"Sanýrým ertelemeliyim hayatýmý bir süreliðine de olsa"... diye konuþurken buldum kendimi iç sesimle...

Sonra, "ne kadar doðru olur ki?"... diye sordum aynada kendime...Diyelim ki, erteledim, gerçekleri bir süreliðine de olsa yüreðime gömdüm..

Sonra, zamanla yaþanmýþlýklar karþýma geçip sorgulamayacak mý beni? Yine eskiye dönmeyecek mi herþey... Unutulmaya yüz tutmuþ her ne varsa hayata geçmeyecek mi en baþtan... Sil baþtan...

Yine yürek aðlamayacak mý?... Kalp atýþlarý çoðu zaman durmayacak mý?... Çehrenin yorgunluðu aynaya yansýmayacak mý?...

Kimden kaçýyorum ki ben?... Kendimden mi?... Korkaklýk mý yoksa çýlgýnlýk mý benimkisi?... Düþünüyorum bazen ama maalesef yanýtýný bulamýyorum...Sorun da bu galiba...

Her sonun bir baþlangýcý vardýr derler ya, benim baþlangýç noktam sanýrým son noktam... Ýnsan bazen karmakarýþýk duygu çuvalýný taþýyamýyor, aðýr geliyor, ucundan tutan biri olmayýnca. Hasret, sevgi, aþk, nefret, doruktaki duygular...Hepsi, hepsi aðýr geliyor yüreðe, sýðmýyor bir yerlere...

Sonuç mu?Sonuç basit... Ne olursa olsun hayatý ertelemeden yaþa... Çünkü zaten o seni yeterince erteliyor...