SUSUN!
SUSUN VE YARATIN ARTIK....

Ne çok þey söyledik, ne çok þey konuþtuk dostluk üzerine...Dostluk dedik; ‘fedakarlýk’týr, dostluk: ‘paylaþým’dýr, dostluk: ‘ýslatabildiðimiz omuz, tutabildiðimiz el’dir... Dostluk: ‘içinin gizini gösterebilmek, görülen gizi sindirebilmek, beþer yanlýþlara gülüp geçebilmek, onarabilmek, üretebilmek, sesini türkülerine katmak, sesini türkülerde duymak’týr dedik hiç susmadan... ‘yarin yanaðýndan gayrisi’ydi dostluk... kelimeler yetmiyordu anlatmaya. Dünyanýn tüm kelimelerini, cümlelere sýðdýrmalýydýk, çünkü anlatýlan, anlatýlmaya çalýþýlan dostluktu...
     Ýþte her þey tamamlandý böylelikle (tamamlandý sandýk)... Dostluk adýný bir gemiye verdik, içine de her türden ikiþer nüsha koyduk, geçtik geminin dümenine ne rotamýz vardý ne yelkenimiz, ne rüzgarýmýz vardý ne de denizimiz... ama buna raðmen hepimizin en az bir tane gemisi oldu limanlarda... Ýçimiz rahattý artýk... malum gemimiz tam teçhizat hazýrdý yola koyulmaya.... hayatýn zorluklarýna karþý alnýmýz ak durabilirdik artýk, yanýmýzda ýlýk bir nefesle…
     Sonra baktýk, tüm deðerler kelimelerin kaygan zeminine asýlý kalmýþ... yarattýðýmýz kavramlar en büyük celladýmýz olmuþ. Ne ýslanan bir omuz olmuþuz, ne ýslatabildiðimiz bir omuz bulmuþuz... ne türkülerde sesimiz çýkmýþ ne de türkülerimizin sesi duyulmuþ... bir ‘içimiz’ olmadýðýndan olsa gerek ne içimiz görünmüþ ne de bir iç bulabilmiþiz bakabilecek... zaten böyle böyle tanýþmýþýz boþluklarla...
     Boþluklarýmýz arttýkça biz konuþmuþuz yine... boþluklarýmýz arttýkça biz gemiler yakmýþ, gemiler yapmýþýz. Gemiyi batýran yok eden kaptanmýþ bazen, bazen de mürettebat... oysa biz ýsrarla mürettebat arabeski yapmýþýz ardýndan... haksýzlýða uðrayan hep biz olmuþuz, kahpe felek bize oyun oynamýþ, hayatýn sillesini hep biz yemiþiz...
Doðanýn basit bir döngüsü iþlese de aslýnda (etki ettiðin kadar, etki ettiðin kalitede bir tepkin olur!) görmezden gelmiþiz, pek çok þeyde yaptýðýmýz gibi... Omzumuz ýslanmadan omuz ýslatabileceðimizi sanmýþýz, türkü söylemeden ses gelir sanmýþýz...
Bir bataklýk gibi bu süreç... konuþtukça yittik, yittikçe konuþtuk... aklýmýza hiç gelmedi kaptan oluþumuzun sorumluluklarý... Unuttuðumuz bir þey vardý halbuki; içselleþmek, derine inebilmek, duyumsayabilmek, hissedebilmek, hissettirebilmek, gülebilmek, aðlayabilmek, yaþamak yani ýsrarla ve inatla susarak, hiç konuþmadan yaþamak....
     Susan insanlarý seviyorum artýk... yaþayanlarýn konuþmaya daha az ihtiyacý oluyor çünkü... biliyorum ki yaþayamayanlar ve yaþatamayanlar nutuk atýyor durmadan. Öyle güzel örnekler var ki buna; bakýnýz seçim propagandalarý, bakýnýz meclis kürsüleri, bakýnýz sendika yöneticileri, bakýnýz vs. vs...
     Ýþte tam bu noktada durmalý insan... iþte tam bu noktada yeter diyebilmeli... iþte tam bu noktada içselleþebilmeli... iþte tam bu noktada türkü söyleyebilmeli... iþte tam bu noktada! iþte tam bu noktada ýsrarla ve inatla susup yaþayabilmeli...
     Keskin bir viraj ‘iþte tam o nokta’... ya virajý alýr kavramlarý yarattýðýmýz kadar doldururuz içini yada yaratýr yaratýr boþaltýrýz... Hadi durmayýn ‘tam o noktada’yýz... seçin ýsrarla ve inatla susanlarý, seçin kavramlarý yarattýðý kadar içini doldurabilenleri... her zamanki gibi seçim bizim tüm sorumluluklarýyla birlikte...