Hava hafif yaðmurlu. Kýsa sarý saçlarýmdan süzülüp, baþýma deðiyor yaðmur sularý. Bu yavaþ yavaþ içimdeki tüm siniri alýp gidiyor.
Biten arkadaþlýklar, dostluklar, aþklar. Hiç birisi umrumda deðil þu an. Yalnýz ben olmak istiyorum. Eskisi gibi, düþünce ve duygulardan arýnmýþ bir þekil de yalnýz yürümek.
Ama olmuyor hiç biri. Herþey, herkes benimle yürüyor yavaþ yavaþ. Ben nereye gidersem onlarda peþimden oraya geliyorlar sanki benimle birlikte.
“Ben en büyük yarayý dostumdan aldým” diyenler hep ilginç ve inandýrýcýsýz gelmiþtir bana. Nedense bu hep kendi ahmaklýklarý diye düþünürdüm. Ve yanýlmadým. Fakat hesaba katmadýðým tek olay insanlarýn dostlarýna olan zaaflarýydý. Bugün dostumu çýkarýyorum hayatýmdan. Garip olaný bu zorla yaptýðým bir þey deðil. Dýþkýlamak kadar doðal bir durum. Sanki vücudumun atýlmasý gereken fazlalýkdý o. Ve ben biraz ýkýnsam da, atýyorum yavaþ yavaþ onu vücudumdan. Ve attýkça hafif bir halsizlik ve rahatlama yayýlýyor tüm bedenime.
Vücuttan atýlan sevgiliden hiç bahsetmeyeceðim. Onu düþündükçe aklýma hep þu þarký geliyor:
Ben ne çok hata yapmýþým meðer,
Seni yokken var saymýþým meðer,
Yollar gitmiþ ben kalmýþým meðer,
Aþkým deyip hapsolmuþum meðer,
Bir ömür sürer sanmýþým meðer,
Ben boþa kürek çekmiþim meðer,
Vakit kaybýydý diyemem ama,
Senden çoktan vazgeçmiþim meðer…
Bir hediyelik eþya dükkanýnýn önünden geçiyorum. Birden neden yaptýðýmý bilmeden içeri girip “kokulu mum var mý?” diyorum. Esmer, iri bir adam kalýn sesiyle ve aksanlý konuþmasýyla “ne arasanýz var” diyor. Gülümsüyorum. Keþke hayatta böyle olsa diye düþünüyorum.
“Gelin” diyor o önde, ben arka da ilerliyoruz dükkanýn içine. Öylesine bakýyorum mumlara. Neye baktýðýmýn hiçbir önemi yok. Sadece aklýmý daðýtmaya çalýþýyorum. 3 raf dolusu muma teker teker dokunuyorum. Elime alýp kokluyorum. Oda diðer satýcýlarýn aksine biþeyler almama uðraþmadan sakin sakin duruyor yanýmda.
Sadece bir kez “mumlarýn hepsi güzel seçmek zor deðil mi” diyor. Baþýmý sallýyorum sessizce. Sonra birden mumlarýn nasýl yapýdýðýný anlatmaya baþlýyor. Hiç biþey dinlemiyorum. Sözü bitiyor, baþýmý kaldýrýp yüzüyle karþýlaþýyorum. Güzel, iri siyah gözleri var. Esmer, iri, kirli sakallý bir adam.
“Azeri misin” diyorum. Adam þaþkýn “hayýr” diyor, “Urfalý’yým”. “Ne kadar uðraþýrsak uðraþalým böyle kötü konuþuyoruz”. “Öyle biþey demek istemedim” diyorum , “Azeriler gibi konuþuyorsunuz da”. “Abest mi oluyor böyle konuþmam” diyor o birden çocuk gibi. “Hayýr” diyorum gülümseyerek.
“Siz edebiyatçý mýsýnýz” diyor. “Deðilim” diyorum. Ve bu sohbet bir süre böyle devam edip gidiyor:
- Kime alýyorsunuz mumlarý.
- Bilmiyorum.
- Ben çocuðunuza diye düþünmüþtüm.
- Evli deðilim.
- Cidden sizde edebiyatçý tipi var.
- …..
- Bana öyle geldinizi nedense.
- Deðilim.
- Mum istediðinizden emin misiniz?
- Deðilim.

Gülümsüyorum birden. “hava yaðýþlý bugün” diyorum. “Ben severim yaðmuru” diyor. Sesimi çýkarmýyorum. Elime aldýðým iki mumun parasýný ödüyorum. Mumlarý poþete koyarken, bir kez daha bakýyorum gözlerine. Ýçime bir heyecan doluyor.
Yaðmurun tadýný çýkararak, fakat hýzlý hýzlý yürüyorum otobüs duraðýna doðru.
Hem diyorum içimden neydi o þarkýnýn devamý:
Aðlamam artýk gidenlere,
Aðlamam artýk bitenlere,
Aðlamam artýk üzenlere,
Ýhanet edenlere…