Doðumumuzdan, hatta anne karnýna düþtüðümüzden beri amaçlarýmýz, bunlar içinde araçlarýmýz olmuþtur hep. Hepsini ayrý ayrý düþünmüþüzdür. Ancak onlar sürekli yer deðiþtirirmiþ tirler hep bilmem fark edebildiniz mi? Araç diye kullandýklarýmýz bazen amaçlarýmýz ise araþ olmuþtur.



Sürekli bir takým döngü içerisinde amaçlar, araçlar ve hayat dönüp dolaþýyor. Ben bunlarýn içerisinde insanlarý ele almak istedim. Bir çok insan kýzacak belki ama, insanlar birbirlerini kullanýyorlar ve amaçlarý için araç yapýyorlar. Her zaman kullanma içgüdüsüyle iliþkilerimizi yürütüyoruz. Tek amaç kendimiz oluyor, benliðimiz ise tek ve tek kalan kendi kimliðimiz oluyor. Daha bir ceninken doðmak için annemizi araç yerine koyup dünyaya geliyoruz. Canlanmak için, tek baþýna yaþayabilmek için onlarýn yardýmýyla büyüyoruz. Babamýzdan para, annemizden bakým alýyoruz. Bu insanlar için yaþadýðýmýzý bazen düþünür, ölümleri halinde bir þey olursa diye kaygýlar yaþar kabuslar görürüz ancak, belirli bir yaþa geldikten sonra bu kabus biter. Onlar için kaygýlarýmýz çok azalýr, bir þey olsa bile ölüm Allah’ýn emri der, zamanla unutur gideriz. Neden? Çünkü artýk yaþam için bir araç olmaktan çýkmýþlardýr. Ancak çocukken ne kadarda sýký sýkýya baðlýyýzdýr, ihtiyaçlarýmýz için. Çok bencilce ama bu böyle. Aþýk oluruz aþkýmýzdan ölürüz ama yine sadece kullanma amaçlý aþklar yaþarýz. Kendimize bir destekçi ararýz, soyumuzu devam ettirmek için bir eþ, kadýnsak koruyacak kollayacak bir koca, erkeksek bakýmýmýzý üstlenecek, þefkati esirgemeyecek soyumuzu devam ettirecek bir kadýn… Sonra soyumuz gelsin devam etsin diye üreriz, çocuklarýmýz olur, gözümüz gibi bakarýz. Böyle böyle yaþamýmýzý sürdürürüz.



Hep bütün bunlarý yaparken bazen çok fazla düþünmeyiz fakat ne yazýk ki hayat kalitemizi bu araçlar en fazla etkileyenlerdir. Amaç olan biz için araçlar yolumuzu kesiyor, kötüleþtiriyor, hedeften saptýrýyor fark edemiyoruz. Kullandýðýmýz araçlar gelip amacýmýzý söndürüyor, benliðimizden, kiþiliðimizden saptýrýyor göremiyoruz. Ailemize, eþimize, sevgilimize, arkadaþlarýmýza benliðimizi bazen teslim ediyoruz. Çok kolay insanlarý seçiyoruz, kolay kolay hayýr diyemeyip, amaç olan benliðimizi çürütüyoruz. Biz biz olmaktan çýkýyoruz. Karakterimiz amaçlar içerisinde yoðruluyor hiç fark etmeden çok farlý bir kiþilik olup, mutsuz boyun eðen bir kiþilik olup çýkýyoruz. Seçimlerimizde yanýlýyoruz. Merdiven olarak kullandýðýmýz kiþiler, durduðumuz durakladýðýmýz yada ulaþmaya çalýþtýðýmýz nokta olup çýkýyor.



Kaybedilmiþ bir benliði, yýpranmýþ bir ömrü, harcanmýþ bir hayatý geri getirebilir miyiz? Aðlamakla olmaz, yalvarmakla olmaz, kendimizi hatýrlamakla olmaz. Kader der geçip gideriz. Kýsmet buymuþ falan filan iþte. Ama neden böyle olsun, gelip geçici etkenler kendi benliðimizi çürütsün, araçlar amacý yýksýn deðil mi? Hangi araç, insan bizden deðerli olabilir ki, Bir daha bir ömür bize kim verebilir yada geçmiþi geri getirip telafi ettirebilirmi ki?



Kaç yaþýnda olursak olalým, hayatýmýz ne kadar kaybedilmiþ, yýpranmýþ, karakterimiz oynanmýþ olursa olsun, hayatýmýzda araç olacak insanlar hiç bitmeyecek ve seçerken en azýndan bundan sonra gerçek amaç için gerçek araç seçmeye bakalým. Bir hayat daha gelmeyecek ve hiçbir þey için geç kalýnmayacaktýr. Þaka kaldýrmayan bir hayatýn içindeyiz, benliðimizden, isteklerimizden amaçlarýmýzdan vazgeçmemek dileðiyle, gidiþi olup dönüþü olmayan, ancak tek vesait olan ömrümüz için istediðimiz gibi kendimizden kopmadan yaþayalým.