Mayýs ayýydý.Havalarýn gittikçe ýsýnmaya baþlamasý,taþýnmak için baharý bekleyen CAN ailesi için iyi bir geliþme olmuþtu.Ancak güneþ, her ne kadar yüzünü daha sýk gösterir olsa da, eþyalarýný yeni taþýndýklarý eve yerleþtiren Can ailesi, uslanmaz rüzgarýn hedefi olmuþ,uzun süre esen soðuk rüzgara maruz kalmýþtý o gün…
Evin en küçük üyesi Emre, anne babasý ve ablasýnýn aksine arabadan iner inmez etrafý keþfe çýkmýþ,annesinin dýþarý çýkmayý yasaklayan tehditlerini duymamýþ gibi bahçeye koþmuþtu.Önceden planladýðý gibi,biraz eðlenmek ve ablasýný korkutmak için,plastik çatalýný ýslak topraða batýrarak,elindeki kavanoza doldurmak için birkaç þanslý böcek aradý.O sýrada,yavaþ ve temkinli adýmlarla ilerleyen 2-3 tane salyangoz gördü yaný baþýnda.Hemen iki tanesini kaptý ve düþünmeden kavanozuna attý.O sýrada ablasý Esin belirdi hemen yanýnda ve sinirli bir yüz ifadesiyle:’Ya sen nasýl bu kadar düþüncesiz,sorumsuz-elindeki kavanozu görerek-bir o kadar da iðrenç bir çocuk olmayý baþarabiliyorsun!?’ diye baðýrdý kardeþine.Emre hiç istifini bozmadan:’Ama ablacýðým,niye kýzdýn ki þimdi bana?’diye cevap verdi.Bir yandan da etrafýný kolaçan ediyor, baþka kurbanlar arýyordu. Esin:’Öncelikle bilmeni istiyorum ki sevgili kardeþim,senin eþyalarýný kolilerinden çýkarýp,kendi iradenle seçeceðin odana,birer birer yerleþtirmeye ve her odada olduðu gibi senin odanda da olacaðýný varsaydýðým örümcek aðlarýný temizlemeye hiç niyetim yok.Ýstersen burada zavallý salyangozcuklara eziyet edeceðine, gelip odaný düzenleyebilir,eþyalarýný yerleþtirebilir,ailene ve dahi ülkene daha yararlý bir insan olabilirsin. Ne dersin?’diye konuþtu.Emre yakaladýðý salyangozlarý, her an dýrdýrcý ve sinir bozucu ablasýnýn üstüne fýrlatmaya hazýrdý.Hatta tam kavanozun aðzýný açmýþtý ki ablasý geriye doðru zýpladý ve çýðlýk atmaya baþladý.Emre henüz bir þey yapmamýþtý ama…Ablasý eliyle, ileride arkasýný dönmüþ ve yavaþça ilerleyen küçük bir solucaný iþaret ediyor ‘bu iðrenç yaratýk da nereden çýktý?’ diye tepinip duruyordu.Oysa ki bu küçük solucancýk,5 dakika kadar önce,Emre’nin yaptýklarýný görmüþ ve daha fazla dayanamayarak yuvasýna dönmeye karar vermiþti.Þimdi de olanlardan habersiz,sýrtýný iki kardeþe çevirmiþ bir þekilde evine gidiyordu.Esin öyle korkmuþtu ki bu solucandan,arkasýna bile bakmadan eve doðru koþmaya baþlamýþtý.Emre ise kalakalmýþtý topraðýn üstünde.Plastik çatalýný ve kavanozunu aldý, ardýndan baþý önünde,düþüne düþüne evin yolunu tuttu.Ablasý gibi çok korkmamýþtý ama bayýldýðý söylenemezdi þu solucana. Belki de ‘Niçin o zavallý salyangozlara eziyet ettim.Belli ki bu solucan, yardým isteyen salyangozlarýn seslerini iþitti ve bizi korkutup kaçýrmaya çalýþtý.Sanýrým bu bana verilen bir cezaydý!Ve sanýrým bir güç, beni uyarýyordu!’ diye düþünüyordu da ondan kaygýlý bir yüz ifadesi takýnmýþtý.Yoksa… ’Acaba annem gerçekten ‘’Dýþarý çýkmak yasak!’’ derken ciddi miydi?’ diye düþündüðü için mi kaygýlýydý?
