öznesiz kalmýþ bir cümleyim
söylenmeye hazýrlýklý,
kerpiç duvar misali daðýlmaya meyilliyim
tenhasýna duruyorum gecelerin,
geceler kör kuyu…

hep sana uçurum kalýyorum gittikçe
sebepsiz kýrýlýyorum inceden inceye
el deðmemiþ sevdalar biriktirdim
þehirlerarasý kalmýþ yüreðimde

belki sana verilecek kadar
aðýrlýðýný taþýdým yüreðimin
þimdi bir kuþ kadar uçucu
ne verdiðimden alacaklýyým
ne aldýðýmdan verecek pay kaldý

deniz üstü köpükleri gibiyim þimdi limanlara
dalga dalga sen oldukça ciðerlerim
ben ölüme hazýrlanýyorum
sus pus bi körfezde

ve sen hazýrlýklý deðilsin henüz ölüm haberlerine
gazete afiþleri sarmaz seni çay tadýnda..
yeni sevdalar peþinde koþarsýn,
     sevda denmeyecek kadar çoðul yaþantýlarýna…

bi gün sende öznesiz kalýp,
bütün kelimelerini anlamsýz bulacaksýn
ve bilki!
o an ölüme daha yakýn kalacaksýn;
belki de ölmüþ….

en fazla acýný yada yokoluþunu,
karalar baðlayan dostlarýn;
bir kaç gün yaþayacak.
ve sen aslýnda hep yalnýz olduðun dünyanda
çoðul yaþasan da, hep yalnýz kalacaksýn
iþte bu gün gibi…