ÝMF’ NÝN GÜNAH GALERÝSÝNDEN.

“ Kendi kuyunu kendin kaz “ politikalarý.



ÝMF bu güne kadar kriz yaþayan ülkelerin ekonomilerine müdahale ederken,ekonominin sosyo-ekonomik yönünü göz ardý ederek,kendince tespit etmiþ olduðu kriz politikasýný her ülkede ayný þekilde uygulamýþtýr.
Bu yanlýþ politikalarýn en bariz uygulamalarý,1997-1998 deki Asya krizinde görülmüþtür.
IMF nin bu ülkelerde uygulamýþ olduðu kriz ekonomisi sosyal mahsurlarýndan baþka,ekonomik krizin bir ülkeden diðerine sirayet etmesine zemin hazýrlamýþtýr.
Yanlýþ diye ifade ettiðimiz,ülke ekonomilerinde daralmayý ön gören politikalar sadece o ülkenin ekonomisini olumsuz yönde etkilemekle kalmaz,komþu ülkelerin ekonomilerini de etkiler.
Bu sistemde,bir ülkenin ekonomisi zayýfladýðýnda;ekonomideki daralmanýn doðal sonucu olarak,komþularýndan yapmakta olduðu ithalat azalýr ve böylece komþularýnýn ekonomilerini de zayýflatýr.
Bu durumdaki bir ülke,ithalatýný kýsarak;tüketici taleplerini yerli ürünlere yönlendirir.
Diðer bir yol da,gümrük vergileri koyarak,parasýný rekabetçi bir þekilde devalüe edip,ithalatý kýsmaktýr.
Her iki þekilde de bir ülke ithalatýný kýsarken ekonomik çöküþü doðrudan komþularýna ihraç etmektedir.
IMF nin belirlemiþ olduðu bir baþka kriz politikasý;1930 larýn ekonomik daralmalarýna dayalý kriz politikalarýný dahi aratýr olmuþtur.
“ Kendi kuyunu kendin kaz” politikasýnýn IMF reçetesi:
“ Ticari açýklarýný azalt,hatta ticari fazla oluþtur.”
Þayet bir ülkenin makro ekonomik hedeflerinin tek gayesi kredi veren yabancýlara olan borç ödemelerinin yapýlmasý ise,bu yöntem doðru olabilir.
IMF açýsýndan bunun ülke insanlarýna maliyetinin hiçbir önemi yoktur.
Türkiye açýsýndan,konunun güncelliði ayrý bir önem arz etmektedir.
IMF yetkilileri ile Hükümet arasýnda bu günlerde yapýlan gözden geçirme toplantýlarýnda,faiz dýþý fazla hedeflerinin tutturulamayacaðý endiþesi ve IMF heyetini yeni tedbirler almaya zorlamasýnýn altýnda yatan asýl sebep,faiz dýþý fazla yaratýlarak borçlarýn ödenebilmesini temin etmektir.
Bu faiz dýþý fazla yaratýlýrken hangi fedakarlýklar yapýlacak,nerelerden kýsýlacak.
Bu ülke insanlarý nasýl bir bedel ödeyecek.
Bu husus IMF yi hiç enterese etmemektedir.
Daralma ekonomilerinde baþ vurulanlarýn aksine IMF bu sefer;ithalatý azaltmak için gümrük vergilerinin artýrýlmasýna ve daha fazla devalüasyon yapýlmasýna karþý çýkmaktadýr.
Bu dönemlerde IMF nin vermekte olduðu yardýmlarýn asýl gayesi,döviz kurlarýnýn daha fazla düþmesini önlemektir.
Serbest piyasa ekonomilerinde,mal fiyatlarýnýn piyasa þartlarýnda kendiliðinden oluþmasýna azami önem veren IMF,bu durumlarda döviz kurlarý için ayný hassasiyeti göstermemekte ve yukarýda ifade ettiðim þekilde dolaylý olarak müdahale etmektedir.
Gümrük vergileri koymak suretiyle,ithalatýn kýsýlmasý ve devalüasyon çarelerinden baþka;ticaret fazlasý oluþturmanýn yöntemlerinden birisi,”ihracatý artýrmak”týr.
Tabiki ihracatý artýrmak pek o kadar kolay olamamaktadýr

2.     

Bir diðer yöntem ise,gelirleri düþürerek ithalatý önlemek.
Vatandaþýn satýn alma gücünü zayýflatmak.
Þu anda memur sendikalarý ile hükümet arasýnda yapýlan ücret artýþý ile ilgili görüþmelerde,hükümetin,IMF tarafýndan belirlenen % 8 lik ücret artýþýndaki ýsrarýn asýl sebebi de budur.
Elbette IMF nin bu dayatma politikalarý ticari fazla yaratma pahasýna,bireyler üzerinde büyük bir ekonomik baský yaratmaktadýr.
IMF insanlarýn ekonomik sýkýntýlarýný,yoksulluðunu,fakirliðini hiç önemsememektedir.
Onun amacý;bedeli ne olursa olsun ticaret fazlasý yaratarak,yabancýlara olan borçlarýn ödenmesini temin etmektir.
IMF güdümündeki ülkeler açýsýndan bu politikalar “KENDÝ KUYUNU KENDÝN KAZ” yada,literatürdeki tanýmýyla “ kendi kendini fakirleþtir” politikalarýdýr.