Zaman zaman gölgeleri kýskanmaya baþlamýþtý. Çünkü yalnýz deðillerdi onlar. Boyutsuzluk rahatsýz da etmiyordu onlarý.Kendi boyutlarýnda mütevazý bir yaþam sürüyorlardý.
Onlara müdahale eden yoktu. Ne zaman yok olup ne zaman ortaya çýkacaklarýný da iyi biliyorlardý.Demek ki gölge olmak gayet keyifli bir þeydi.Utanç duymalarý gereken deðerleri de yoktu.Çýplak, aleni ve göz önündelerdi çünkü.
Ne zaman gölgeleri kýskansa, kendine onlardan bir beyin yaratýyordu.Bu beyni istediði zaman yok edip týpký onlar gibi tekrar yaratabiliyordu.Bu oyunu sevmeye baþlamýþtý.Artýk sadece gölgelerden beyin yaratabiliyordu kendine..Bu beyin ona hesap sormuyordu, kendini sorgulatmýyordu.
Gölgeleri kýskanmasý ona pahalýya mal olmaya baþlamýþtý.Çünkü kendi boyutsal özelliklerinin gölgeler tarafýndan yitirilmeye baþlamasý onda rahatsýzlýk uyandýrmýyordu.Delice onlarýn boyutuna geçmek istiyordu. Bu boyutsuzluk onun hoþuna da gidiyordu açýkçasý..Etik deðerlerini yitiriyordu yavaþ yavaþ. Gölgelerle yarattýðý beyninin içine basit, olaðan ve umursamaz düþünceler ekliyordu. Her þeyin bu derece tekdüzeliði onun gölgelere hayranlýðýný daha da pekiþtiriyordu. Hayat güzeldi artýk onun için.
Evet, gölgeleri kendisine tercih etmesi ona kendisine mal olmuþtu.Eriyordu. Tükenmesine ramak kalmýþtý.Ama bunu tersine çeviremiyordu.Sýkýþýp kalmýþtý iki boyut arasýna.En kötüsü artýk gölgesi de yoktu. Geç anlamýþtý gölgelerin bir gölgesi olmayacaðýný..
Boyutsuzluðun boyut kazanmasýný artýk hazmedemiyordu.Onu kandýrmýþlardý.Oysa her þey ne kadar da güzel olacaktý. Aslýnda onu hiçbir gölgenin kandýrmadýðýný anlayacak kadar bile muhakeme gücüne sahip deðildi. Her þeyi kendini kendine fazla gördüðü için yapmýþtý oysa. Aðýr gelen þeyleri dengelemekti amacý. Nasýl da mahvetmiþti her þeyi..
En sonunda o da kabul etmiþti gölge olmayý.Her þeyi oluruna býrakýyordu.Týpký onlar gibi yaþamaya baþlamýþtý. Sabah onlar gibi kalkýp iþe gidiyor, yemek yiyor, seviþiyor, arada bir eðleniyor ve uyuyordu. Umarsýzca yaþýyordu.Tepkisizdi, bilinçsizdi, sevmiyordu bile..
Gölgedeki insan olmak ona artýk acý vermiyordu, en azýndan yalnýz deðildi.....