Bahçeli þirin bir ev , bahçesinde birkaç tavuk ve köþede küçük bir kaplanýn kulübesi. Buraya taþýnalý birkaç ay olmuþtu. Çam aðaçlarý, meþe aðaçlarý ve söðütler karýþmýþtý.Yüz yýlýk kavak aðacý vardý. Gövdesi oldukça geniþ ve kabuklarý taþ gibi saðlam. Bu yüz yýlýk kavak aðacý çevresinde neler görmüþ geçirmiþti . Bir çobanýn diktiði aðaçtý. Ne kýsraklar, ne kuzular, ne kuþlar... kimisi konmuþ kimisi gölgesinden yararlanmýþtý. Sonbahar gelmiþ yapraklarý dalýndan dökülüyor, ömründen bir son bahar daha kayboluyordu. Gelip gececeði mevsimlerden birini daha yaþýyordu.
Evin içinde iki çocuk birde anne vardý. Ahmet yedi yaþýnda, sümüklü gözlerini yýkamaz, aðýr grip içinde ateþli salonda dolanýyor. Lyon on bir yaþýnda , kendi halinde çok kýskanç, eþyalarýný kimseyle paylaþmaz. Annesini kýzdýrmaz kýzmasýna ama mutfaktan hiç çýkmaz. Deniz otuzuna yeni deðmiþ, güzel bir haným. Oldukça duygusal sesiz ve sakin. Kimse damarýna basmadýðý sürece sinirlenmez ve tepki göstermez. Çocuklarýna çok düþkündür. Dünya bir yana, çocuklarý bir yana... Üzerlerine titrer.
Gel gelelim, Ahmet'in yüksek ateþine sebep olan, grip oluþuna.Çaresizdir. Kendi baþýna ateþini düþürmek için elinden geleni yapar ama beceremez. Sirkeli su hazýrlar, baþýna ve ayaklarýna koyar. Terletir yine, çocuktur ne de olsa yerinde duramýyor. Mutfaktan baþka yere de çýkmýyor. Bazý zamanlar annesi çocuðun yataðýný mutfaða taþýr, orada uyutur ve sonra odasýna çýkarýr…
Yine bir gün böyle günün günden güzel olmasý için dua ederken, Lyon’unun çýðlýðýný duyar, Ahmet le kavga etmektedir ki,
Anne:
-Yeter artýk didiþmeyin akýlý oynayýnýz, onca iþin güçün arasýnda, birde sizinle uðraþmayým. Lyon! o senin küçüðün biraz anlayýþlý ol!
Lyon:
-Anne veriyorum oynamýyor, benim elimdekileri alýyor, kendi oyuncaðý var onla oynasýn.
Ahmet sessizce yerinden doðrulur, elindeki oyuncakla kardeþine vurmaya baþlar. Mutfak o kadar çok daðýnýktýr ki, anne iþe nerden baþlayacaðýný, nerden bittireceðini þaþýrýr. Umursamaz kavgalarýný ve yarým kalan yemek iþine olduðu yerden devam eder.
Rüzgar dýþarýda esmekte ve uðuldayan sesi kulaklara gelmekte. Sanki, diðer fýrtýnalarýn habercisi. Verdiði ses, çatýlarýn yerlerinden oynadýðýný düþündürüyordu. Bu uðultu içinde yemekti ev temizliðiydi...Yalnýzlýðýn verdiði hafif ürperti olmuþtu ama aldýrýþ etmeden pencereye yaklaþarak sesleri dinledi. Yukarýda da çocuklarýn sesi kesilmiþti. Düþündü, onlarýn yanýna çýkýp bakmalýyým korkmasýnlar diyerek, üzerindeki önlüðü çýkardý ve kapýnýn arkasýna astý. Yavaþ yavaþ adýmlarla yukarý çýkmaya baþladý. Çocuk odasýna vardýðýnda durdu. Sanki, arkasýndan rüzgarda onunla geliyordu. Hafifledi ama cesaret edip arkasýna bakmadý kapýdan. Çocuklar uslanmýþ. Dýþarýdaki rüzgarýn uðultusu, onlarýn oyuncaklarla oynamasýný kesmemiþti Ahmet annesini gördü koþarak boynuna sarýldý. Ahmet'i kucaðýna aldý. Ahmet feryat edercesine çýðlýk atý. birden, mosmor olacak þekilde.

