Ben seni, uzakta olduðun için seviyorum.
Ben seni, uzakta kaldýðýn için özlüyorum.
Böylesi daha iyi aslýnda.
Bana uzak olman senin deðerini daha iyi bilmemi öðretiyor bana her zaman.
Þimdi yanýmda olman iþime gelir belki.
Ama ya sonrasý?
Yanýmdayken sýkýca sarýlabilirim sana. Koklayabilirim, belki de ýsýtabilirim seni.
Bunlarýn hepsi iþime gelir benim. Sana bir saniye bile dokunabilmeyi kar sayabilirim kendime.
Ama ya sonrasý ? Sonrasý ne olacak bilirmisin? Sana hasret kalmanýn, seni özlemenin ve sana
yanmanýn verdiði hazzý sana dokunmak bana verebilirmi sence ?
Yanýmdaykende uzakta olduðun gibi düþleyebilirmiyim seni ?
Gözlerini gözlerimin önüne getirebilirmiyim gece gündüz.
Sen yanýmdaykende aynaya baktýðýnda seni görebilirmiyim kendimde?
Özleyebilirmiyim acaba seni ?
Ben seni, uzakta olduðun için seviyorum.
Ben sana dokunamadýðým zaman seni daha çok özlüyorum.
Baþýný göðsüme yaslayýþýný hayal etmek, sevinç gözyaþlarýný ufak ellerimle yanaðýndan toplamak,
ellerine ellerimi deðdirmek sen uzaktayken daha da özlem dolu seni sevebilmeyi öðretti bana.

Sen uzakta kal...

Çünkü ben seni, uzaktan seviyorum.....