Eskiz Öykü

Sisli, ýslak bir hava. Aðaçlarýn koyu yeþil tepeleri, çöken sisle kaybolmakta. Bir berrak camýn arkasýndan seyrediyormuþ gibi etraf. Ulu bir daðýn eteðindeki uçurumda, baþý dumanlý, sessizliðe dahil olmuþ. Uçurumun dibindeki köye, günýþýðý vuruyor sadece. Mýsýr tarlalarý otlak gibi görünüyor.
Bu yosunlu kaygan kayanýn ucunda, ayakta; baðýrmak için mi yoksa, sonsuza deðin susmak üzere mi duruyordu? Bilincinde, bilinçaltý da olabilir, ama bir þey -aný, kavram, resim, duygu, belirsiz, tanýmsýz bir olgu- geliyor, gidiyor. Belki o geldikçe, onu daha biçimsiz, yoran baþka bir olgu, -sanýrým varlýk- engelliyor. Hal böyle oldukça, kayanýn ucunda baðýrýp, baðýrmamak; 'atlamak mý, atlamamak mý'ya dönüþüyor. Oysa o atlamak veya baðýrmak yahut karþýtlarý yerine, beyninin en ulaþýlmaz hücresinde, baþkalaþmanýn sancýsýný olanca acýsýyla yaþýyor. Fakat bu hücre, metamorfozu sair hücrelere sirayet ettiremiyor. Bu denli baðýmsýz hücreler topluluðu, tek tek yaþayacaklarsa tarihlerini, ki aksi gerçekleþmiyor, bu dönüþüm, deðiþim ya da geliþim en saf ihtimalle sabit kalmak olur. Öbür türlü(?), bir hücre, atom bombasýndan farksýz, insaný yokoluþta ilanihaye yokeder. Tek kurtuluþ, yokoluþun, varoluþun sebebi olduðuna kanaat etmek olur. Gerçekse...
Ýþte o, bunu düþünüyor. Bu düþünce onu atlamaya sevkediyor. Bununla birlikte, zaten atlamaksýzýn da yokolduðu bu teorinin içindeyse, atlamak anlamsýz. Beri yandan, baþýndan itibaren, bir yan yol gibi akan, tüm bunlarýn saçmalýðý ihtimali, arasýra kendini hissettiriyor. Ama bu ihtimal neyin saçma deðile uygunluðunu sunmuyor. Deðilse...
Sis daðýlýyor. Güneþ gücünü hýzla toparlýyor. Artan ýþýkla, koyu yeþil bir ton açýlýyor. Ama köy hala uzak ve derinde. Bu yosunlu, kaygan kaya güneþi neredeyse hiç almýyor. Þimdilik oradan uzaklaþýyor. Ancak, o(?) kayaya tekrar dönecek. Varlýk, yokluk; deðil, gerçek; oradaydý, yine orada olacak. Acaba kim?