Kaybedilmiþ iki bahar artýðýydýk.Ýkimiz deðildik, kaybedilen yollarýn yol kenarý hüznü.Bir yetimin, dað betimlemesi deðildik.Ne olduðumuzu bilmeden savruluyorduk, bir bað bozgunundan diðerine.Susuyorduk ansýz tümceler içinde, susuyorduk boðulmuþ gülümsemeler takýnarak.mahsus mahal aðýrlýðý çöküyordu, her saat baþýnda…Ufalanarak çoðaldýðýmýzý zannederek, bitiyorduk tüm doðuþlara…Oysa ellerimizdi gökkuþaðýný renklere bürüyen, çatýlmýþ kaþlarýmýzdý gecenin ahengine isyan.Bakýþlar kuþatmasý vurgunuydu yüreklerimiz.Yitikti hayaller ama masumdu.Kudurmuþ suratlar hayýnlýðýna inat yarýnaydý tebessüm, sevda yarýna, düþ yarýna…

Tenha seviþmeler sýzýsý dudaklarýmýzda baðdaþ kurardý…

Zeytin karasý bir çift göz takýldý ufkumuza…

Yitikti hayaller ama masumdu…

Yýkýlan þehir gürültüleri arasýnda kayboluyordu, yýkýntý yýkýntý büyüyordu kelam.Zeval olmuyordu acý bize.Biz na_mümkünler aleminde mümkün olmayana eriþmeye çalýþýrken, kaybedilmiþ bir kazançla direniyorduk hayata…Bundandý yetimliðimiz, öksüzlüðümüz bakýþlarda.bir çað artýðýydýk nefesi tarih kokan…Ait deðildik þimdiye, þimdiki zaman fiillerine…
Ne zaman ýslansa deniz bizi aðlardýk, ne zaman feryat figan haykýrsa rüzgar biz vurulurduk.Zamana direnç iki gölge.Geceye inat iki ak alýn.Eylüle isyan iki dik baþ.
Ne zaman üþüse bir çocuk biz titriyorduk.Yaþanacak bir ulu sevda kuþanmýþtýk.Yar yüzüne yüz sürmeden topraða sürülü yüzler belirdi aynada.Izdýraplara garkolduk.

Kayda deðer hüzünlerimiz vardý.Hüznümüzün þiirini yazdýk…

Ýki can, iki ak alýn, iki dik baþ…

Bir sevda, bir kutlu sevda…

Yaþaman en çok bize yakýþýr can…
Yaþamak sevdaya…




“Yorgunuz, çünkü yorgunluðumuzun yaþamak gibi bir anlamý var… ”


Mehmed Asým Erdoðmuþ – Ýmdat Özcan

27 / 07 / 2005 – Kartal