O veya bu düþüncelerle,kendini, yeni evinin, ‘’tahta kurularýnýn, bir güzel kemirmek suretiyle kapý haricinde her türlü varlýða benzetme nezaketinde bulunduðu’’ ahþap kapýnýn yanýnda buldu.Ýçeri girdiðinde, annesini ve babasýný, þiddetli bir tartýþmaya baþlayacaklarken,ablasýný ise hala ayný yüz ifadesiyle nereye oturacaðýný bilemez bir haldeyken gördü.Annesi,babasý ve ablasý, Emre’nin orada olduðundan habersiz gibi görünüyorlardý fakat hepsinin tek bir þeyden haberleri olduðu kesindi.Evet!Ev, her türden böcekle doluydu.Zaten çok aðaçlýk bir alanýn hemen yakýnýnda olan ahþap bir evden de baþka bir þey beklenemezdi. Ama yýllarca Ýstanbul’da yaþamýþ ve Erdem Bey’in doða tutkusu yüzünden buralara kadar gelmiþ olan Can ailesi, buna pek de alýþýk deðildi. Ve Elif Haným,doðal olarak bu durumdan Erdem Beyi sorumlu tutuyordu. Elif Haným:’Bak Erdem,zaten bizim kýzýmýz böyle þeylere tahammül edemiyor,burada kaldýðýmýz sürece her günümüz zehir olacak!Baksana þimdiden, nerede yatacaðým anne?Burada böcekler, solucanlar kol geziyor,ya biz uyurken gelir de bizi ýsýrýrlarsa anne! Þöyle anne,böyle anne demeye baþladý! Hayýýýr,benim için sorun yok Erdem!Ama kýzýmýz alýþýk deðil böyle þeylere’ diye sitem ediyor, açýkça buradan gitmek istediðini belirtiyordu.Dayanamadý Elif Haným ve en sonunda:’Ah Erdem ah!Ne iþler açtýn baþýmýza! Ýstanbul’da,gül gibi sýcacýk yuvamýzda oturmak varken,sen kalk Allah’ýn köyüne,daðýn baþýna,solucanlarýn,akreplerin,böceklerin,örümceklerin ve hatta yýlanlarýn yuvasýna gel,sonra uðraþ dur Esin’le!’diye bas bas baðýrdý daracýk mutfaðýn içinde.Erdem Bey ise bir þey diyemiyor,boyuna duvarlara bakýyor,serdikleri lüks halýnýn pek de uymadýðý eski döþemeleri seyrediyordu.O sýrada Elif Haným, sanki yaptýklarýndan utanmýþ gibi sustu.Baðýrmakla bir þey elde edemiyordu zaten.Sadece, açýk pencereden içeri taþan yaþlý aðacýn, heybetli dallarýnýn üzerinde kahvaltý eden sincaplarý kaçýrmýþtý o kadar. Elif Haným, derin düþüncelere daldý.Az önce yaptýklarýnýn ne kadar çocukça olduðunu mu düþünüyordu acaba?Yoksa… Eþyalarýný içeri taþýrken kirlenen eteðini görmüþ ve bu duruma lanet mi ediyordu içinden?Öyle yada deðil,susmuþtu iþte.Emre seslerin kesildiðini duyunca, anne ve babasýnýn yanýna gitmeyi düþündü.Esin de bitkin bir halde aralarýna katýldý.
