BÝR

Her þeyin bittiði yerde baþlayan bir masaldý bu; bir söylence belki... Kimselerin bilmediði bir ezgi, hayatýn görmezden geldiði bir yazgýydý. Öyle ki mütemadiyen sevdalanmalar ve daha da mütemadiyen terk ediliþler üzerine kurulu bir yap-boz oyunuydu.

ÝKÝ

Adam suskunluðunu yalnýzlýðýyla, yalnýzlýðýný arsýzlýðýyla paylaþýyordu. Her kötü giden þeyin terkisine zevkle, utanmadan ve sýkýlmadan yapýþtýrýveriyordu bir aðýz ambarý küfrü. Bu adamý rahatlatmýyordu ama içinden birkaç dopdolu küllüðü boþaltýyor, adamýn içindeki kül rengi umutlar, böylece her defasýnda bahara yüz veriyordu, nasýl ki kýþa sýfýr verdiði gibi...

ÜÇ

Düþünüyordu adam. Düþlüyordu... Çok fena halde ihtiyacý olana paraya, hiç göz kýrpmadan deðiþtiði mutluluðun hülyasýnda, yani çekim alanýnda sefanýn, bir kez daha anlýyordu, ayýlmak suretiyle düþlerinden, hayatýn reel acýmasýzlýðýný ve þarkýlarýn, türkülerin, yalancý birer hayal olduðunu...

DÖRT

Neydi gerçek olan? Hayalin sonu neydi? En felsefi þiirler anlatabiliyorlar mýydý hayatýn gerçek yara ve berelerini... Düþüncelere daldý adam. Ürkmekle cesaretlenmek arsýnda duygularda sürüklenerek o büyük ve yüce kararsýzlýða vardý! Ýyiden iyiye karýþmýþtý kafasý adamýn. Ýki kere iki dört etmiyordu artýk. Matematik, metafizik ve hatta ilahiyat yerle bir olmuþtu, her þey bir ile çarpýlýnca birdi. Adam yerle birdi... Galiba adam bir’in ta kendisi idi!

BEÞ

Sürekliliði daimi bir karanlýðýn metrosunda biletsiz bir yolcuydu adam. Mütemadiyen kendini kaybederek yepyeni kendini arama maceralarýna atýlan hýzlý bir sergüzeþtperver...

ALTI

Fakat bütün bunlar hiçbir kýyýya çýkarmýyordu adamý. Kýrgýn, bezgin, yorgun ve dargýn olarak arþýnlýyordu sonunu bilemediði, yoksun yolculuðunu. O gördüðü mor ýþýk huzmesine doðru her ilerleyiþinde, farklý farklý oktavlardan dinlediði ‘ay ýþýðý sonatý’ karþýsýnda, bilmem kaçýncý kez kendi dehlizlerine biletsiz yolculuk yapýyor ve bilmem hangi kaçýncý kez, kendi dehlizlerinde boðuluyordu...

YEDÝ

Çeviremedi adam hatýratýna yoldaþlýk eden defterin sayfasýný, beceremedi... Sanki o son sayfada adamýn sonu yazýyormuþçasýna bir ‘hatýratofobi’ geliþtirdi... Belki de böyle bir fobi yarattý. Geçmiþi hatýrlamakla cehennemi hayal etmek ayný þeydi galiba...

SEKÝZ

Birden duraladý adam. Arkasýný dönüverdi birden... Kýrk beþlik bir ampulün aydýnlattýðý, kahverengi eskisi çerçeveli aynada buluverdi cemalini. Ne cemali ne de kendisi böylesine soðukkanlý olabilirdi. Düþündü adam. Düþündü, düþündü... Her þeye karþý durmak ve her þeyi alt üst etmek isteyen adam, bir kere daha hatýrladý o kiraz dudaklý dilberi... Fakat bir terslik vardý bu iþte. Adam ne kadar düþünürse elma yanaklýyý, bir o kadar yok oluyordu kadýn. Güzellik öylece kayboluyordu adamýn estetiðinden...

DOKUZ

Anlam veremiyor adam. Anlamsýzlaþýyordu bütün dünya. Ne estetik kalýyordu ne de sevda, düzleminde yahut düþleminde; kayboluyordu gerçeklik... Adam için tek doðru var artýk: NE SEVMEYÝ BÝLDÝM NE DE SVÝLMEYÝ! – Ne kötü bir durumdur böyle bu iþ...

Ah! Sevdikçe yok olan ne vardýr senin sevdandan gayrý?



Mart 2004
./ ANKARA