Yaser Arafat’ýn ruhu bir nebze olsun þad olmuþtur herhalde. Ve þehitlerin. Þerhimi koyarak devam etmek istiyorum söze: Ülkesinin baðýmsýzlýðý uðruna savaþýrken ölenlerdir kastým.
Dil nedense Filistin’den, Çanakkale’den bahsederken epikleþiyor. Ne kadar hükmetsen de bu yüce mücadeleler kýrýyor “tarafsýzlýðýmýzý”. Bir Mustafa Kemal’in, bir Gandi’nin, bir Nehru’nun baðýmsýzlýk savaþlarýný ne kadar ve nereye kadar onaylamaksýzýn durabilir insan?
Gazze Gazze sürgün yurdumsun…
Dillerim tutulsa da gönlüm söylüyor. En eski þarkýyý denizin öbür kýyýsý ile beraber. Zaman; aðýr akýþlý su, derinliði içinde eritiyor haksýzlýklarý. Beraberinde sürüklerken insaný hem çoraklaþtýrýyor ardýný hem de besliyor ulaþtýklarýný.
Kim ve kaç kiþi hatýrlýyor ve hatta umursuyor “Filistin’i, Sina’yý, Beyrut’u”? O kadar azýmýz için önemi kaldý ki. “Ýnsanlar býktý” diyorlar ya gülüyorum. Ýnsan özgürlükten býkar mý? Hayýr, sorun daha derin ve içimize iþledi. Kuþaktan kuþaða aktarmaya baþladýk ki bu en üzücü olaný. Ýnsanlýk “býraktý”. Vazgeçti.
68 kuþaðý için saðcýsý solcusu dinsizi dinlisi için Filistin diye bir “dava” vardý. Ve elbette onlarýn pek çok yanlýþý vardý. Ve þahsen ben onlara çok saygý duysam da neredeyse tamamýný acýmasýzca eleþtiririm. Ama Filistin konusunda haklýydýlar. Filistin hepimizin yurduydu/yurdu aslýnda. Sürgün yurdumuz. Hiç yurt sürgüne çýkar mý? Çýkmýþtý iþte. Çýkartýlmýþtý.
’78, ’88, ‘98’liler için giderek önemi azaldý ve 2005’te neredeyse hiçbir anlamý kalmadý. Bir fotoðrafa, haber bültenlerinin kliþe haberine, 68’lilerin özlemine, protest þiir “tema”sýna dönüþtü Filistin.
Oradakiler için ise Araf’a! Ecellerini muska gibi boyunlarýnda taþýr oldular. Ezildiler, sindirildiler, ufalandýlar… Arafat’ýn bile ömrü yetmedi bu davaya.
Gazze’den çekilirken Ýsrail Dünya’da ne bir bayram havasý esti ne de yüzümüzde güller açtý. Ne gökyüzü meneviþlendi ne aydýnlar halay çekti. Her þey her günkü gibi akýp gitti. Ve haklý dahi olsa Mevlana “yeni günde yeni þeyler söylemek lazým” sözüyle, tarihe not düþmek istiyor insan.
Gazze Gazze sürgün yurdumsun…
Mihenk taþýsýn, insanýn ve uluslarýn özgürlüðüne yürekten inananlar için. Özgürlük olmadan hiçbir tuðlanýn üstüne yeni bir tuðla konulamayacaðýný bilenler için. Yaþamak sevdasýnýn ilmek ilmek örülemeyeceðini görenler için.
Þaron’un hesabýnýn Ýbranicesini bilemem ama iþin Türkçesi Gazze’den iþgalciler gidiyor. Bu baþarýnýn umudu beslemesi adýna yapýlacak elbette pek çok iþ var. Filistinlilerin elinden tutmak, yollarýný aydýnlatmak gerek. Ve tabii ki sýrada daha çok özgürlük var; Batý Þeria ve diðer konular var ama artýk bir baþlangýç var.
Biliyorum Hamas da Hizbullah da var; intihar bombalarý, þiddete iman edenler de var ama…2005 yýlýnda, geç de olsa güç de olsa iþgalcilerden arýnmýþ bir Gazze var. Çorak, sýkýþtýrýlmýþ, kýsýtlanmýþ bir yurt…
Gazze’nin ve Filistinlilerin bugünkü hali aklýma…“Diri diri topraða gömülen kýza sorulduðunda, “Hangi günahtan öldürüldü?” diye”(Tekvir 8–9 Elmalýlý) sözlerini getirse de Gazze’nin baðýmsýzlýðýný kutlamak adýna yazýyorum çünkü gelecek günlerin bugünden daha güzel olacaðýna ben hala inanýyorum…