Uzun soluklanmalarla adýmlanan yokuþlarda
Buz gibi korkuluklar tutar ellerini
Kar düþmüþ zirveler gibi saçlarýn
Gözlerin sis çökmüþ vadi gibi derin

Tutulan ellerin an kadar ayrýlmýþken
Aynalar hep ensenden yansýyordu
Toprak adýmlarýný yar dibinde tutmuþken
Aynalar alnýna gün düþüyordu.

Bir iniþi vardý mutlak týrmandýðýn tepenin
Sevinçle nefessiz koþuyorken,
Sonra bir tepe,bir tepe daha derken
Artýk iniþlerde de yoruluyordun

Elinden tutunca düþmeme engeldin sen
Basamaklardan inip çýkarken;
Þimdi ellerinden tutmak ne tuhaf
Elinden tutulan sen olmuþken