HEGOMANYA

     Vezirin sesi geldi önce:
-Piyon ! iki ileri.

Piyon iki ileri gitti. Sonra rakip bir piyonunu ilerletti.
Vezir:
- “Daha ne duruyorsun mahmuzlasana þu atý.”

Rakip, filini sürdü çapraz kareye. Filin hoþuna gitti ilerlemek. Hep çapraz yürürdü. Bilmezdi ki düz ilerlemek. Çapraz yürürdü ki çatsýn birine. Bahanesi olsun. Düþündüm. Filler de gerçekten yan yan mý yürür diye?
Ama doymadýklarý kesin. Tevekkeli fil dememiþler bu taþa. Yediði piyonlardan belli.
Vezir kaleyi yönlendirdi file. Kale de ilerledi fil gibi. Bazen düze bazen yana... hareketleri farklý da olsa piyondan ya da attan, amaçlarý hep aynýydý:
“tahta üzerinde hegomanya...”
bir ses geldi yere düþen piyondan:
-“Doðru adam yok mu kardeþim bu tahtada. Herkes ilerliyor ya çapraz ya yana.”

Rakip, atýný yolladý filini korusun diye. Atýn ise aklýna gelmedi sormak:
-“bu seçim neye göre?”
-“Neden at?”
-“Neden fili korumak?”

Sonra boþ ver dedi içinden ganimeti düþünerek.
Bu arada vezir görmüþtü açýðý. Kükredi.
- “kale! Kale’ ileri.”

Yüzünü ekþitti rakip. Bir piyonunu daha gözden çýkardý umarsýzca. Ha sekiz, ha altý dedi kendi kendine. Hem çalýþkandýr bizim piyonlar. Ýki piyonun yerine de oynarlar. Hem belki kahraman olurlar diye düþündü içinden. Ha sekiz, ha altý...
Vezir bir at daha yolladý rakip alana.
Rakip ise :
- “ne yapalým kader” dedi piyonlara hücum emri verirken.

Piyonlar bie an bile tereddüt etmediler. Zaten ustasý yaparken taþlarý, bu görevi biçmiþti onlara:
“ KURBAN”
Hem de söylenmiþti :
- hadi gösterin kendinizi ! gösterin kendinizi de, belki olursunuz kahraman.

At, fil, kale. Herbiri bir þövalye . aradýklarý kimbilir ya bir prenses, ya kraliçe, ya da þan þöhret.
Piyon ,sabýrla , korkusuzca ilerlemekteydi bir yandan. Gözünde ne para ne paye.
Rakip bir piyon daha verdi. Diðerlerine de seslenmeyi ihmal etmedi:
-þahýmýz saðolsun! Rabbim þahýmýzý korusun.

Vezir diðer fili sürdü rakip cephenin gerisine. Rakip atý ile fili kovaladý. Ama zannederim nafile.
Piyonlar göðüs göðüse geldi tahtanýn ortasýnda. Çatýrtýlar, çuturtular, yere düþenler, baðýranlar, çaðýranlar... lakin duraksama, tereddüt, korku namýna bir esame yok gözlerinde.
Kahraman piyonlar!
Ama zaten geri gelmek yok ki karakterinizde. Hep ileri! Hep ileri!
Rakip emir vermekten vazgeçti öteye beriye. Bir telaþtýr baþladý. Önce ne yana gideceðine karar veremedi. Koþtu bir o yana bir bu yana. Yalnýzlýk, býkkýnlýk yoktu belki ama ümitsizlik ve þaþkýnlýk belli oluyordu hareketlerinde. Ne yapacaðýný, kime yardým edeceðini bilemiyor belki ama bir baþýna verdið mücadele övgüye deðer:
- kahraman rakip!
Emin ol geçeceksin tarihe.

Þah mý?
Hiç duruyor yerli yerinde. En azýndan þimdilik. Zaten asil bir taþtýr o. Gittiði gideceði en fazla bir kare. Yorulmaya, savaþmaya hiç alýþýk deðildir. Piyondan çok farklýdýr. Hem de 5 kare. Hem gerek yoktu ki kendini yormasýna. Veziri vardýr aslanlar gibi. Nasýl desem sanki bir pire.
Bir piyon daha gitti sessizce meçhule doðru. Gurur vardý gözlerinde. Görevini eksiksiz yapmýþ olmanýn mutluluðu. Piyondu o. Ne görev biçilmiþse kendine onu yapardý. Doðuþtan engelliydi, kýsýtlýtydý hareketleri. Hiç bir zaman olamazdý ne bir fil ne bir kale. Bazen çok büyük kahramanlýklar gösterir, kurtarýrdý vezirini kölelikten. Ama kendi sonu hep ayný olurdu. Acizdi doðuþtan.

Birden bir ses geldi. Zannederim ya at ya filden. Ya da her ikisi birden. Baðýrýyorlardý avazlarý çýktýðý kadar, biraz da küstah bir eda seslerinde. Görseniz o an at ile fili. Burunlarý kaf daðýnda. Sanýrsýnýz küçük daðlarý yaratanlar kendileri. Baðýrdýlar bir aðýzdan. Biraz da küstahça.
-ÞAH !

Þah donakaldý. Aklý mallarýnda.
Rakip þaþkýn. Bakýndý geriye doðru. Ama vakit çok geç. Yetiþemezdi artýk. Sadece atýna seslenebildi. Ses tonundan inancýnýn kalmadýðý belliydi. Ama yine de seslenebildi atýna:
-Þah’ý koru. Þah’ý koru.

Sesi o kadar cýlýzdý ki at duymadý bile onu. Filden kaçmaktý o an tek arzusu. Elinden gelse tahtanýn dýþýna bile hamle yapardý. Yeter ki izin verilse. Keþke diyordu o an içinden. Keþke peþine düþmeye deðecek böyle bir taþ olacaðýma basit bir piyon olsaydým yada tahtanýn bir karesi...
Þah sessiz. Son bire umut bakýndý saðýna soluna. Kurtulacaðýný bilse eðer, razýydý vermeye üç beþ nefer. Gözleri dolu, maðrur ve gururlu... Son ve ilk sözü duyuldu:

- Piyon ! iki ileri.