Delirmiþ Deliler

Kapayýn çenenizi dostlarým, içimdeki tüm sesleri anlatmaya geldim.
Kapayýn çenenizi!
Ýçimdeki tüm acýlarý abartarak yaþamaya geldim.
Kendimden tiksinerek ve içimi deþerek aymaya geldim.
Kapayýn çenenizi tüm dostlarým, caný cehenneme mantýklý olmanýn!
Sizin olsun tüm bu rasyonel dünya, ben kendi içsel dünyamda kaybolmaya geldim. Soluksuz bir karmaþa gibi eriyip gitmeye geldim. Ne zaman tükeneceðini bilmeksizin nefesimin, her þeyi en ince ayrýntýsýna kadar anlatmaya geldim. Tüketmeye geldim kelimelerin içini, boþaltmaya geldim kavramlarýn içini. Ne varsa görünen, görünmeyen, anlaþýlan, anlaþýlamayan, anlaþýlmaz olmaya öykünen…

Palyaçolarý gerçekle sýnamaya geldim! Kapayýn çenenizi dostlarým, benliðimi yakarak ilerlemeye ve geçtiðim yerleri toza dumana boðmaya geldim. Baþka türlü ilerlemeyi bilmeden, yanmaya geldim. Dürüst olmaktan, namuslu olmaktan geçtim. Kötü ve kara olmaktan geçtim. Varlýðýmýn kýymetinden geçtim. Duygu cehenneminin içinde daðýlmaktan, bir aþka düþmekten, bir dosta güvenmekten geçtim. Ýnançlarýmý yýkmaktan, yeniden kurmaktan, sürekli denemekten geçtim. Yaþamayýp sürünmekten, giyinmeyip örtünmekten, denemeyip bilmekten geçtim.

Yollarýn uçurumlara baðlandýðý her noktadan uzun uzun baktým, kýsa kýsa dinlendim. Bedenimi palazladým sabah ayazýnda bir þehrin, oturup aðladým içsel sýzýlarýma, sebepsiz sýzýlarýma. Soyundum sevgisiz seviþmelerin kucaklarýna, sýðýndým þefkatin güven veren kollarýna, yaraladým yüreði ciðer gibi dostlarýmý, ahlaksýzca oturup kaktým. Düþtüm! Kayganlýðýn her biçimde bir an olsun kaldým!

Ýçimi güldüren anlarýmý yenileriyle örmeye kalkmadým, zoraki sevdalarla sýnadým ruhumu. Baþaramadým. Nerde sonlanacaðýný bilmediðim bir koþuda, kan ter içinde kaldým. Dursam her þey durur gibi geldi, durmadým. Mantýk dizgelerimi kendim býraktým. Kimseye öykünmeden, kimse olmaya öykünerek, kim olduðumu bulmaya çalýþarak yaþadým her ne yaþadýðý isem! Çirkinliðimi sevdim, güzelliðime aydým, insan oðlunun zaaflarýn þaþarak ve her seferinde heyecan duyarak ilerledim.

Yaþamaya çalýþma çabasýydý tüm bu olanlar, geride kalmasý gerekenlerdi tüm bunlar!

Nedenini bilmemekteyim hala, neden geride kalmadýðýný, neden çýð gibi büyüdüðünü, neden giderek daha fazla incindiðimi, neden daha fazla sevdiðimi, neden tüm bunlarýn daha aðýr geldiðini…

Büyüdükçe geçmesi gereken þeylerin çoðalarak ilerlemesi yoruyor artýk beni! Umutlarým tükeniyor. Bu çemberi hýzla kapatmayý arzuluyorum giderek. Doða, diyorum kendi kendime bir çaresini bulur. Elbet bulur! Er yada geç gelecek sona özlem duyarak geçiriyorum günlerimi…

Þaþýrýyorum içimden geçenlere hala ve kýzýyorum elimden gelenlere…
Bu bulmacanýn kare kare dilimlerini dilimleyip, içlerini doldurmaya çalýþmakla geçirmem gerekirken günlerimi, ben karalarýna takýlý kalýyorum. Aþaðýlýyorum kendimi, utanmayý öðreniyorum yeniden. Kendime hesap sormanýn sýnýrlarýný zorluyorum. Bir insandan yola çýkýyorum, içimdekileri yetiþtirmeye vakit bulamýyorum.

Kapayýn çenenizi tüm dostlarým, saçmalama hakkýmý kullanmaya geldim.

Zarureti yenmeden vazgeçmek bir seçenek midir, sorusuna cevap bulmadan ölmeyeceðim. Bildiðim tek þey bu! Bir b.ka yaramaz ama olsun. Elimizde kalan, elimizden gelen bu!


Çenesi düþük bir kadýn olmanýn basit bir aný bu belki de, ne dersiniz dostlarým?
Hoþunuza gitmedi mi sorduklarým? Kimsenin gitmez.

