"Hayat tatmin etmiyor."
Nasýl bir küstahlýktýr bu? Yarým kalmýþ bir ergenliðin bastýrýlmýþ çýðlýklarýnýn acýnasý bir silüeti mi yoksa yeni ve tiksinti veren yetiþkinliðin getirdiði yükümlülüklerin kaçýþ noktasý mý?
Lanetli parmaklarla dokunulan her þeyin çürümesi gibi alýnan her nefes de sanki yaþam kalitesini düþürüyor. Yaþamak için harcanan her nefes ile yaþam çürütülüyor gibi.

Ah... Ýçi boþ kalabalýklar þehri Ýstanbul...
Yolda yürürken, otobüste, trende, vapurda insanlar akýn akýn yanýmdan geçip gidiyor ve ben artýk yüzlerine bakmak istemiyorum. O kadar çok insan var ki bu þehirde yüzleri hiçbir þey ifade etmeyen. Lüks meraklýlarý, para ve ünvan düþkünleri, baba parasý yiyen punklar, bunalým triplerindeki satanist özentisi metalciler, Greenday bebeleri, tek derdi kýrýlan týrnaklarý olan boyama sarýþýnlar, onbeþ yaþýnda sigaraya baþlayýp ortam yapanlar, üniversiteli oldum derse mi gireceðim modundakiler, hayattaki hiç bir þeyi ciddiye almayýp yaþamayý "cool'luk" sananlar, karýsýný kýzýný kapatýp otobüste "fortçuluk" yapanlar, arsýzlar, yüzsüzler, türkücüyken oyuncu olanlar, mankenken albüm yapanlar, gelinim olur musun programlarý, biber gazý atýlan üniversiteler, para yiyenler, para yedirenler, son anda bir darbe daha koyabilmek için yaþamaya savaþanlar, insanlarýn kanýný emen yeni nesil vampirler, iki hafta yýkanmayýp hippie olanlar, okul önlerinde kýz kesen magandalar, ruhlarý fahiþe olmuþlar, maskeler, maskeler, maskeler... Yanýmdan geçip gidiyolar hýzlýca... Herkesin acelesi var gibi... Trafik delicesine akýyor. Herkes çok meþgul, hayatý tüketmekle... Hýzlý yaþayanýp erken ölünüyor bu þehirde. O boþ ifadeler, o derin amaçsýzlýk ve koyun "modu"...

Kadýköy - Eminönü vapurunda kulaðýmda Epica'nýn son albümünden Force of the Shore var. Ellerim titrek harflerle zihnimdekileri karalýyor pembe, küçük not defterine... Denizi izliyorum, denizin üstünde oynaþan güneþ akislerini...

Bir varmýþ bir yokmuþlarýn ardýnda bir masal kahramaný duruyor, karabasanlý rüyalarýmýn sisleri içinde... Zaman hiçbir þeyi halletmiyor, sadece üstünü örtüyor geçmiþtekilerin, umarsýzca. Ardýndan bir hikaye karakteri kalemimden taþýyor. Kendi kendini yazdýðýný görüyorum. O hüzünlü ifade, o yalnýz ruh... Derken gülümseyiþini görüyorum; ama benim yarým kalan hikayemin karakteri hiç gülmemiþti ki...

Amaçsýzca çýrpýnýyorum ben de, o ifadesiz yüzlerin içinde kayboluyorum zamanýn akýþý içerisinde yaþamaya çalýþýrken. Nefes alýyorum, nefes veriyorum. "Ýkisi de" farklý yerlerde, farklý zamanlarda düþ dünyama karýþýyor. Biri hayal gücümün sýnýrlarýný belirlerken diðeri hayal kentimin göbeðinde duruyor. Birinin ardýndan biri...

Ellerim amaçsýzca çýrpýnýyor not defterinin önünde, ben derin nefesler alýp veriyorum. Ýnsanlarýn gözleri üstümde oynaþýyor, ben denizi izliyorum, Flight çalýyor. "Her þeye raðmen" denir ya... Ýþte her þeye raðmen "hayat" devam ediyor; çünkü derin nefesler çekiyorum ciðerlerime, hayat kalitem düþüyor. Yaþýyorum ve masal kahramaným ile hikaye karakterim de benimle beraber yaþýyor, zihnimde. Birbiri ile hiç tanýþmamýþ iki insan için ayný yazýyý kaleme almak nasý bir þeydir? Zamanýn üstünü örttüðü sorunlarýn kara düðümlerinde kesiþen bu iki insana ait düþünceler birbirlerine nasýl da paralel gidiyor.

Vapurdan inip sert adýmlarla tren istasyonuna yürüyorum. Aðlamak bir lütuf olsa gerek; ama Tanrý her zaman o kadar bonkör deðil.

Ben onlarý büyütüyorum, onlar beni büyütüyor. Geçmiþteki masal kahramaným ve bugünümde olmayý reddeden hikaye karakterim...

Autumn Tears'tan the beauty in all things eþliðinde yürümeye devam ediyorum. Karþýmdaki genç çocuk yanýmdan geçerken gözlerini gözlerimden kaçýrýyor, gülümsemek istiyorum; ama yapamýyorum. Yüzünü hafýzama kazýyorum.

Yorgunluk üstüne yorgunluk...

"Hayat tatmin etmiyor." diyorum kalp çarpýntýlarýmýn arasýndan kendi kendime fýsýltýyla, trene binerken.

"Hayat tatmin etmiyor."

Gizem OZAN
04:09
27.eyLüL.2005

*huzur içinde uyuyun.*