Üstü kir tutmuþ düþünceleri
Kalbinin tortusundan uzakta
Riyakâr zamanlar þerefine
Katledildi kanatsýz mavi kuþlarý
Masumiyeti aynasýna hapis
Kapýsýnda bekleyen anýlarla
Ýnce mavi saç örgülerinde
Biriken hayalleri, ýslak
Mavi bir rüzgar esiyor
Evinin tüm camlarý kýrýk
Ayaklarýna batýyor þehvet
Geceleri kor oluyor gözleri
Mavi alevlerin
Yakmayan yoðunluðuna
Kaçýyor gözlerinin
Yanmýþ mavisi
Kor, küflü izler býrakýyor
Avuçlarýnda
Ellerine bakýyor gözleri
Mavi elleri var kýzýn
Renksiz düþ kýrýklýklarýna inat
Dudaklarý bile mavi kanýyor
Koltuktan sýzan kusmuk
Mavi mavi çarpýyor gözlerine
Bir kabus gibi eziyor zihnini
Bir kerpetenin mavi renkli
Sapýnýn ince hayali
Kerpeten düþlerine kadar
Sýkýyor benliðini
O koltuktan düþmeden önce
Mavi gökyüzünün içine
Düþercesine
“Her þey mavi burda” diyor
Bir dehþete yatarcasýna
Yumarken gözlerini
“Her þey mavi”
“Ne garip…”
Oda dönüyor etrafýnda
Halýnýn þekilleri
Birbirine girip
Gülümseyen
Ýðrenç bir suratý
Ýmgelemeye zorluyor
Bulanýk zihnini
Metal zýrhlý çýðlýklarý
Yankýyor
Unufak duvarlarýnda
Nasýl olup da
Hala haykýrabildiðine
Þaþýyor mavi kýz
Ardýndan fark ediyor
Zavallý zihni
Yanýlgýlarýndan bir tutam
Uzatýyor kendi kendine
Çýðlýklar kendine ait deðil
Çýðlýklar onun deðil
Hýzla kavrýyor eller bedenini
“Sen ne yaptýn kendine böyle?”
Her zaman olduðu gibi
Sorguluyor dudaklar onu
Kulaklarýnda uyku öncesi
Sevecen bir ninni
Annesinin
Öfke ve korku dolu sesi
Kahverengi þiþelerden
Gülümsüyor mavi haplar
Oda onlara gülümsüyor
Teþekkür edercesine belki
Midesinde kanýna karýþan
O mavi lanet…
“Her þey mavi burda” diyor
Mavi kýz…
“Anne her þey mavi burda.”


Gizem OZAN
15.02.05