Cinnet geçirmek sebepsiz yere güzel bir þey, biliyorum. Artýk ondan da geçtim. Son dediðim yerden de. Elimde binlerce saçma sözcük –söylemesem sanki sussam, hiç konuþmasam – içimi sustursam.

Beynimin tüm girdaplarýnda ayrý çýðlýklar, nedenli nedensiz sanrýlar…

Bu ömür bunu anlamaya yetecek mi?
Bunu yapmadan yaþamayý baþarabilecek miyim?
Yahut bununla yaþamayý öðrenebilecek miyim?
Uzatmaktan öte bir sünme hali bu, cývýk cývýk bir kuþatma.

Ýrin akýyor tüm damarlarýmdan hissediyorum, desem.
Kessek damarlarýmý, deþsek içimi!
Bu pisliði çýkarmanýn bir yolu olmalý, bir yolu olmalý ama ne?

Geçip gitsenize! Kalkýp baþka bir diyara göçsenize! Umutsuzca çýrpýnmama yol açmanýn dýþýnda hiçbir iþe yaramýyor hayatým! Yazdýklarým incir çekirdeðini doldurmazken, benim koca bedenimde nasýl bu kadar yer kaplýyor? Bunu anlayamýyorum. Mantýklý gelmiyor bu denklem, bir yerde bir hata var. Bulamýyorum.

Oysa sen, saçlarýmý okþamalýsýn en çok
Sýrtýmý sývazlamalýsýn!
Yüreðimin tam üstüne elini koyabilmelisin
Mememe dokunma hissini yýkmak mümkünmüþçesine!

Kirpiklerimdeki aðýrlýðý taþýyabilmelisin ustalýkla
Sezdirmeden ne olduðunu, usulca sýzmalýsýn içime
Kendi odaný buluvermelisin bir hýzla
Ne olduðunu anlamadan ben, yeþermelisin minik bir dokunuþla.

Sözcüklerimi kalýplara koymamý beklemeden
Seslerimi anlamaya çalýþmadan
Dudaklarýmdaki küfrü severek ilerlemelisin!
Tutunamam ben hiçbir þeye
Daðýnýk ve paramparça ortalýk, toplamaya çalýþmamalýsýn!


Usulca ört üstünü duygularýnýn
Kimseye bir þey söyleme
Anlamaktan geçerek, gel
Anlamadan git!
Yeter ki sessiz ol, bu gürültü arasýnda seni duymama imkan yok

Ne bu þimdi, tüm bu sözler?
Nereye kadar koþacaðýz, böyle duraksýz koþulsuz?
Bu rüzgar dinecek mi dersiniz?
Susun! Cevap vermeyin, kendi sanrýlarýmla baþ baþa býrakýn beni!

Ey aþk! Vazgeç.
Sýnama umutlarýmý…

Leþlerimize say bunu, öncekilere say, bu seferlik býrak!
Kimse duymadan git, kimseye duyurmam korkmadan git!
Ýçimdeki acýlar sýnandý defeatle
Baþardým her seferinde
Ölmüyormuþ insan acýdan, öðrendim.
Artýk vazgeç!
Olmaz mý aþk?

Bu seferlik býrak yakamý
Ýndirmeden ben tüm kalkanlarýmý…

Sanma rahatsýzým varlýðýndan, sadece bilmekteyim sonunu, olacaðý, olmuþu, geçmiþi geleceði. O yüzden, vazgeç aþk!
Ben bu yolun inini cinini, anasýný avradýný iyi tanýrým.

Ýþte tam da bu yüzden, ey aþk býrak beni! Vazgeç.

Pas dedim say, pes dedim say,
Kapýyý açmadým varsay,
Kimse yok say,
Kimsesiz say,

Ey aþk vazgeç!

Bildiðim bir diyara çýkmaktan korktuðumu sanma! Sadece sen bu seferlik vazgeç.

Yoo, yeter artýk!
Bu saçmalýk!
Kapayýn çenenizi tüm dostlarým! Ýçimize sýzanlarý ayýklamak, temizlemek, arýnmak mümkün deðil, yaþamak zaten deðil. Kaldýramam sanmayýn tüm bu cinneti. Salýn üstüme kahýrlarýnýzý, alýp gitmeyen uzak diyarlara þerefsizdir, korkan kaçan kitapsýz, saçmalamayan Allahsýz, Saçmalayan ermiþ.

…

Þiiþþttt? Ses çýkarmayýn biri geliyor!
(Bu sessizlikte ne böyle? Bu usul usul aðaran gök, hayra alamet deðil. Bilmekteyim. )

- Kimse yok mu?
- Kimsesizim ben.

- Kimse yok mu?
- Var mý bilmemekteyim.

- Kim var orada?
- Kimse.

- Kimsin sen?
- Kimsesizim ben.

- Kimse var mý orada?
- Ben kimseyim(kimim)

Bilmemekteyim