Her Ölüm Erken…

Sana dair anlatacak, söyleyecek çok þeyim yok belki… herkes gibi, herkes kadar biliyorum seni, yaþamýnýn mihenk taþlarýný, hayatla olan kavganý. Burada bilmek istemediklerini bile bilmek zorunda kalýyor insan, herkesin yaþamýnýn içine výcýk výcýk bir kývamda sýzýyor, görüyor, duyuyor, biliyor ama anlamýyor çünkü. Ben de anlamadým, diðerleri gibi…
Görürdüm seni, dar zamanlarda. Sigaraný, çayýný, gülüþünü, kývýrcýk saçlarýný ve baþýný ellerinin arasýna alýþýný… sanýrým en çok böyle hatýrlayacaðým seni. Sen, babamýn ve amcamýn arkadaþý, her sabah baþýný avuçlarýnýn içine aldýðýný görüp selamlaþtýðým, kývýrcýk beyaz saçlarýyla çarþýnýn göbeðinde temiz ve aydýnlýk bir insan yüzüydün sadece benim için. Seni tanýr ama bilmezdim. Sen de beni.... Ben de Ziya’nýn kýzý, Mehmet’in yeðeniydim senin için. Ötesi deðil… zaten bu küçük, can sýkýcý yerde hep ayný çemberin ve hiçliðin etrafýnda deðil miyiz?
     Her zaman ki gibi bir sabahtý. Oksijen tüketip, karbondioksit üretiyorduk hep beraber. Sonra, senin artýk aramýza dahil olmadýðýný öðrendik. Önce inanmadýk, kötü bir þaka olduðunu düþündük bunun. Emin olunca, ölümün ve ölümünün altýnda kaldý sabah aydýnlýðýmýz. Þaþýrdýk, üzüldük, hayýflandýk… seni aslýnda ne çok sevdiðimizi ve ne çok es geçtiðimizi fark ettik (neden daha çok gülümsemedim ki sana sabahlarý?) koca bir yas çöktü tam ortamýza… Ýnsana dair zayýflýklar iþte…
Herkes ayný þeyleri düþündü belki de senin ölümünde. Kendi ölümümüz, sevdiklerimizin ölümü, yarým kalan hesaplar, kýrgýn olduklarýmýz… yaþam çok kýsa dedik arkasýndan, hiçbir þeye deðmiyor… içimiz acýdý, sana da ölüme de… ‘Her ölüm erken’…
      Diðerlerini bilmem ama ben çok telaþlandým. Ya bugün benim için sonsa? Ya bugün tanýdýðým, sevdiðim, üzdüðüm, kýzdýðým insanlar için sonsa? Uzaðýmda olan, görmediðim, uzun zamandýr vefasýzlýk ettiðim dostlarýmý aradým. Seslerini duydum. Sevindim. Üzdüðüm, kýrdýðým insanlardan af diledim. Affettiler mi beni bilmem ama geç kalmýþ bir borcu ödemenin huzuruydu suyduðum. Kardeþime daha sýký sarýldým, o delikanlýlýðýna yakýþtýramayýp beni itse de…. Anneme, babama, amcalarýma, kuzenlerime, dostlarýma, iþ arkadaþlarýma yani kim varsa bana ve yaþamýma dahil olan, hepsine daha derin bakma, daha çok ve daha etkin zaman ayýrma kararý aldým… Sonra açtým Behcet NECATÝGÝL okudum…

Sevgileri yarýnlara býraktýnýz
Çekingen, tutuk, saygýlý.
Bütün yakýnlarýnýz
Sizi yanlýþ tanýdý.

Bitmeyen iþler yüzünden
(Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakýþ bile yeterken anlatmaya her þeyi
Kalbinizi dolduran duygular
Kalbinizde kaldý.

Siz geniþ zamanlar umuyordunuz
Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.
Yýllarýn telâþlarda bu kadar çabuk
Geçeceði aklýmýza gelmezdi.

Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardý.
Gecelerde ve yalnýz.
Vermeye az buldunuz
Yahut vaktiniz olmadý.

     Evet, dar zamanlara sýðdýrdýk yaþamý, yada sýðdýrmaya çalýþtýk… evet, kalbimizde kaldý, kalbimizdekiler. Yol bulup geçemedi kendimizden, öte tarafa… evet, yýllarýn bu kadar çabuk geçeceði ve senin bir sabah orada olmama ihtimalin aklýmýza gelmedi… cümlelerim, anlamý terk etti üstelik, ölümün karþýlýðý matematik diliyle sýfýr olduðundan mý? Yoksa sýfýr sonsuzluk mu(ki umarým öyledir)? Sen þimdi yok musun yada sonsuz mu? Ne fark eder ki artýk deðil mi? (ah, çok fark eder aslýnda…)
Biliyorum hayat devam edecek ve bu telaþ dinecek bende. Behçet NECATÝGÝL zihnimin arþivinde tozlanacak. Ýnsanlara gülümsemeden, daha az ve boþ zamanlara sýðdýrarak, unutarak dostlarý, kardeþimle kavga ederek, koþturarak, farkýna varmayarak ayrýntýlarýn çekiciliðinin tüketeceðim ömrümü. Kýrýp dökeceðim insanlarý, kýrýlacaðým. Es geçeceðim yakýn yöremdekileri. Sýkýlacaðým. Kýlýflar uyduracaðým beþerliðime… Sonra bir gün yeniden biri ayrýlacak aramýzdan, yine telaþlanacaðým. Bu kýsýr döngü ben buralardan çekip gidene kadar devam edecek ve mutlak her insan kadar yarým hesaplar býrakacaðým gerimde ve her insan bende yarým hesaplar býrakacak...
     Senin gibi…
     Rahat uyu Ahmet Amca…