Günler gibi geldi geçen anlar hiçbir þey anlatmayan boðuk ve karartýcý bir sesle tepemdeydi sýrtýnda siyah pelerinleriyle korkularým. Yorgun düþüverdi kollarým, düþüncelerim, kelimelerim. Oysa tamda konuþacak ve baðýracak zamandý. Tutan bir þeyler var satýrlarý bende. Seni daha fazla mutsuz kýlmamak adýna kendimden vazgeçmem gerekiyor bunu hissediyorum. Gülüþün eklenir kimliðime diye bir þiir geldi þimdi aklýma tüm gülüþleri ekledim kimliðime ve dönüþte acýlarý, hüzünleri, ne yapacaðýný bilmez tavýrlarý, sessizliði, yollarda yitiþi ve kendimden yitiþimi... Heyelan düþler içindeyim, öyle ki dikenli tellerle sarýlmýþ mafsallarým. Her adým attýðýmda ya da uzattýðýnda elimi batar kanar oluyor. Rüyamda koþtuðumu terden sýrýlsýklam olduðumu kendime yetiþemediðimi görmüþtüm. Oysa her anýmda kendimle dolu doluyken neden uzanýp tutamadým elimi diye kendimi kanatmýþtým o rüyada.

Düþünmek, düþünebilmek, anlatabilmek zor bir yitiþi. Kurþunsuz devrilmelerle alýp baþýný gidesim geliyor, senin olmadýðýn yýldýzlarý ne yaparým ben gökyüzünde. Düþünüyorum peþinden koþtuðum kendi mutluluðum mu diye bu bencillik deðil midir diye sorular sordum kendime. Hiç bu kadar sevmemiþtim bu yüzden mi bu kadar kendimi düþünüyorum. Oysa sana mesafelerin yitiþleri kadar acýlar yaþatýyorum. Varlýðýmýn yokluðu, aitliði, paylaþýlmýþlýðý bana ve sana düþen payýn azlýðý, baþkalarýnýn hak sahipliði ve tüm sahiplenmiþliklerden yitip gidiþliði. Böyle bir anda varmýþken vardýðýný sanmýþken kendine –ki varmanýn adýmlarýydýn sen- öylesine hýzlý ve vurgun yer gibi koptu ki varýþlar yine paylaþmanýn en hoyrat anýna denk düþüverdi birden bedenim.

Ben seni düþler gibi sevdim belki de sorun düþlerin içinde aldýðým yoldandý. Kim bilir, kim bilebilir bir gün paylaþmanýn en kalabalýk anýnda yitip gideceðim. Yaþadýðýmýz her bir an benim için bir dünya yol kât etmekti kendime, kendimden yol almaktý gönderilene ya da seçilene. Ne fark eder ki ha gönderilen ha fark edilen ha seçilen olmak. Nihayetinde bir olmanýn adýmlarýný atar olmuþtum.

Sahiplenmek paylaþmanýn diðer adýmýdýr diye düþündüm. Lime lime edilmiþ kalabalýðýmda, kendimi duyuracaðým tek çýðlýðý duyan kimse olmuyor artýk. Bir sevgi sahiplendikçe mi büyür? Özledikçe ve vardýkça mý? Düþündüm sanýrým her ikisi de… ah yangýnlarda kül olmayan yarýnlarýmý ve dünlerimi alýp götüren kalabalýk beni ne zaman bana býrakacaksýn. Bedenimi kullanýma sunuyorum ve ruhumla çekiliyorum dünyadan kabuðuma. Þimdi onunla anlamýna varacaðým tüm yaratýlmýþlýðýmýn gizli kalmýþ sorularýyla.

Sevmek tanýmsýz bir olgu sanýrým. Devamý hep acýlara sürgün vermiþ bir gül tarlasý. Sadece güller mi sürgün verir? Aðaçlar, çiçekler, otlar, gülüþler ve gülüþlerde sürgün verir kayýp ülkeler diyarýndan. Sýrasýyla teslim ediyorum emanetlerimi, önce gözlerim, sonra kulaklarým, sonra kollarým, gövdem, ayaklarým ve bir iþe yarayacaksa konuþmaya çalýþan dilim. Ötesinde kalanlarý akbabalara versinler yada çakallara onlarda yaþamak zorundalar dünyada. Ve sevgi dediðin þeylerin toplandýðý –ki varlýðý konusunda hep þüpheye düþtüðüm- aklýmý da ruhumun ardýna takýp gitmeyi seçiyorum yaþamdan. Hoþça kalýn. Bu bir ölüme gidiþ mektubu deðil korkmayýn sadece kendine çekilme yazýsýdýr. Yazacaklarým kanatacak beni de seni de. Üzmek istemiyorum artýk seni. Bundan sonrasýnda mutlak suretle mutlu olacaðýn anlar çok olacak ve tanýmsýz bir adamýn yaþattýðý depremlerden ve o depremlerin artçýlarýndan uzakta olacaksýn. Esenlikle kal Murat.

Son bir söz belki de sonsuza kadar geçerliliðini koruyacak anlamýný en güzel sende bulan ve ifadesinde hiçbir þekilde riya olmayan bir kelime ile varýþlara terk ediyorum kendimi… Hoþça kal…

Ýçimdeki ben ile bedenimi saran bene….