Ýnsanlarýn kendi dilinde en zor söyleyebildiði iki cümle olduðu gerçeði , yapýlan incelemeler ile kesinlik kazanmýþ durumda. Bunlardan birincisi , “Seni seviyorum” ve diðeri de “Özür dilerim”.

Yeni yetme çaðýndaki gençlerimiz birbirlerine , sevgi sözcükleri söylemekten adeta korkar durumdalar. Bir delikanlý , bir genç kýza en çok söylemek ihtiyacý duyduðu bu cümleyi söylemeye çalýþýrken yaþlanýrken , kýzýmýzda erkeðin kalbinden gelip dudaklarýndan dökülecek olan bu bir çift lafý bekleyerek yýllarýný geçirmekte. Ýfade etmeye bir adým yaklaþmýþ olanlarýn birbirlerine yazdýklarý mesajlarýn altýnda genellikle “I love you” dip notu eklenmiþ durumda, “Seni Seviyorum” deðil.

Yýllardýr evli ve artýk birbirlerini kazanmýþ çiftlerde de durum farklý deðil zaten. Bir kadýnýn þikayetini duymaktayýz , “Bir kere bile doðru düzgün söylemedi “ , “ Ne olur bir kez daha seni seviyorum dese” . Duymaktan en fazla zevk aldýðýmýz bu iki satýr lafý , baþkalarýna uzatýrken ne kadar cimri davranýyoruz , ne kadar zorlanarak harcýyoruz. Sanki söyleyince bizde bir þeyler eksilecek veya karþý taraf bunu aleyhimize kullanýlacak bir silah haline getirip dönüp bizi vuracak. Eksilse ne olur?Belki karþý taraftan gelecek olan ,”Bende seni seviyorum” ile daha da çoðalacak ve kuvvetlenerek hakimiyetini arttýracak. Ya çoðalarak geri dönmezde bizi eksiltirse çekincesiyle yaþamak daha mý kolay yani? Veya yabancý bir dilde yazýlmýþ yüz tane alt alta “seni seviyorum” belirtisini iletmek daha kolay belki ama öz dilinde ki kadar anlamlý mý? Annemize , babamýza , eski bir arkadaþa , saðlam bir dostumuza ayýp ettiðimizin farkýnda deðiliz bile. Çocuklarýmýza bile onlarý sevdiðimizi söyleyemezken nasýl daha duyarlý ve sevgi dolu bir toplum olmayý baþarabileceðimizi ise ben hiç bilmiyorum.

Özür dilemekte ayný tabunun altýnda yerleþmiþ kalmýþ durumda. Hatayý kabul etmek bu kadar zor olmamalý , hata insana mahsustur. Bunun anlamý “hata yapan tek varlýk insandýr” deðil ; “yaptýðý hatayý anlayabilecek kapasiteye sahip tek canlý insandýr” demektir. Ýnsan olmamýzýn erdemini kullanýp ta üzdüðümüz , kýrdýðýmýz , yanlýþ yaptýðýmýz birinden özür dilemekte de oldukça tutucuyuz sonuçta. Özür dilemekte zorlananlara bir baþka kýlýfta , “Hatayý kabul etmek büyüklüktür” þeklinde saðlanmýþ durumda. Her özür dileyen lafýna “ Büyüklük bende kalsýn” diye baþlayýp , özür dilemenin ezikliðini kimliðinden olabildiðince uzak tutmak çabasýna girmekte. Otobüste birinin ayaðýna bastýktan sonra , “Sorry” diye dolanan bir sürü insan geziniyor topraklarýmýzda. Neden? Daha kolay çýkýyor aðzýmýzdan , o kadar yýkýlmýyoruz “sorry de bitsin gitsin zaten” halindeyiz. Bizler yanlýþýmýzý kabullendiðimizde deðerimizi eksiltip; karþýdaki insana, kendimizden azalttýðýmýzý eklediðimiz yanýlgýsýný taþýdýðýmýz sürece bu devam edecek.

Sevmekten neden korktuðumuzu bilmeden büyür ve ölürken, söylemekten uzak durmaya çalýþmamýzýn bir mantýðý olmalý. Duygularýný açýkça ifade etmeyen bir kültürümüz var ne yazýk ki. Laflarý ima etmeye çalýþmak , karþýdakinin algýlarýný kuvvetlendirip , ima edileni anlamasýný beklemek gibi bir huyumuz geliþmiþ. Bulmaca çözmek ve bilmece yaratmak bir kültür altyapýsý halinde adeta. “Kýzým sana söylüyorum , gelinim sen anla” demek de ne demek? “Ben lafýmý ortaya söyledim , isteyen üzerine alýnabilir” þeklinde güncellendi bu söylem son zamanlarda. Söyleme ortaya arkadaþým , git ve ne demek istiyorsan; üstelikte kime söylemek istiyorsan direk ol , ifade yeteneðini kelimeler ile zenginleþtir , bitsin gitsin. Ancak bu þekilde duygu ve düþüncelerin ile birlikte bir kimliðin olabilir zaten.

Sevgini söyle , üzüntünü söyle. Hataný fark ettiðinde de özrünü dile. Bunlar eðer seni kendi deðerinden uzaklaþtýracak zannediyorsan, zaten kimliksel bir deðerin hali hazýrda oluþmamýþ demektir bana göre. Ve benim gibi düþündüðüne inandýðým bir çok insana göre.