Kim bu kasvetli sessizliði yýðýp gitti üzerime?

Beni paçavralaþmýþ düþlerimden uyandýrýyor, tüm aðýrlýðýyla bastýrýyor bedenime bu küflü hava olanca kimsesizliðiyle. Sen utangaç bakýþlarýný gizli ihtiraslarýný saklamak için takýnýrken gözlerine, soluyor tüm renkleri doðanýn. Evren karanlýða bürünmüþ gibi bir tek beni aydýnlatýyor sahne spotlarý. Güzel bir þov bekleyen insanlar uluyor karartýnýn içinde. Ben ise yere çöküyorum dizlerimin üstüne. Suratýmý kapatýyorum ellerimle. Seni görmekten korkuyorum çýrýlçýplak dikilirken boþluðun ortasýnda çaresizce.
Cama yaðmur vuruyor, bana senin hatýralarýn. Köstebek komþular, kulaklarýný duvara yapýþtýrmýþ beklerken, ben hýçkýrýklarýmý bastýrýyorum içime. Bir sigara yakýyorum yaðmurun en þiddetli yaðdýðý saatte. Kimsesizliðim þerefime kadeh kaldýrýyor. Gözümü yollardan çekmeye çalýþsam da, kendimi senden arýndýrmaya uðraþmam mümkün deðil.
Telkin sözleri söyleyen dilim kuruyor. Ellerim benden baðýmsýzca gömleðimin kenarýný büküp duruyor. Evin tavaný yattýðým yerde bana yaklaþýyor sanki. Paranoyak bir sýkýntý geliyor üstüme. Telaþla dýþarý fýrlayýp koþmaya baþlýyorum su birikintilerinde. Býktým bu sessizlikten, býktým sensizlikten!
Sýrýlsýklam oluyorum, titremeye baþlýyorum baðýmlýlar gibi, seni çekiyor caným çok. Çok istiyorum süzülmeyi saçlarýnda. Aþk, ancak iki kiþi taþýrsa aðýr gelmez. Bencilliðinin geride býraktýðý yokluðun yüzünden, bütün yükünü ben taþýyorum ezilerek altýnda.
Þimdi büründüðüm kiþiliklerimden birinde yuva yapmakta huysuzluðum. Dolanýp duruyorum evin içinde aksi aksi. Duvarlar nemli gibi deðmekten çekiniyorum. Rahatsýz ediyor her þey, tuhaf görünüyor gözüme. Rüzgar olsa açardým camý ama bölmek istemiyorum melankolimi çocuk sesleriyle.
Yokluðun neden çaresiz kalmýþým gibi hissettiriyor? Beni seven bir tek sen mi vardýn, yoksa ben bir tek seni mi sevdim? Karmakarýþýk hiçliðin uzun aðaçlý ormanýnda yolumu kaybetsem karþýlaþýr mýyýz yine gölgesinde kim-sessizliðin? Tanýr mýsýn beni ruhsuz görsen acaba.. ?

Güliz Dülgeroðlu