Ýçimde bir boþluk var… ‘her þey’ ve ‘hiçbir þey’ içimde amansýz bir kavgaya tutuþmuþ… ‘her þeyi’ zihnime ve yüreðime doldurmakta ýsrar etsem de ‘hiçbir þey’, inatla bana dair her þeyi içine çekip yutmakla meþgul…
     Bildiðim tüm insan hikayeleri, siyasal çözümlemeler, psikolojik literatürler içimde ki sonsuz kuyuda yavaþ yavaþ rengini, ýþýðýný ve anlamýný yitirmekte… bana ait ne varsa insanlýðýmýn getirdiði, bir gölge oyununa dönüþüyor içimde. Karanlýðýn ortasýnda eðri büðrü gölgelerle hayalet hikayeleri sýðýyor hiçbir þeyliðime… yalýnlýk deðil bu yada durgunluk… bu yitim, bu kayboluþ ezbere bildiðin ve alýþtýðýn yollarda… bu annenin elinin hatlarýnýn deðiþmesi… bu sesinin artýk sana ait olmamasý, bu gözündeki kývýlcýmlarýn yavaþ yavaþ hükmünü yitirmesi, bu sonunda artýk elinde kendinin bile kalmamasý demek… Kaos yani… Yani kýsýr döngü… Büyük bir yalnýzlýk…      
     Bir çemberin içinde zihnim, yüreðim… kuzenimden öðrendim, gergin ve mutsuz olunca metabolizma öðrenmeyi, algýlamayý saðlayan hormonlarý salgýlamamaya baþlýyormuþ. Siz bu sýrada hala öðrenmekte diretince gerginlik kat sayýnýz artýyor ve iþ bir kýsýr döngüye varýyormuþ. Son günlerdeki ruh halimin basit bir özeti sanýrým. Elimdeki yanýlsama ‘her þey’, gerçekliðin piri ‘hiçbir þeye’ galip gelemiyor bir türlü… Basit bir hormonal oyun mu bu yoksa zihninin senden intikam alma yolu mu…
     ‘hiçbir þey ‘ tüketirken beni, bakýyorum kendime… þikayet etmek ve kafamý yorganýmýn altýna saklamakla geçiyor günlerim… kafamýn içinde uðultu… bir sürü cümle, hiç birini ucundan yakalayamadýðým… Huysuz, alýngan ,yüzeysel, boþvermiþ, umursamaz, küskün bir ben… gördükçe kahrolan ben… kahroldukça huysuz, alýngan, yüzeysel, boþvermiþ, umursamaz olan, küskünlüðü artan ben… çemberi yaramayan ben, çemberi yaramadýðý için çemberin içine gömülen ben… Kaos, Kýsýr döngü…
     Büyük cümlelerim yok… o, her þeyin bir bedeli var, ektiðini biçeceksin, ya þikayet etmeyeceksin yada deðiþtireceksin, bunun orta yolu yok diyen ben yok… o, gününü umuda ayarla söylevlerim yok… o, ya kendinle uzlaþ yada yeniden kendini yarat diyen tavrým yok… arabesk bir yaþam portresi duruyor tam karþýmda, kusamýyorum…
     Hiçbir þey içine çekiyor tüm renklerimi…
     Þu an beni ne mutlu ederdi sorusunun cevabý yoksa artýk, bu koyu dem mutsuzluk bile olamýyorsa, her þey garip bir iç sýkýntýsýndan ibaretse ve aðlanamýyorsa, þiirler bile avutmuyorsa insaný, dünyanýn sonu gelmiþ demektir. Bahsettikleri kýyamet bu olsa gerek…