+ Belirsizlik içermeyen bir hayat cazibesini yitirmiþtir, ve hayatýn cazibesinden eksilten egemen unsurlardan birisidir ölüm. Ne ki o, ne zaman zuhur edeceðini gizlediði için, hayattan gasp ettiði cazibenin bir kýsmýný ona geri verir. Böylelikle hayatýn, sihrini, çekiciliðini kýsmen koruyarak lüzumsuz ilerleyiþini sürdürmesi mümkün olur.

+ Mutluluk, hoþnut ruhun kimi dalgalanmalardan sonra hoþnutluða geri dönmesidir. Acý çeker kiþi, bezginlikler ve korkular yaþar; ne ki bir süre
sonra gönlüne bir memnunluk yerleþir, ve kendisine mutlu olup olmadýðý sorulduðunda, mutlu olduðunu söyler. Keza yaþadýðý sevinçlerin ardýndan
kendisine ayný soru yöneltildiðinde, bu kimseden gene ayný cevap alýnýr. Çünkü o memnundur. Sevinç kýsa soluklu bir duyguyken, mutluluk ruhta
beliren uzun ömürlü bir eðilimin adýdýr. Bu eðilim, ruhun memnunluða olan eðilimidir. Ruhta beliren üzüntüler, yýlgýnlýklar, buhranlar ya da kimi
keyiflerden sonra ruh bir memnunluk durumuna geri döner ve orada kalma kararlýlýðý gösterir. Onun memnunluktaki uzun soluklu ikameti mutluluðu
doðurur. Tersine, çeþitli duygulanýmlarýndan sonra ruh bir memnuniyetsizlik haline geri dönüyorsa bu onun mutsuz olduðunu gösterir. Velhasýl, mutluluk
da mutsuzluk da ruhun uzun erimdeki genel eðilimleridir. Ruhun uzun erimdeki genel eðilimi memnunluktan yanaysa mutluluktan söz edilir,
memnuniyetsizlikten yanaysa mutsuzluktan...

+ Prangalar içine doðar insan. Yani doðumuyla beraber hürriyetin en uzaðýna yuvarlanýr. Hürriyetten tâbiliðe. Bununla beraber, hürriyete özlem duyar o.
Prangalarýný parçaladýkça ona doðru yaklaþýr. Prangalarýný parçalamak, isteklerini denetleme kuvveti edinip ondan yararlanmak demektir (bu tarz bir kuvveti elde etmekle kiþi, içine zuhur ettiði tarihsel-toplumsal baðlardan otomatik olarak kurtulur; þöyle ki, þeyler kiþiyi, istencini baðlayarak
baðlarlar ve istencin ilmeðini çözen biri, onu baðlayarak kendisini baðlayan þeylerden otomatik olarak özerkleþir). Ýsteklerini denetleme kuvvetine sahip olan biri, tinsel açýdan geliþmiþ biridir. Tinsel açýdan en ilkel insan, isteklerinin talimatlarýna itiraz etmeksizin uyan insandýr. Öte yandan, kiþioðlunun çekirdeði olan istek defedilebilecek bir þey deðildir. Geliþkin bir tin, yani isteklerine söz geçirebilen bir tin, tezadýný uyarma yahut yaratma ve içe yöneltme yöntemleriyle denetler isteklerini. Meselâ kiþioðlunun toplumsal bir yaratýk olmasýnýn baþlýca nedenlerinden olan güç dürtülerini, kökensel olarak dýþa ya da diðer insanlara yönelmiþ olan bu dürtüleri, döndürerek, içe ya da kendine doðru yöneltir. Diðerlerini kendine uydurmaya çalýþan, bunu baþaramazsa onlara uyan biri olmak yerine, kendiyle
uyumlu, kendi talimatlarýna uyan biri olur böylelikle. Dahasý, hükümdar koltuðuna oturma ihtiyacýnýn baskýsýndan dolayý ötekilerden ayrýlamamak gibi
bir zorunluluktan da kurtulmuþ olur. Sahip olma ihtiyacýný, dýþsal þeyleri temaþa eden bu ihtiyacý, içsel bir þeye sahip olma ihtiyacýna çevirir. Bir fikre sahip olmayý, bir otomobile sahip olmaya tercih eder.