Nerede o eski yazarlar?

Ara Kafe, öðle yemeði:

-Üstadým, yazarlýðý da beþ paralýk ettiler... Önüne gelen kitap yazýyor, basýyor... Türkiye’de senede yirmi binin üzerinde kitap basýlýyor...
- Ya evet Avni’ciðim... Bir de masraflarý kendileri karþýlayarak bastýranlar var. Nasýl bir mentaliteyle yapýyorlar bunu anlayamýyorum.

Nerede o eski orospular?

Kýzýlay dolaylarý, akþam saatlerinde bir genelev:

- Bak yok iþte... Adamlar yine ortada yok... Eskiden kuyruk olurdu be kapýda anacýðým...
- Kýzzzz Cevriye... seninki de laf mý... Görmüyo musun ayol? Tüm karýlar orospu... önüne gelen önüne gelenle yapýyo anacým... bizim mesleði de bitirdi bu orospular vallahi hahaha...

Nerede o eski falcýlar?

Cihangir dolaylarýnda bir ev, öðleden sonra:

- Hüsniyaným, gel de þu falýma bak hele... Geçen sefer ne güzel döktürdüydün.
- Yok be salladým tutuvermiþ gari... Bizim eski evin üs katýnda bi Remziye vardý. Kadýn resmen falcýydý, falcý. Bir fal bakardý... Geçmiþini, geleceðini döktürüveridi. Töbe, töbee...

Nerede o eski aþýklar?

Ýstiklal Caddesi, öðleden sonra:

- Aþkým aþkým diyip durma bana... Onu diyceðine doðum günümü unutmamasýný öðren... iki çiçek alýp gelmek bu kadar mý zor?
- Ama Yasemin?!
- Bak serseriye yaa... bi de “ama” diyo... Bit-ti! Tamam herþey bit-ti diyorum!!! Ah eski sevgilimden ayrýlan kafama sýçýyim ben ah!?



Nerede o eski torbacýlar?

Cihangir’de bir ev, gece yarýsýna az kala:

- Anlamýorum nasý bi hap bu yaww? Tam üç tane çaktým banamýsýn demiyo. Týk yok bende... Senin kafa durumlarý nasýl abijim?
- Uf bende de biþi yok be kardeþim... En iyisi çýkýp club’a gitmek, DJ iyi çalarsa, hadi gene iyiyiz. Belki orda kafalar güzelleþir. Bu torbacýlar da kafayý yedi. Her önüne gelen torbacý kesildi baþýmýza... fare zehiri mi koyuyolar, ne bok koyuyolar. Kimse iþini düzgün yapmaz mý yaa bu memlekette?

Nerede o eski hanýmefendiler?

Markiz Pastanesi, öðleden sonra:

- Biz gençken de gelirdik buralara... O zamanlar böyle miydi Makbule Haným’cýðým? En güzel kürklerimizi giyer, incilerimizi takardýk... Rahmetli eþim Aziz Bey -topraðý bol olsun- kravatýný takmadan çýkmazdý sokaða.
- Pek doðru söylüyorsunuz. Zaman çok deðiþti efendim... (Garsona) Evladým bir limonata daha alabilir miyim zahmet olmazsa?

Nerede o eski dilenciler?

Odakule dolaylarý, akþam üzeri:

- Allah rýzasý için... Bebem aç... Ceylan gözlü ablacým nolur ver bi ekmek parasý, köyden daa yeni geldik...
- (Elini cebine atar, eline gelen parayý bakmadan verir) Al bakalým (Yürümeye devam eder.)
- (Dilenci paraya bakar) Neee?!! Ýki yüz elli bin lira mý? Bak çöpe atarým!!!

Nerede o eski raký sofralarý?

Asmalý mescit civarlarý, akþam saatlerinde bir meyhane:

- Saðlýðýnýza... Gerçi artýk raký da içemiyoruz aðýz tadýyla... Sahtesini yaptýlar, millet sapýr sapýr dökülüyor.
- (Servis yapan garson) Merak etme abicim altýn kapaklý bunlar, için rahat olsun...
- Hadi o zaman saðlýðýmýza, dostluðumuza...
- (Hep beraber) Unutulmuþ birer birer/eski dostlar, eski dostlar /ne bir selâm, ne bir haber /eski dostlar, eski dostlar

***

Bu kocaman þehrin, en kalabalýk caddesinde, tek baþýma yürüyordum... Attýðým adýmlar yüzlerce insanýnkine paraleldi ama onlar sadece ve sadece benim adýmlarýmdý, biliyordum. Ben sorumluydum onlardan... beni götürecekleri yerden ve olacaklardan. Yapayalnýzdým kalabalýðýn içinde... korkmuyordum. Geçmiþimi düþündüm. Ne fazla ne eksik, her insanýnki kadar acýyla dolu olan geçmiþimi... “Nerede o eski günler?” demek gelmedi içimden. Bir zamanlar aðzýmý musluða dayayýp su içebildiðimi, sabahtan akþama kadar bisikletin tepesinden inmediðimi, annemin leziz yemeklerini bin bir nazla yediðimi, sabahýn köründe iþe gitmediðimi düþünmem deðiþtiremedi bu gerçeði. Evet beni ben yapan geçmiþimdi. Ama ben yapacak olan da geleceðim... ve saniyeler ilerliyordu. Adýmlarýmý hýzlandýrýp, yürümeye devam ettim.