ruhlar odasýndan aþýrdýðým çocuk gülüþlerinin aksi sedasý.
Hepsi tarihin yazýlmadýðý zamanlardan kalan bir þarkýyý mýrýldanýyor.
Çok derinlerden, biraz daha duyabilsen, çýkaracakmýþsýn gibi dilini,
sanki anlayabileceksin ne dediðini,
sanki gel diyor,
gel…
Öylesine derinden…