Yanýk Mektup

     Uzun ve mantýklý cümlelerle kendimi anlatma çabasý, biraz gerilerde kaldý.Yaþadýklarýmý deðil hissettiklerimi yazýyorum çoðu kez ve iþte bundan olsa gerek, zaman benim için bir hisler yumaðýna dönüþüyor -ipin ucunu bulamýyorum.Yapmam gerekenleri algýlayamýyorum bu karmaþada. Ýnsanoðlunun en anlaþýlmaz noktasýna sürekli bakmaktan yorgunum. Hele ki bu bir kadýnýn tazeliðinde ve bir çocuðun saflýðýndayken. Yaþadýklarýmý düþünmeyi becerebilsem bile, bana söylenen sözleri, verilen tepkileri, uzatýlan elleri, geri çekilen adýmlarý anýnda fark etsem bile, bunlara karþý vereceðim tepkileri az çok bilsem bile, oturup sakin bir biçimde algýlayamýyorum, düþünemiyorum. Hareketlerimi aklýmla ilgilendiremiyorum. Gündelik hayata dair tepkilerim fazla yavaþ ve hatta diyebilirim ki gerçeklikten uzak...

     Bunun ne sakýncasý var diyeceksin?

     Pek bir sakýncasý yok aslýnda, hayata tutunamamaktan baþka...
     
     Anlaþýlmaz olma çabasýna dönüþecek diye korkuyorum bunlarýn sonucu. Kendimi fazla yorgun hissediyorum. Ýnanýlmaz büyük bir belirsizliðin ortasýnda gibiyim. Bana ait olmayan tepkiler verdiðimi bile söyleyebilirim. Gözlerimde büyük bir endiþe yýðýný ile bu dünyada kalmak oldukça sýkýcý üstelik ve yalnýzca benim için deðil, çevremdekiler içinde bu böyle. Bu sýkýcýlýk(!) mevzuu önemli bana sorarsan. Aynaya bakmak bile istemiyorum. Uzun yýllar kanamýþ ve bakýmsýzlýktan ve pislikten iltihaplanmýþ bir yaraya benziyor yüzüm. Aynadaki benin söyleyeceklerinden korkuyorum ve galiba en çok ta kendime acýmaktan.

     Aklýma geldi diye soruyorum.
     Hayatta insanýn zaman zaman da olsa kendine acýmasý doðru olabilir mi?

     Aklýma geldi diye soruyorum.
     Baþkasýna acýmayý bilen bir yürek, kendi acýsýný tanýyamaz mý?

     Durumu anlamak baþka, anlatmak baþka, algýlamak baþka, hissettiklerim baþka olamaz mý? Kýskançlýk, hüzün, aþk ya da beklenti ve hayallerim ile aklýmla bulduðum doðrular arasýndaki uçurumu nasýl aþacaðým? Hissettiklerini ifade etmek bir insan için yeterli midir? Birilerini olduðu gibi kabul etme erdemi, insanýn doðasýnda var mýdýr yoksa sonradan edinilen bir þey midir?

     Ya dünyanýn ve insanlarýn kendi yüreðinden geçenlere karþýlýk vermesinin ötesinde þeyler istiyorsan, anlamalarýnýn da ötesinde bunlarý gerçeðe çevirmelerini istiyorsan. Yani, ya hayatýndaki insanlarýn senin yüreðine mutlak bir þefkat ile dokunmalarýný istiyorsan ve insanlarýn bunu istemiyorsa?

     Dilediðimiz her þeyin olmayacaðýný bilmemize, isteklerimizin baþkasýna haksýzlýk etmek olduðunu anlamamýza raðmen, yüreðimizdekiler deðiþmiyorsa… Ya da yüreðimiz bu gerçekliði gördüðü için sancýyorsa, o zaman ne yapacaðýz?

     Yani aklýmýzý dinleyip beklentilerimizi susmamýz mý doðru olan? Yoksa anlatýp içimizdekileri çaresiz kalmamýz mý?

     Hangisini yapýyoruz genellikle....

     Genelde yaptýðýmýz,

anlatýp içimizdekileri çaresiz beklemek üstüne
birkaç imalý bakýþ, birkaç imalý kelime...
     ve sonra gurur timsali biliþlerimizle
     cevap yazýlmamýþ mektuplar misali yalnýz kalýþlarýmýz...
     sonrasý cevap yazmadýðýmýz mektuplara hüzünlü bir bakýþ...