Hayat….
Ne çok telaffuz ediyoruz, ne çok biliyoruz seni…
Koca koca laflar dolanýyor dillerimizde…
Aslýnda öyle gizemlisin ki…
Aslýnda öyle karmaþýksýn ki…
Koynunda hazla, hüznü iç içe taþýyorsun… kafamýz karýþýyor. Nasýl olabilir bu?
Acý…
Onunlaysa kol kolasýn…
En büyük öðretmenin acý…
Oysa ben; reddettim bu güçlü, tehlikeli, otoriter öðretmeni…
Sevmedim, güvenmedim… sýrf canýmý acýtamasýnlar diye… limanlarda kaldým, sýð denizlerde yüzdüm… yanýnda öyle cýlýz kaldým ki acý senin, sen hayatý alýp dolaþýrken ben köþelere saklandým senden kaçmak için, oysa o çok istediðim beklediðim hayatta seninle birdi. Hasret düþürdün beni hayata…
Sizi yalýnlaþtýrmak, yalnýzlaþtýrmak için ne çok çaba verdim yýllar yýlý… ama öyle birdiniz ki, öyle benzerdi ki kalp atýþlarýnýz… sen olmadan gelmiyordu bana…
Acý…
Derin bir nefes alýp topladým tüm cesaretimi…
Hadi gel…
Karýþ kanýma…
“Beni öldürmeyen þey güçlendirir”
Senin adýna kuytu kenarda akýtýlan göz yaþlarý ne büyük bir ödülmüþ meðer…
Seni tadan göz, daha güzel bakarmýþ…
Senle sýzlamýþ yürek daha tok atarmýþ…
Daha bir insan edermiþsin, daha bir güçlü kýlarmýþsýn…
Acý…
gel, hücrelerime karýþ… yerden yere vur beni… darmadaðýn et…
Acý…
Hayatý istiyorum…
O halde seni de seveceðim…