Tüm ev halkýný baþýnda bin bir tilkiyle baþ baþa býrakarak, göðsümde çakýlý bir çivi, hafýzamda Annemin sabýr ninnileri, hayalimde çocukluðum, nereye gittiðimi bilmediðim bir yolculuða yürüyordum tüm öfkemle..

Hava soðuk, gece ýslak, hüzün karartmýþtý sokaða ruhum gibi; arada tutulurum bu nöbetlere ve savrulurum duygu fýrtýnalarýnda..

Caddeye doðru ilerlerken sokaðýn baþýndaki caminin kapýsýnda bir adam görüyorum saç sakal karýþmýþ, kim bilir bedenine ne zamandýr deðmeyen sularýn açlýðýna düþen damlalarýn yaðmasýnda baðýrýyor, yudumladýðý bira molalarýnda; küfür, isyan ne ararsanýz var nakaratý bol þarkýsýnda.

Pendik, Kadýköy arasýnda sefer yapan bir minibüse biniyorum. Baþlýyor arkasý yarýn dertlerdeki yolculuðum.Yanýmda oturan genç kýz; arada sýktýðý yumruðunu açýyor içinde bir nikah þekeri dalýp gidiyor yazýlanlara ve her defasýnda bir iki damla yaþ süzülüyor yanaklarýna.

“Kaptan bostancý ne kadar?” bir yolcu daha; bir dakika geçmiyor ki, bir horoz sesi” üüüüürüü üüü “ uyuyan bazý yolcular uyanýyor bu zamansýz öten horozun sesiyle, bazýlarý kýzgýn bazýlarý gülümsüyor ama adam devam ediyor konuþmasýna “Geliyorum daa, haletlim iþi korkuttum pezevengi” ters bir iki bakýþ fýrlýyor üzerine ve sözler biraz daha kontrollü devam ediyor.

“Iþýklarda ineyim abi” bir Fenerbahçe atkýsýný; boynum sana kýldan ince dercesine boynunu emanet ettiði, genç kardeþimiz iniyor ve ayakta olan; bedenim sana teslim gs deyip, formasýný üzerine giydiði baþka bir genç arkadaþýmýz, ee sýrayla bu koltuk siz kalkar biz otururuz dercesine oturuyor fb li kardeþimizin yerine..

Bir kadýn;

Her haliyle, burada benim iþim ne der gibi izliyor gökteki bakýþlarýnla etrafý, arada sýkýldýðýný hissettiren öfkeli soluk rüzgarlarýný savuruyor enseme..

Ani bir ses;
“aaa ne oluyor kardeþim üzerime çýkýyorsun” alýþýla gelmiþ cevabý vermiyor þoför “rahatýný istiyorsan taksiye bin hanýmefendi “gibi ve ani bir fren sesi, tekme tokat dýþarýya atýlýyor yolcu.

Bakýmlý ama yýlgýn ve yorgun bir kadýn biniyor,” hastane” diyor, titreyen sesiyle, ineceði durak için, çaresizliði, damlýyor mantosundan, kim bilir hangi caný yatýyor hastanede?

Yollarýn çýkmazýnda bir adam var ön koltukta oturan, belli, ya sabýr çektiði tespihindeki aralýklardan, daha sýk nefes alýþveriþleri,

Yanýnda iki genç kýz, fýkýr, fýkýr gülüþüyorlar nispet gibi, ellerindeki telefonla mesaj çekiyorlar durmaksýzýn. Onlarýn derdi hepimizden büyük, küçücük bedenlerine sýðdýrdýklarý kocaman aþklarýyla..

Ýçimi acýtan biri daha katýlýyor aramýza, on beþ, on altý yaþlarýnda bir çocuk, kimsesizliði okunuyor yoksul gözlerinden, üzeri incecik, yoksunluðun resmi var, omuzlarýnýn öne eðikliðinde, denkleþtirmeye çalýþtýðý paralarýný tekrar, tekrar sayarak uzatýyor “bi hasanpaþa alýr mýsýn abi” …

Arkasý yarýn dertler yolculuðum sonlanýyor son durakta. Bazý ýþýklarý sönen þehri uykuya , ölmüþ duygularýmý yeþili solan mezara yatýrýyorum, hüzünler toplayarak yalnýzlýðýma ,daðýlan karmakarýþýk hayatýn bilinmez kollarýnýn býrakýyorum kendimi



14/Kasým/2005