Eylül geldi yine; hep hüzünler saklýdýr bu ayda. Ýnsanlar hep bir melankolik etkileþime düþer nedense. Günler sinsice erkenden kýsalmaya baþlar. Hazan mevsimi, yaprak dökümü zamanýdýr. Yaza vedadýr ayný zamanda.
Yaprak dökümü olduðundan mýdýr bilinmez ölümlerde de bir artýþ olur sanki bu ay. Dün yolda rastladýðým bir tanýdýðýn ertesi gün ölüm haberi gelmesi muhtemeldir.Dün þahit olduðum bir olay gibi; Hemen hemen hergün iþime giderken iþ yerinin giriþindeki pasajda bulunan bir kahvehanede rastlaþtýðým Sait'i görmesem o gün iþlerimin kötü geçeceðine yorardým.Sait'in kim olduðunu, ne iþ yaptýðýný, nerede oturduðunu hiç bilmiyordum. O altý yýldýr hep ayný yerde, ayný vakitlerde rastladýðým biriydi sadece.Onu baþka yerlerde baþka mekanlarda hiç görmezdim. Belki iþe baþlamasaydým böyle bir kiþinin varlýðýndan bile haberim olmayacaktý.
Ýlk günlerde onun varlýðýný hiç farketmemiþtim bile, sonralarý çevreye alýþtýkça gördüðüm simalar giderek belleðime kazýnmaya baþlamýþlardý. Ýnsan hergün gördüðü bir çehreye zamanla alýþýyor. göremediði anlarda içinde acaba diye bir merak uyanmaya baþlýyor.Sait'in varlýðýný farketmem büromun penceresinin onun hergün mutlaka uðradýðý o kahvehaneye bakýyor olmasýydý. Ne zaman pencereden baksam Sait elinde çayýyla bir iskemleye çökmüþ yanýnda çevre esnaflardan biri bazen bir kaçý muhabbet ederken hep gözüme takýlýrdý. ortadan biraz daha kýsa boyu düz yandan ayrýlmýþ düz siyah saçlarý, uzun ince bir suratý vardý.Yüzüne baktýðýmda küçük çipil çipil gözlerine yerleþmiþ bir kederi gizlediðini hissederdim.Yüzüne göre büyük kemerli burnu,yana doðru uzanmýþ heran gülmeye hazýr gibi duran ince keskin bir aðzý vardý.Çevresindeki insanlarla iyi bir arkadaþlýðý olduðu izlenimi onu malum yerinde hiç yalnýz görmediðimden olsa gerek.Onun aslýnda yalnýz biri olduðu kanaatine varmýþtým. Aslýnda mutlaka bir hayat hikayesi vardýr ama bu uzaktan sadece ismini bilecek kadar tanýdýðým insana dair müthiþ bir merak uyanýrdý içimde.Kimdi, nerden gelmiþti, ne iþle meþguldü,neyi severdi, neyi sevmezdi, karýsý, çocýklarý var mýydý,annesi, babasý var mýydý? Onun alelade görüntüsü altýnda çalkantýlý bir hayat hikayesi olduðu hissine kapýlýrdým nedense.
Eylül ayýnýn bende yarattýðý olumsuz duygularla geldim dün iþyerime, bir mutsuzluðun kucaðýndaydým. Kimseyle selamlaþmadan oturdum masama. Ýþ arkadaþým, yüzünde tedirgin bir edayla verdi kötü haberi: -Duydun mu? dün gece Sait ölmüþ.- Aniden kötü haber aldýðýnýzda ne hissedersiniz. O anda sanki nefes alamadýðýmý hissettim. Bir an donmuþ gibi hiç kýpýrdamadan ifadesizce arkadaþýmýn yüzüne baktým kaldým, aldýðým haberi daha sindiremeden içime arkadaþým ikinci felaket haberini yapýþtýrdý:- Ýntihar etmiþ, kemeriyle asmýþ kendini.- Ben daha ilk haberin þokunu atlatamadan ikinci haberin olumsuz etkisiyle aðzým açýk kalakaldým olduðum yerde.
Kendime geldiðimde,herkese (bu civarda hemen herkes Sait'i benim tanýdýðým kadar tanýrdý.) Sait'in nasýl öldüðüne dair sorular soruyordum. Ona olan merakým ölüm haberini alýnca daha çok artmýþtý. Ama ölümüyle ilgili herkes intihar ettiðinden baþka hiç bir þey bilmiyordu.
Sait benim için hep bir bilmece gibiydi. Sessiz sedasýz girmiþti hayatýma, hayatýmda iþgal ettiði yer sadece sokakta gördüðüm, adýný bilmekten öteye gitmeyen tanýmýþlýðýmdan fazla yeri yoktu.Geldiði gibi sessiz ve sýrlarla dolu olarak göçtü ve gitti.