ATTÝLA ÝLHAN’IN ARDINDAN

Gelen iletilere bakmak için akþamüstü posta kutumu açtýðýmda (11 Ekim 2005), Attila Ýlhan’ýn ölümünü haber veren iletileri (e-postalarý) görünce donakaldým bir an. Doðru muydu bu? Evet hepimiz ölümlüyüz ve ölümün kimin baþýna ne zaman geleceði de belli deðildir. Ýnsanýn ölüme her zaman ayný uzaklýkta olduðunu düþünürüm. Yaþý ne olursa olsun...Ama günün içinde ansýzýn gelen bir acý haberin inanýlmazlýðý ve hüznü çöker insana. Yaþadýklarýmýzdan, yaþamak istediklerimizden kalan nedir? Attila Ýlhan yanýtýný vermemiþ miydi: “elde var hüzün”. Elimizde hüzünler kalýyor belki de ve bir de þiirler...
Yanlýþ hatýrlamýyorsam ondan okuduðum ilk kitap Tutuklunun Günlüðü idi. Bu kitapta yer alan “allende allende” þiirin ilk dizeleri þöyledir: “ölüm birden boþalmasýdýr insanýn kendisinden/gizli titreþimler uçar belki boþlukta sesinden.”
Kimbilir kaç kez okumuþumdur Tutuklunun Günlüðü’nü, diðer þiir kitaplarýný da...Ama gazete yazýlarý dýþýndaki araþtýrma kitaplarýný pek okumayýþýmýn bir eksiklik olduðunu biliyorum. Çünkü Attila Ýlhan yalnýzca bir þair deðil, çok yönlü bir edebiyatçý ve ayný zamanda düþünür ve aydýndý. Belki þair yaný hep ön planda olacaktýr, daha çok o yönüyle anýlýp deðerlendirilecektir. Ama Attila Ýlhan’ý bir bütün olarak deðerlendirmenin gerekli olduðu da unutulmamalýdýr. Ayrýca Ýlhan’ýn hem sanatçý hem de aydýn olarak, ömrü boyunca sürdürdüðü tutarlý düþünce çizgisinin de örnek oluþturmasýný umuyorum. Pekçok sanatçý ve aydýnýn kapýldýklarý Batý hayranlýðýna kapýlmayýp kendi kültürel ve ulusal deðerlerimize sahip çýkarak, gerek düþünsel-kuramsal bakýmdan gerekse eylemlerinde bu anlayýþa dayanmasý da önemlidir.
Zaman içinde bir yolculuktur ömrümüz...O bu yolculuðu, çizdiði doðrultuda ayný kararlýlýk ve anlayýþla sürdürdü. Bu yolculuk içinde yalnýzca toplumla, tarihle ve baþkalarýyla deðil, kendisiyle de hesaplaþtý. Bu hesaplaþmanýn yansýmalarý edebiyat eserlerinde ve özellikle þiirlerinde ortaya çýktý. “Elimden Gelen Bu” þiirinin son dizelerini birlikte okuyalým: “elimden gelen bu ben iki kiþiyim/ikisi birbirinden çýkmaya uðraþýyor/bilmem ki hangisinden nasýl vazgeçeyim/birisi yeni baþtan serüvene baþlamýþ/öbürü silahýnda son mermiyi yakýyor/çoðalmak neyse ne azalmak zor.”
Bu satýrlarý yazarken (Pazar günü) yaðmur yaðýyor... “Yaðmur Kaçaðý”ný düþünüyorum... Ne vakit bir yaþamak düþünsek, ne zaman olmayan kadýnlarý sevsek, bulut günlerinde içimizde þilepler çarpýþsa, ne zaman kapýlar üzerimize kilitlenip mühürlense ve arkasýndan yalnýzlýðýn hýnzýr uðultusu duyulsa Attila Ýlhan’ýn þiirleri de içimizde ses verecektir, seslenecektir bize ve dahasý o þiirlerle sesleneceðiz hep sevdiklerimize: “kimi sevsem sensin” diye ya da “ben sana mecburum”... O kadar çok ki... Þiirlerden bir anýt kaldý bize kalbimizin meydanýnda Attila Ýlhan’dan...Zaman içindeki yolculuðumuza onun þiirleriyle devam edeceðiz.

Dizeler:
“bitirmek elbette zor bir þarkýyý baþlamaktan
gönüllerde akþam olur mum biter sulanýr kan
simsiyah yokluk bulutlarý çöktü mü salkým salkým
gelecek kuþaklara yansýmasýyla avunur insan” (Attila Ýlhan)

Sözler:
“Türk ozaný da, her türk aydýný gibi, her þeyden önce düþünce ufkunu geniþletmek, yöntemini iyi öðrenmek, uygulamasýný iyi bilmek zorundadýr.”(Attila Ýlhan)