Herkes her þeyi izliyor; Allah kâinatý, ülkeler insanlarýný, komþu komþusunu, anne baba çocuðunu, odadakiler dýþarýdakileri, otobüstekiler otobüse binenleri, otobüse binenler içeridekileri, þoförler kaldýrýmdakileri, kaldýrýmdakiler þoförleri, patron iþçisini, iþçi patronunu, aslan ceylaný, akbaba tavþaný, … v.b

Ýzliyor da ne oluyor?
Herkesin baþý göðe mi eriyor?

Ýzlemekle de kalýnmýyor. Ýzlemek akabinde yorumda getiriyor. Herkes her þey ve herkes hakkýnda bir yorum yapýyor. Havada uçuþan yorumlar kýsýr döngü içinde her þeyi ve herkesi etkiliyor. Ýzleyen izleneni kendi yorumlarýyla kendi dünyasýna hapsediyor. Ýzlenen kendi dünyasýnda yaþamýný sürdürürken, izleyen izlenimlerini paylaþtýðý diðer izleyicilerle izlenenin dünyasý hakkýnda yeni bir söylem oluþturuyor ve bu söylem o kadar güçlü oluyor ki, izlenen bu söylemi duyduðunda kendi hayatýna deðil, onun için söylenen hayata inanýyor. Yaþadýðý hayatla onun için söylenen hayat arasýndaki hayatý algýlamakta da güçlük çekiyor, hatta bazen farkýna bile varamýyor. Ýnsanýn kendine yabancýlaþmasý iþte bu noktada ortaya çýkýyor. “Ben” sadece ben olarak yaþamýyor, diðerlerinin dediði “ben” ne ise, kiþi onu yaþamak için çaba sarf ediyor. “Ben”in “ben”den uzaklaþmasýný hýzlandýran bu durum izleneni de izleyen konumuna sokuyor. Kendine yabancýlaþmýþ izlenen izlemeye baþladýðýnda, izleyenlerin onun için oluþturduðu dünya gözüyle etrafýndakileri görmeye baþlýyor, yani izlenen izleyen gözüyle izlemeye baþlýyor. Bu kýsýr döngü kýs sürede herkesi kapsýyor ve neticede tüm izleyenler izlenen ve izlenenlerde izleyen oluyor. Herkes herkes hakkýnda konuþuyor. Herkes herkes için baþka dünya kuruyor ve insanlar kendi dünyasýnda deðil, onlar için söylemlerle oluþturulmuþ dünyada yaþýyorlar. Herkes böyle olduðu için yabancýlaþmanýn farkýna varýlmýyor. Çünkü herkes herkese baktýðýnda ayný þeyi görüyor.