Anne þaþkýnlýk içinde:
-Ne oldu ne oldu
diye sormaya baþladý. Ahmet’in döþüne, annesinin üzerinde taþýdýðý çatal inenin ucu açýk kalmýþ ve o batmýþtý. Anne bir an korkmuþtu. Korkulacak bir þey olmadýðýný anlasa da Ahmet'in çaný çok yanmýþtý.
Lyon aldýrmadan oynuyordu ve pencereye koþtu:
-Anne anne bakýn yapraklar dökülüyor...
Kavak aðacýndan rüzgar þiddetli esiyordu. Lyon da korkmaya baþladý. Rüzgarýn bu denli uðultulu sesler çýkararak, yapraklarý, dalarý ve hatta aðaçlarý sallamasýna þaþkýnlýk içinde bakýyordu.Çok rüzgar esintileri görmüþtü ama bu denli þiddetli ve uðultulusunu da görmemiþti.
Annesine sordu:
- Neden böyle esiyor.
Gök bulutlarý aþaðýya inercesine siyahlaþmýþ her yerin üzerini örtüyordu. Sustu, cevap veremedi.
Gözleriyle bulutlara baktý:
-Korkmayýn bu gelip geçicidir, sakin olun. Ben bir mutfaða gidip geleyim.
Adýmlarý adatarak salondan yine, arkasýnda birinin soluðunu farketti. Hafifledi esene kadar. Sanki derin derin biri soluk alýp veriyordu boynunu döndermek ten dönderince bir þey görmekten korkarak mutfaða geldi. Masa üzerindeki içinde elma, armut, muz, mandalinalar olan meyve tabaðýný seyretti. Çekmeceyi açtý meyve býçaðý çýkardý, mayhoþ yeþil duran elmayý aldý. Kabuðunu soyarak yemeye baþladý. Elini meyve tabaðýna yeniden uzattý sanki bir insan eli yumuþaklýðýnda bir cismin ona dokunduðunu sandý. Elindeki býçakla vurmaya baþladý. Meyvelere ne olduðunu anlamadan. Birden kendine geldi, meyveleri haþat etmiþti.
Bu neydi? Afalladý, olamaz böyle þey! bir el, insan eli hissetim, diye düþünmeye baþladý. Kendi kendinden mutfaktaki hayali güçten korkmaya baþlamýþtý. Ayak sesleri ordan oraya koþmalar týkýrtýlar duydu. Çocuklarýn yine oynadýðýný hissetti, garip olan bir durum yok. Gök bulutlarýn rüzgarýn havanýn etkisi olabilir. Buzdolabýný açtý baktý içinde fazla bir þey kalmamýþ. Sabah olsun alýþveriþe çýkarým, çocuklarda büyüdüler kendi baþlarýna yalnýz kalmayý biliyorlar artýk diye düþündü. Özenle yerleri temizledi, sildi, bulaþýk olan tabaklarý yýkadý, kuruladý ve yerlerine yerleþtirdi. Yýkanacak çamaþýrlarý çamaþýr makinesine koydu:
-Bunlar yýkanana kadar bende bir þeyler yapayým yoksa sabah olmaz dedi.
Lyon Ahmet le oynuyor, ara sýra pencereden dýþarý bakýyor. Gariplikler karþýsýnda þaþkýnlýðýný atamýyor, resmini yapýyor. Rüzgar, ev, bulut, kavak aðacý, kendinin, kardeþinin ve annesinin resmini çiziyor. Birde mutfak resmi çiziyor. Uyku saatinin geldiðini, kardeþinin de iyice oyundan bitkin düþtüðünü ve boynunun bir oyana bir buyana düþerek uykusuz kaldýðýný görüyor...

Annesine sesleniyor:
-Anne,anne Ahmet uyuyor. Benimde uykum geldi.
Ses gelmiyor annesinden, mutfak kapýsý kapalý. Basamaklardan koþarak iniyor, kapýya yöneliyor ve annesinin gayretle iþ yaptýðýný görüyor
-Anne, anne! Ahmet uyuyor, benimde uykum geldi. Ahmeti yerine yatýr.
Anne:
-Oldu birazdan geliyorum, sen çýk ve yataðýna yat. Az iþim kaldý diyerek cevap veriyor. Lyon boynu bükük bir þekilde yataðýna girip uyumak için odasýna gidiyor. Kardeþi köþede kalmýþ çoktan uymuþtu bile. Kaldýrmak istedi kaldýramadý. Annesine kýzdý içinden. Zorla ayaðýndan asýlarak yataðýna kadar götürdü, kardeþini kucaklayarak yataðýna yatýrdý. Kendi yataðýna yürüdü yataðýnýn üzerine uzandý ve gözlerini kapadý. Annenin iþi bitti yukarýya çýktý çocuk odasýna, kapýyý açtý yavaþça çocuklar yatmýþ uyumuþlardý bile. Seslenmeden geri yavaþça kapýyý örttü ve aþaðý mutfaða indi. Ýçinden, iþlerinin bitiðini tertemiz olduðunu, kendisinde uyuma vaktinin geldiðini söyleyerek yatak odasýna gitti. Saçlarýný taradý, kokulu parfümünden sürdü, geceliðini giydi ve yataðýna uzandý. Alýþ veriþ yapacaktý, ''alacaðým þeyleri unutmadan yazmalýyým eksik olanlarý sabah unuturum'' diyerek, eline kaðýt kalem aldý ve yazmaya baþladý. Olduðu yere sýzýverdi, yorganýn içine girmeden.
Uyandý baktý yataðýna ve kendi kendine, ''olduðum yere sýzmýþým belim tutulmuþ, bende yorganýn içine girmemiþim'' dedi. Kýyafetlerine baktý dýþarý çýkarken, ''þunu mu bunu mu giyinsem?'' dedi
Lavaboya yürüdü elini yüzünü yýkadý. Aynaya bakarak:
-Neydi o akþamki gariplikler dedi
Bir buharýn aynada þekillendiðini gördü:
_Aman Tanrým! Bu ne? dedi ve çýðlýk atý.
Çocuklar uyuyordu, yutkundu, gözlerini eleriyle ovaladý ve güzelce yýkadý. Alýþ veriþ çantasýný aldý, evi iþlek cadde üzerinde arabalarýnýn výzýr výzýr gecdiði bir cadde. Bahçeli de olsa arabasýný yolun kenarýna koymak zorundaydý. Arabasýna yürüdü kavak aðacýna baktý, dalýnda yaprak kalmamýþtý. Yüz yýlýk bir aðaç çýrýl çýplak kalmýþtý. Uzun uzun baktý aðacý süzdü.
Arabalar geciyordu. Çocuklar uyanmadan karþýya gecip arabama binip alýþ veriþe gitmeliyim dedi. Arabasýna vardý, kapýyý açtý koltuðuna oturdu. Eyvah cüzdaný evde unutmuþum dedi ve arabadan çýktý. O anda acý bir firen sesi duyuldu arkasýný döndüðünde. Týr’ýn üzerine geldiðini gördü?…..


Yusuf Ter 23.10.05
Saat 17:27 Ýsviçre