yokluða uzanan bir el gibi baþladý seni sevmek, bir an dilime ya olmazsayý getirmedim..hep olacak gibiydi umutlarým..ne yaþýyorsam senin içindi, neyi
konuþuyorsam sana anlatýyordum, ve neye acýksam sevgine duyduðum kadar aç açýk deðildim..zaman zaman hiç yaþamadýðým tebessümleri buldum içimden gülebildim..zaman zaman o içten güldüðüm yerlerimin parçalandýðýný hissettim..hepsi seni kaybetme korkumdandý, hepsinin nedeni buydu..verdiðim bütün savaþlarda bir tek bundan kurtulamadým, ne zaman az bi duyamasam
sesini, ne zaman içimde az bi yokluðunu hissetsem korkudan nefes alamadým..sensiz bir an, bir gün geçirmek seni yaþadýktan sonra öyle
dayanýlmaz ki..ne zaman ufak bir kavgada kýrýlsam sana, yine de içimde o korku var hep...ya gidersen..ya gidersen diye az bi düþünce girse þu içime
bütün hücrelerimin eridiðini hissediyorum..hiç bi zaman kýyamadýðýmdan belki bütün bu anlaþmazlýklar .. sana kýrýlamadýðýmdan belki.. biliyorum ki seni bir daha yaþayamýycam eðer gidersen, biliyorum ki bir daha kendim gibi hiç
sevemiycem..en çok bir ömür kendimi hayatta çok sevdiðim bi insana aitken kaybediþimden, kendime aslýnda kötü bi insan olmadýðýmý anlatamadýðým için
küsücem her þeye gidersen....