Ve Tanrý kadýný yarattý…
     Kadýn… bir ince düþ, bir ince sýzýdýr… Kadýn… fýrtýnalarýn sessiz tanýðý, güçlü kaptanýdýr … Kadýn… gülünce güneþi gözlerinde yakan, sesinin sihrini güne kazýyandýr… Kadýn… korkmadan, gizlemeden, hayata dair olduðunu bilerek, hakkýný vere vere aðlayandýr… Kadýn… savaþ alanlarýna cephane taþýyandýr… Kadýn… aldýrmadan kýrýlgan sesine mutfaðýndaki türküsünü aþýna katandýr… Kadýn… insan yetiþtiren, nesil var edendir… Kadýn… kurallarý yaratan ve yýkandýr… Kadýn… çiçeklerle konuþandýr… Kadýn… hem özür dileyen hem de adýna kapris dedikleri o ince kýrýlganlýðý gözlerinde ki hüzne katandýr… Kadýn… gururunu hem yiðitçe taþýyan hem hayat yolunu bulsun diye aðýtlarla gömendir… Kadýn… hem cesurdur hem korkak… Kadýn… çok konuþan, az susandýr ama hayat kadýnýn sesinde bulur yolunu… Çeliþkileri ve ayrýntýlarý topladý Tanri, adýna kadýn dedi… hayatýn magmasýna saldý kadýný…
     Kimler anlatmadý ki kadýný… sanatçýlar, siyasetçiler, þiirler, þarkýlar, filmler… oysa anlatmak için anlamak gerekirdi… Nazým’ýn da dediði gibi “sofrada yeri öküzümüzden sonra gelen” ken kadýn hangi kare, hangi mýsra, hangi satýr, hangi ajite anlatabilir ki onu?
     Haraç mezat satýlýr kadýn, satýlmazsa töreye kurban verilir… okuldan alýnýr kadýn, alýnmazsa “gözüm üzerinde ha!” tehditlerini kazýr kurþun kalemiyle a-b-c lerinin arasýna… eve kapatýlýr kadýn, kapatýlmazsa gününün raporunu vermek durumunda býrakýlýr… köledir kadýn ne istediðinin, düþündüðünün, hissettiðinin (ah ne derin hisseder kadýn) önemi yoktur, zira zamanla ya unutmuþtur oda ya gömmüþtür en derinine…
Namus bekçisidir herkes kadýnýn ve bir o kadar da düþmaný… insan gözüyle pek bakýlmaz ona, kadýn olarak var olmasýyla bir çok yük omuzlarýna dayatýlmýþtýr zaten… temizlik yapacaktýr, bulaþýk yýkayacaktýr, evlenecektir, kocasýna hizmet edecektir, çocuk doðuracak onu yetiþtirecektir… baþka hiçbir amacý, gayesi, beklentisi olamaz kadýnýn… Severler kadýný, saygý duymayý emek vermeyi bilmeden ama… acizdir ya kadýn sevmek, korumak gerek diye hapsederler kadýný her soluða, her solukta, her solukla…
8 Mart Dünya Emekçi Kadýnlar Günü… koskaca bir yýla sýðan tek bir gün, sahilde bir kum zerreciði… sahi kutlayacak mýsýnýz kadýnlarý? Bunca ezilmiþliklerinin arasýnda “iyi ki kadýn olmuþsunuz” mu diyeceksiniz? Yoksa “sen ne yapacaksýn hayatýn içinde baþýma bela olma otur oturduðun yerde” mi diyeceksiniz? Sahi ne yapacaksýnýz 8 Martta?
Doðru ya size ne? Geçim derdi ekmek kavgasý falan derken zaten ömrünüzü tüketiyorsunuz bir de kadýnlarla mý uðraþacaksýnýz? Yediði önünde, yemediði arkasýnda hiçbir derdi yok ki onun deðil mi?
Belki de tek güne sýðdýracak, oldu bittiye getirecek, her yer güllük gülistanlýkmýþ gibi, “o günü” yaratan deðerler anlaþýlmýþ içlere sindirebilmiþ gibi bayram havasýnda kutlayacaksýnýz “o günü”… 9 Mart’ta her þey eskisi gibi olacak belki de… yine unutulacak, yalnýzlýðýna ve sorgulamasýna izin vermeden kabul ettirdiðiniz sorumluluklarýna terk edilecek kadýn…      
Peki neden? Hiiiç, sadece kadýndýr da ondan… eee ne olmuþ kadýn olduðunda? Ne olacaðý var mý kadýn o, onun kafasý çalýþmaz, o bilmez hayatý… çok, çok acý… oysa bilir kadýn hayatý bilmek isterse ama izin vermezler, kuþatýlmýþtýr kadýn… yarabildiyse eðer o kuþatmayý (ki ne çok bedel ödemiþtir, ne çok yanmýþtýr caný) yani diyebildiyse “ben varým”, “hayatýn þah damarý benim ellerimde atýyor”, diyebildiyse “ben önce insaným” o zaman, iþte o zaman bahar sabahý olur dünyanýn dört bir tarafýnda…
Her günün 8 Mart deðerlerini içinde taþýmasý, kadýnýn insan olduðunun ayýrýmýna varýlmasý dileðimle…