Herþey olmak istiyorum bazen. Herþeye gücüm yetsin;heryere faydam dokunsun yani.
Bu duygu biraz 'kendi tabaðýndaki bitmeden ötekine geçmeye' benziyor farkýndayým.
Ýçim daralýyor bazen hedeflerden uzaklaþtýðým hissine kapýldýkça.
'Bugün' diyorum. Bugün ben bir-iki saat fazla ense yaparken; bir yerlerde birileri
neler icad ediyorlar, neler baþarýyorlar hedefleri doðrultusunda. Ýçim içimi yiyor
o zaman.
Buna raðmen dilimde hala 'yenilmek' sözcüðü. 'Ya yenilirsem endiþesi'
ve bu endiþeyi doðuran hayat þartlarý...
Bu sözcüðü telaffuz etmek benim en büyük utancým. Düþtüðüm hallerse ha keza
Yaþayamadýðým çocukluðum;aksamýþ gençliðim ve belirsiz geleceðim...
Sahibini bekleyen koca bir çuval gibi bekliyor garda. Haydi diyorlar bana. Haydi gel al bizi!
Yoksa gar personeli atýp kilere kilitleyecek bizi üstümüze. Üzerine de KAYIP yazacak.
Beklemek deðil benimkisi bekletilmekte. Neyse boþver .Beklemiþ bilsin ahali bizi.
Ýþte beni karamsarlýða bu abes durumlar itiyor.
Belki de güzel olan hiçbirþeyin benim olmayýþýydý beni buralara sürükleyen.
Genç bir köy öðretmeni idealizmiyle sarýlýþýmdý her iþe. Uðraþlara daldým.
Uzun ve meþaggatli uðraþlara... Ama hiç rastlamadým aradýðýma.
Küçük þeylerle de mutlu olunabilir safsatasý o gün bugündür kandýramýyor beni.
Çünki mutluluðun küçüðünün büyüðünün olmayacaðýný benden iyi kim bilebilir ki?
O yüzden kimse kýzamaz bu doyumsuzluðuma. Mutlu olabilme yetilerimi kaybetmiþim, var mý dahasý? Her iþte mükemmelliði arayýþým kimseyi ilginlendirmez
o yüzden.
Elma çürüðüne benzemiyor olmam; ezilmemin önüne geçemiyodu. Dindiremiyordu gözyaþlarýmý. Nafile!