Uzun süre birbirlerinin yüzüne bile bakmadan,sessizce kavga ettiler.Aslýnda hiçbir þey duyulmuyordu,ses çýkmýyordu hiçbirinden.Susuyorlardý boyuna.Ama içlerinden geçenler hep aynýydý.Birbirlerini suçluyorlardý.Elif Haným kocasýna sitem ediyor,aklý baþýnda bir adamýn yapacaðý iþler deðil bunlar diyordu kendi kendine.Aslýnda baþlarda o da sevinmiþti bu habere.Bir süre, kentin yoruculuðundan uzaklaþmak onlar için iyi olabilir diye düþünmüþtü ama olmamýþtý iþte.Alýþtýklarý düzeni býrakmak öyle kolay deðildi sanýldýðý gibi.Erdem Bey ise eþini suçluyordu.Niye destek olmuyor bu kadýn bana diye kendi kendine soruyor ama yine baþladýðý yere dönüyordu.Tabi destek olmaz be adam!Seninki de iþ hani!Kalk sen…Ama sonra diyordu ki, iyi de bu kararý alýrken karþý çýkmamýþtý bu kadýn!O zaman söyleseydi madem.Biz yapamayýz oralarda deseydi en azýndan!Esin ise hem annesini hem babasýný hem de Emre’yi suçluyordu.Ya cep telefonum bile çekmiyor bu iðrenç yerde!Uygarlýktan,teknolojiden uzak,çamur ve böceklerin meydana getirdiði bu garip yerde ne iþimiz var ki? diyordu kendi kendine.Niye benim de herkes gibi bir ailem yok! Emre ise baþlarda bu iþe en çok sevinenlerden olmasýna raðmen fikrini deðiþtirmiþ görünüyordu.Solucanlardan ve örümceklerden korktuðu için falan deðil.Onun derdi baþkaydý.Kan tere batýncaya kadar futbol oynadýðý,körebede hile yapýp, yakaladýðý dostlarýnýn yerini salyangozlar tutmamýþtý.Umduðu gibi olmamýþtý anlaþýlan.Uzun süren sessizlikten fazlasýyla sýkýlmýþ görünen Erdem Bey söze baþladý:’Bakýn,biliyorum çok hoþunuza gitmedi burasý. Ama biraz olsun güzel yanlarýný göremez miyiz,bir þans daha veremez miyiz buraya?Dinleyin,böcekleri bana býrakýn.Onlarý temizledikten sonra, bir daha bizi rahatsýz etmemeleri için-bir pazarlamacý edasýyla çantasýndan ilaçlar çýkardý-bunlarý kullanabiliriz.Basit fakat etkili ilaçlar!Öncelikle bu sorunu halleder,evimizi güzelce döþeriz.Sonrasýnda son bir kontrol daha yapar,kýyýda köþede kalmýþ böcek yuvasý var mý diye bakarýz.Evimizi elimizden geldiðince yaþanýr hale getirir,buranýn keyfini çýkarmaya baþlarýz.Sabahlarý ormanda yapýlan sýký bir yürüyüþten sonra,bahçeden toplanan taze meyveleri yemenin verdiði enerjiyle, öðleden sonra tekrar ormana döner,etrafý keþfe çýkarak harika çiçekler toplarýz.Ardýndan geceleri bahçemizde oturarak, þehrin ýþýklarýndan bir türlü göremediðimiz yýldýzlarý inceler,ateþ böceklerinin ýþýk danslarýný televizyon ekranýndan deðil de canlý olarak izleriz ilk defa.Belki de burasý, þehrin, biz anlayamadan geçip giden yaþantýsýndan biraz uzaklaþmamýza,robotlar gibi yetiþip,önem veremeden büyüdüðümüz bazý deðerleri ‘tekrar’ bulmamýza yardýmcý olur!’Erdem Bey sustu.Emre bile olayýn farkýna varmýþ, bilinçli bir suskunluk içinde,baþý önünde kalakalmýþtý.Esin, sýzlanmalarýnýn ne kadar saçma olduðunun farkýna varmýþ gibi suçlu suçlu bakýyordu anne babasýna.Elif Haným, ne zamandan beri ailelerinin çok önemli bir problemi olduðunu göz ardý etmiþ,görmezden gelmiþti ama eþinin ani patlamasý onu da kendine getirmiþti.Can ailesi,birbirleriyle iletiþim kuramayan,þehrin akýp giden trafiðinde,ne yapacaðýný bilemez bir halde savrulup duran ailelerden sadece biriydi.Ve gün geçtikçe hayatýn güzelliklerini ýskalamaya devam ediyor,gittikçe daha umursamaz,duyarsýz hale geliyorlardý.Þimdi hepsi, ne kadar da þanslý olduklarýný düþünüyorlardý.Bu onlara bir fýrsattý.Kendilerini,ailelerini tanýmalarý için bir fýrsat!Emre önce davrandý,babasýna özlemle sarýldý.Ardýndan Elif Haným sýkýca kucakladý oðluyla eþini.Ve Esin, gözlerinde uzun zamandýr görmediði ailesini yeni bulmuþ birinin pýrýltýsýyla onlara katýldý:’hoþ geldin anne,baba,Emre…Hepiniz hoþ geldiniz…’